Bjarmi - 01.02.1921, Síða 5

BJARMI
33
mannanna börn, og þjer þekkið mig
ekki«, Pað er eins og gleymt sje, að
alt er það Jesú að þakka. — Pað
er ekki fögur gleymska, og hún er
meir en lítið hættuleg. Því er sem
sje ekki einungis svo farið, að vegur
sje til Guðs, og að vegurinn sje einn,
heldur á hver maður að fara veginn,
eina veginn til Guðs.
Fljótt á litið kunna vegir mann-
anna til Guðs að vera ólikir. Hjá
sumum verður skyndilegt afturhvarf
og gagngerð breyting á líferni þeirra,
aðrir smá-þroskast og færast nær
Guði frá barnæsku, eins og grenitrje
sem vex þráðbeint upp. En veguriun
er samt sá sami. Jeg hefi einnig tal-
að um þetta áður á þessum stað:
»Um fjallræðuna og krossinn liggur
vegurinn til Guðs. Þú kannast við,
játar kröfur fjallræðunnar, og reynir
af fremsta megni að hlýðnast þeim,
— en hnígur fyrir þeim, því að þær
eru ofurefli, — og þá (en ekki fyr
en þáj finnur þú frið við rætur
krossins hjá Jesú«. Þetta er þröngur
vegur. Það hefir hann sjálfur sagt.
En því betra. »Með gleði vjer göng-
um hinn grýttasta stig«, svo er upp-
haf eins af ljóðum Vergelands. Það
eru erfiðuslu hlutverkin, sem sett
verða. En almáttugur Guð fer eigi
að koma með auðveld hlutverk, og
vjer myndum eigi óska oss þess Guðs,
sem ætlaðist til lítils af oss. Vegur-
inn til Guðs er fjallvegur. En Björn-
son segir svo í fjallgöngu ljóði sínu,
nái maður upp á hnjúkinn:
»Der som för gaar Jesus Krist
med Elias og Moses.
Ser du dem skal ganske vist
l'arten evig roses« ‘).
Þannig er vegurinn, vegurinn lil Guðs.
1) »Jesús Kristur gengur par sem forð-
mn með Elías og Móses. Sjáir þu þá
verður förin vissulcga lofsamleg til ci-
lííðar«.
Mjer finst, að alt þetta sje falið í
orðum textans: »í dag«. Það var
þungamiðja fyrri þáttarins. En þá
er hinn þátturinn: Þegar hann sagði
sannleikann, eigi einungis um Guð
heldur og um mennina: um forfeður
þeirra: að þeir væru eigi Guði þókn-
anlegir, og um sjálfa þá, smá-smygli
þeirra.............
Þeim þætti lauk öðru vísi. Þeír
komu slnu fram. Þeir hröktu hann
brott. Þeir gátu þaggað niður í honum.
Þeir áttu ekki annað eftir en að
sitja í kirkju á helgum degi til að
hlusta á beiskan sannleika. Sann-
leikurinn um Guð var ánægjuefni;
var beinlínis yndislegur, en sannleik-
urinn um sjálfa þá — nei, hann
kærðu þeir sig ekkert um.
Áheyréndur mínir, þessir Nazarel-
búar voru kirkjuræknir, þeir voru
gott sýnishorn kirkjugesta, þeir glödd-
ust yfir yndislegu orðunum meðan
orðin voru geðþekk, en þegar þeim
tók að svíða, urðu þeir reiðir, og
eins og búið er að segja: Þeir Ijeta
hann hælla.
En svo kemur samvisku-spurning:
Kannast þú ekki við að þagga niður
röddJesú? Til dæmis er þú biður. Oss
hættir svo til að ryðjast að honum
orðmargir, vjer hröðum oss svo að
segja honum óskir vorar, að ekkert
nséði verður til að hlusta á það, sem
hann vill oss, Fenelon, erkibiskup á
Frakklandi, á dögum Lúðvígs XIV,
trúrækinn maður mjög, segir I einu
riti sínu: að því sje eins Varið með
Jesúm og með allra besta vin sálar-
innar. Það er indælt að tala við
hann, en nærri því enn betra að
þegja í návist hans, nóg að vera hjá
honum og íinna nálægð hans . . . .
Vjer ættum að kappkosta, að eiga
íleiri slilcar kyrlátar stundir með Jesú,
þær mundu verða oss verulegar þrótt-