Bjarmi - 15.02.1922, Blaðsíða 6

30
BJARMI
»Jeg er ekki viss um að það sje
holt fyrir þig að sökkva þjer niður í
svona hugleiðingar«, sagði Hákon
vandræðalega. »Getum við ekki talað
um eilthvað skemtilegra? Blessuð,
láttu skíra drenginn þegar þú vilt,
og þú mátt bjóða svo mörgum, sem
þú vilt, það er hvort sein er aðal-
atriðið, skilst mjer, að halda sem
veglegasta skírnarveislu, eða er ekki
svo?«
»Nei, Hákon«, svaraði Helga al-
varleg. »Hafi jeg verið svo grunn-
hyggin að hugsa slíkl, þá er eg nú
orðin annarar skoðunar og þess vegna
vil jeg helst ekki halda neina skírn-
arveislu«.
»Nú gildir mig ekki einu!« sagði
Hákon hlæjandi. Bpaö er þó góð og
gömul venja að gera sjer daga mun
við þesskonar lækifæri — og við
ættum að sleppa því. — Jeg vi) ein-
mitt hafa fjörugt geslaboð, góðar
veitingar og helst dans eða einhverja
skemtun«.
»Hákon!«
»Já, er það nokkuð athugavert?«
»Hákon! Ertu búinn að gleyma
litlu, livítu líkkistunni, sem stóð
hjerna í stofunni fyrir tæpu ári
síðan?«
»Þú ert full alvörugefin í dag,
Helga«.
»Finst þjer það? Jeg er ekki barn
lengur, Hákon«.
»Það er svo. Ekki ertu þó orðin
kerling enn þá, sem betur fer. Þú
varst annars væn að fara í þennan
slopp í dag, hann klæðir þig prýðis-
vel. Jeg var orðinn hálfleiður á svörtu
fliksunum, ef jeg má segja það. Við
verðum að hrista af okkur og reyna
að njóta lífsins á meðan við erum
bæði ung. Finst þjer það ekki?«
»Það er líklegt«, svaraði Helga og
stundi ofurlítið við. »En jeg er ann-
arshugar í dag«.
»Þú ert þreytt, þú hefir sofið illa í
nótt. Drengurinn er of erfiður fyrir
þig á nótlunni og þú ert hálf lasin
sjálf«.
wÞað gengur ekkert að mjer, jég
sef vel á nóttunni og orðin allvel
frísk, en það var annað sem jeg æll-
aði að segja við þig, en jeg veil ekki
hvernig jeg á að byrja. Við erum
víst talsvert ólík að sumu leyti, Há-
kon, og mjer þykir það verulega
leiðinlegt að við skulum ekki geta
orðið sammála um alt, sem drenginn
okkar áhrærir, því þar verðum við
bæði að leggjasl á eitt, ef við viljum
að hann verði nýtur og góður mað-
ur. Mig langaði einmitt til að tala
um það við þig. Jeg vil byrja á því
að bera hann til skírnar og fela hann
jafnframl forsjóninni. Jeg get auðvit-
að ekki talist trúkona, en mjer finsl
það hljóti að vera rjetta leiðin«.
»Jeg held það sje nógur tími til
að tala um uppeldi barnsins, og
hvað skírnina gnertir, þá ertu einráð
um hana, — ertu þá ekki ánægð
eða hvað?«
»Ekki allskostar, Hákon, mjer hefði
þótt miklu ánægjulegra, ef við hefð-
um borið hann sameiginlega fram
fyrir Drollinn í skírninni«.
»Það gelur nú ekki orðið«, svaraði
Hákon stutlur í spuna og stóð á
fætur, »þú ert víst einfær um það,
— þar verð jeg að vera laus allra
mála. Og svo tölum við ekki meira
um það. Nú fer jeg út í bæ, mjer
veitir aldrei af að jafna mig eftir
svona samræður«. Hann leit glettnis-
lega til konu sinnar, sem sal niður-
lút og hjelt að sjer höndum. »Þú
manst að það er spilakvöld hjá mjer
í kvöld«, sagði hann um leið og
hann hvarf úl úr dyrunum.
Hún heyrði að hann gekk hvatlega
í gegnum næstu stofu, hratt opinni
forstofuhurðinni og skelli henni aftur