Bjarmi - 01.07.1919, Page 10

114
B J ARMI
hafa mörg járn í eldinum í einu,
sem kynnu að brenna. Sjerstaklega
leitst honum vel á sameiginlegt blað
til þess að efla viðkynninguna, ágætt
væri og að fá hingað danska prje-
dikara oss til vakningar, en meinið
væri að sveitafólk skildi þá ekki.
Síra Magnús Bjarnarson minti á,
að hægt mundi verða að fá utanfar-
arstyrk fyrir prestaefni úr iniijónar-
sjóðnum. Hann vildi ekki láta ferða-
prestsmálið deyja, og óskaði að nefnd
yrði sett í það mál.
S. Á. Gíslason kvaðst leggja áherslu
á orð prestanna frá Danmörku, að
hjer væri ekki að ræða um presta-
viðkynningu eina, en þá yrði það að
koma greinilega fram og leikmenn
vera í stjórnarnefndinni í Rvík engu
síður en í Danmörku. Vitanlega væri
það gott að prestaefni vor kyntust
safnaðarstarfi erlendis, en samt mundi
það verða áhrifameira að prestar færu
utan í þeim erindum, þeir vissu betur
hvar skórinn kreppir að og myndu
betur færa sjer í nyt ýmsar starfsað-
ferðir, sem þeir kyntust, ef þeir væru
ekki orðnir andlegir steingjörfingar.
— Ef söfnuðum vorum er greinilega
skýrt frá, hve slíkar utanfarir eru mikill
andlegur ávinninningur fyrir alt starf
prestsins, er ekki ólíkiegt að sumir
þeirra vildu styðja prest sinn til ferð-
ar með beinum Ijárframlögum. Að
minsta kosti hefði því verið vel tekið
á safnaðarfundi í Rvík, er ræðumað-
ur hefði hreyft því, að dómkirkju-
söfnuðurinn ælti að veita prestum
sínum nokkurn utanfararstyrk fimta
hverl ár. Sömuleiðis gæti það orðið
áhrifaríkt fyrir oss, að námsfólk hjeð-
an, sem fer lil Danmerkur, gæti kynsl
betur kirkjufólki dönsku og áhuga-
inálum þess en oftast hefir verið hing-
að til.
Síra Rrynjólfur Magnússon var sem
aðrir hlyntur þessari hreyfingu, en
þótti ekki nægilega tekið tillil til í
þessum ráðagerðum, hvað prestar
væru illa launaðir, svo að utanferðir
væru þeim alveg ómögulegar nema
með ríflegum slyrk einhversslaðar
frá. Hann hafði litla trú á því að
inargir söfnuðir mundu vilja nokkuð
á sig leggja í þeim efuum, enda þótl
það kynni að vera svo i fjölmenn-
asta söfnuði landsins.
Síra Gísli Skúlason, síra Haukur
Gíslason o. fl. tóku ennfremur til
máls. Voru allir saminála um hvað
æskilegt væri að málefni þetta kæm-
ist til framkvæmda sem fyrst.
Minlist enginn á að nokkur ástæða
væri til að ótlast »óholl dönsk áhrif«,
eins og einu sinni var viðkvæðið.
Dönsku prestarnir sögðu, að það
væri ekki ætlun íslandsvina í dönsku
kirkjunni að fara að reka lijer neina
»mission«, og var það vafalausl hyggi-
lega sagt til að særa þá ekki, sem
enn kynnu að vera liræddir við það
orð, en á liinn bóginn var íslensku
ræðumönnunum öllum auðsjáanlega
full-ljóst, að aðalhagnaðurinn af sam-
dræltinum verður vor meginn; og ein-
hverntíma liefði það verið kenl við
»mission«, ef stungið hefði verið upp
á að fá danska ferðapresta hingað
»oss til vakningar«.
Annars skiftir nafnið minstu. Hitt
er aðalatriðið, að eilthvað verði gert
meira en skrafað og skrifað, og á-
rangurinn verði aukið kristilegl safn-
aðarstarf vor á meðal. IJað er ekki
til neins að láta neinn þjóðarhroka
blinda sig, svo að vjer könnumst
ekki við, að í flestum söfnuðum
landsins er sama og engin frjáls
safnaðarstarfsemi, og til þess að
kippa því í lag er engan veginn nóg
að prestar eða aðrir viti eitllivað um
livað gert er í þeim efnum annars-
staðar. — Það stofnar t. d. enginn
góðan sunnudagaskóla á Seyðisíirði