Bjarmi - 01.02.1921, Qupperneq 9

BJARMI
37
(p=~..... ' ^
Heimilið.
Deild þessa annast Cuðrún L&rusdóttlr.
'fc-- =z=4>
Hvar er bróðir þinn?
Saga eftir Guðriuiu Lárusdótlur.
----- (Frh.)
IV,
Likfylgd var á leið til kirkjunnar.
Fámenn var hún og flest benti ótví-
rætt á, að hjer var ekki verið að
bera höfðingja til hinstu hvílu.
»Hvern er verið að jarða?«, spurði
maður nokkur einhvern úr likfylgd-
inni.
»Konu, sem dó í sjúkrahúsinu«,
var svarið.
»Pektirðu hana nokkuð?«
»Nei, ónei, hún var fátæk aðkomu-
kona og einstæðingur, jeg fylgi henni
til grafar af því, að konan mín bað
mig um, að koma með sjer, hana
langaði að fara. Kvenfólkið er oft svo
forvitið, eins og þú veist, og hún
hefir víst heyrt einhverjar sögur í
sambandi við konu þessa — — og
— —« bann laut að manninum og
hvíslaði einhverju i eyra hans; hann
slóst í förina.
Fólkið settist inn í kirkjuna og
presturinn hóf ræðu sina að loknum
venjulegum söng.
Fyrst horfði hann með athygli og
alvörusvip á áheyrendur sína, eins
og hann ætlaði sjer að festa í minni
sjer hvern svip og andlitsdrátt þeirra,
áður en hann segði þeim það, er
honum sjálfum bjó í brjósti. Þessu
næst las hann úr fjallræðu frelsarans:
— y>Og dœmið ekki svo pjer verðið
ekki dœmdir, þvi líkan dóm og pjer
/ellið yjir öðrum mönnum, mun gfir
yður feldur verða«. Hann lagði ein-
kennilega áherslu á þessi orð, og á-
heyrendur hans gátu ekki annað en
veitt því eftirtekt, og höfðu þeir ekki
augun af prestinum, en biðu þess,
sem hann sagði, með mikilli eftir-
væntingu.
Sira Gunnar hóf mál sitt á þessa
leið:
Kæru ábeyrendur! Jeg hefi valið
mjer texta við þetta tækifæri, sem
sumum yðar mun ef til vill virðast
all-einkennilegur lík-ræðu texti. Jeg
hefi lesið textann í viðurvist yðar og
fyrir augliti Guðs, dómarans mikla,
sem vjer öll án undantekningar hljót-
um að standa skil orða vorra og
gjörða.
Hvers vegna valdí jeg þennan texta?
Jeg valdi hann sjálfum oss til á-
minningar og viðvörunar. Jeg valdi
hann vegna þess, að mannseðlinu er
svo hætt við þvi, að brjóta þetta
boðorð Krists: dæmið ekki. Manns-
höndinni er svo tamt að taka upp
steininn og varpa honum að varnar-
lausum bróður eður systur. — Dóm-
sýkin hefir svo víða smogið gegnum
hjörtun og valdið miskunarleysi og
skilningsleysi á kjörum annara.
Höfundur þessa boðorðs, dæmið
ekki, þekti og sá hvað með mann-
inum býr. Hann les letur bugskots-
ins, sem opin bók væri, og þess vegna
varar hann við þessum algenga lesti.
Hann, sem einn var syndlaus, bei-
lagur, lýtalaus, flekklaus og hafinn
yfir allan holdsins saurugleik, hann,
sem einn hefir dómsvaldið, hann
býður oss: dæmið eigi. Kærleikur
hans og náð stýlar þau orð.
Hvernig höldum vjer þelta boðorð?
Eru ekki ávirðingar náungans svo
að segja daglegt umtalsefni fjöldans,
ásamt ýmiskonar miður góðgjörnum
getgátum og miður sanngjörnum dóm-
um? Þykir það ekki oft og einatt
fengur hinn mesti, ef hægt er að fesla
hendur í hári náungans og fella dóm
yfir gjörðum hans, framkomu og
störfum?