Bjarmi - 01.11.1919, Qupperneq 7

Ö Í A k M1
áhuga presta og samvinnu með prest-
um og leikmönnum, en ekki vill hann
»binda sig á klafa neinnar ákveðinnar
stefnu innan þjóðkirkju vorrar«.
2. Sjál/svitund Jesú, eftir Jón Helga-
son biskup. Fer hann þar mjög var-
lega með nýguðfræðisskoðanirnar, svo
varlega að ýmsir nýguðfræðingar
mundu ekki gera færri athugasemdir
við það en eldri stefnan.
3. Jóhannesar guðspjall. Sýnódus-
erindi 1918 eftir Magnús Jónsson
dócent. Þar er nýguðfræðin ómenguð,
og fullyrt að guðspjallið sje wfræðirit
frumkristninnar«, en eiginlega ekki
sögurit i venjulegum skilningi.
4. Prestarnir og œskan, sýnódus-
erindi eftir síra Fr. Friðriksson. Gott
erindi, en sorglegt ef prestar reyna
ekki að fara eftir leiðbeiningum þeim,
sem þar eru gefnar.
5. Mannssonurinn, sýnóduserindi
eftir S. P. Sívertsen, guðfræðilegt
mál, sem segja má sama um og er-
indi biskups.
6. Leitið fgrst guðsríkis, ræða eftir
síra Ásm. Guðmundssonar skólastjóra
á Eyðum.
7. Um nokktir siðferðisboð Jesú,
eftir sama.
Góðar rilgjörðir, það sem þær ná.
8. Hoernig verðum vjer betri prestar?
Sýnóduserindi eftir síra Bjarna Jóns-
s°n, holt íhugunarefni fyrir alla er
starfa að trúmálum.
9. Altarissakramentið og notkun þess
hjer á landi. Sýnóduserindi eftir síra
frísla Skúlason.
Kennir þar margra grasa og er
Kjarmi sammála sumu, en alveg
°samþykkur því aðalatriði erindisins
að lútersku útskýringar kvöldmáltíð-
arinnar, eins og t. d. í Helgakveri,
sJen aðalorsökin að hnignandi altaris-
8°ngum. í mörgum söfnuðum þessa
'ands heíir gömul og ný skynsemis-
trú og vatnsblandað stefnuleysi verið
17S
prjedikað alllengi að undanförnu, og
má nærri geta hvorl þar hafa ekki
verið »leiðrjettar« kenningar barna-
lærdómsbókanna um altarissakra-
mentið, en árangurinn ekki annað
en: færri og færri bæði kirkju- og
altarisgestir. — í Reykjavík þar sem
bæði »eldri slefnan« og »nýju stefn-
urnar« eiga höfuðstöðvar, sýnir rejrnsl-
an að lærisveinar eldri stefnunnar og
»gömlu trúfræðisskýringanna« sækja
altarisborðið miklu betur en allir
hinir. — Og sje litið til annara landa
má sjá svipaða reynslu.
Óvíða, eða hvergi, munu altaris-
göngur tíðari, en hjá ákveðnum
Grundtvigs og heimatrúboðsmönnum
í Danmörku, einmitt þar sem skýr-
ingarnar eru fyllilega í sama anda og
hjá Helga Hálfdánarsyni.
Nei, það er blátt áfrain trúardeyfð-
in, sem veldur því, að altarisgöngur
eru svo lillar sem þær eru, og prest-
um væri miklu þarfara að ráðast gegn
hénni en að hugga sig með því, að
lítið þuríi annað, en meira af »ný-
móðins-fræðslu«, þá muni alt smá-
lagast.
Og þótt sira G. Sk. vilji fá nýtt
barnalærdómskver, þá hefir Bjarmi
enga trú á, að það yrði andlegur
gróði, eins og sakir standa. Pað yrði
að vera stefnulaust og »litlaust«, svo
enginn »hneykslaðist«, en yrði þá
jafnframt engum kært, — og svo þyrfti
að gefa út endurskoðaða útgáfu, helst
árlega, til þess að wungdómurinn gæti
fylgst með tíinanum!« En sífeldur
hrærigrautur skapar aldrei áliuga,
hvorki i trúmálum nje öðru.
10. Rannsóknir trúarlifsins, Synodus-
erindi eftir S. P. Sívertsen. Málefni,
sem flestum íslendingum er oflítið
kunnugt um.
11. Sœnska kirkjan, Synodus-erindi
eftir Ásgeir kennara Ásgeirssson. Skrif-
ar hann skemtilega og greinilega um