Bjarmi - 01.02.1923, Blaðsíða 4

16
BJARMI
efli bornir i hnefaleik lífsins? — Lít-
ilmagnarnir — konurnar, börnin! Var
það brauðið þeirra, sem hún nærðist
á? Voru þau svift klæðinu, að hún
mætti búast sem best? — —
Hún hnje máttvana að stólbríkinni
og grjet beisklega. Hún varð þess
eigi vör að Hákon kom inn í her-
bergið.
Fyrst í stað kom hann ekki auga
á bana þar sem hún sat hnípin í
stólnum. En þegar hann sá hana,
gekk hann til hennar:
»Hana þá!« sagði hann. »Nú líkar
þjer víst, nú kem jeg þó einu sinni
nógu snemma heim — en hvað er
nú þetta! Því ertu svona? Grátandi
— flóandi í tárum! Hvað er um að
vera? Vanhagar þig um eitthvað —
peninga — ekki það. Líttu á hann
þennan. Þú mátt eiga hann ef þú
hættir að skæla«. Og hann hampaði
100 króna seðli frammi fyrir Helgu.
Hvað segirðu um það, Helga litla?«
Hann tylti sjer á bríkina á stólnum,
sem hún sat í, og lagði handlegginn
yfir um herðarnar á henni, en hún
ýtti honum hægt frá sjer.
»Má jeg þó ekki snerta þig nú
orðið«, sagði hann. »En þær kenjar!
Geturðu ekki sagt mjer hreint og beint
hvað hefir komið fyrir? Það hlýtur
að vera eitthvað í meira lagi rauna-
legt, úr því það kostar öll þessi tár«.
Helga svaraði engu, en sneri sjer
undan og þerraði af sjer tárin. Það
lagði vínþef af honum og hrollur
gagntók hana.
»Stiltu þig, vertu væn, hættu að
gráta«, tautaði hann ráðaleysislega.
»Þigðu miðann! Jeg var svo skrambi
heppinn með viðskiftin í dag. Löng-
um heppinn Hákon karlinn!«
Helga stóð þegjandi á fætur, en á
svipnum var auðsjeð að henni var
óvenjulega þungt í skapi.
Hákon greip í handlegginn á henni.
»Altaf ert þú jafn falleg«, sagði hann.
»Jeg er upp með mjer af þvi — því
þú ert beinlínis falleg — en því viltu
ekki peninga? Kvenfólkinu þykir þó
flestu vænt um peninga«.
»Hættu þessu!« sagði Helga og stóð
keiprjett frammi fyrir honum. »Jeg
vil ekki peningana þína — jeg þoli
þá ekki«.
»Ekki það! ha-ha-ha. Svo þú þolir
ekki að sjá peningana mina. Held-
urðu að þeir sjeu stolnir eða hvað?«
Hann þaut á fætur og horfði byrstur
í bragði á Helgu, sem hvergi brá.
»Þú veist það best sjálfur, Hákon,
hvernig þú aflar þjer fjár nú orðið«,
sagði hún djarflega og horfði beint
framan í hann.
»Þú heldur þá, það er auðheyrt,
að jeg sje þjófur — en sannaðu það!«
sagði hann og varð æ reiðari.
»Sanna þú mjer að þessir pening-
ar, sem þú ert að hampa frammi
fyrir mjer, sjeu vel fengnir«, sagði
Helga rólega.
»Þig varðar blátt áfram ekkert um
hvemig jeg vinn fyrir peningum. Þú
mátt þakka fyrir á meðan þú getur
lifað eins og drotning og haft alls
nægtir. Mig minnir ekki betur en að
þú værir bara rjett og sljett vinnu-
kona, þegar jeg kom og bauð þjer
upp á frúarstöðu — og svo ertu að
sletta þjer fram i hvernig jeg fari að
afla þess fjár, sem þú eyðir sjálf í
allskonar munað, — svei — þjer ferst!
og það skaltu vita að jeg mun fram-
vegis, eins og hingað til, hafa mín
ráð i þeim efnum, og alls ekki spyrja
þig ráða«. Hann sló þungt hnefahögg
í borðið um leið og hann sagði síð-
uslu orðin.
»Vertu ekki svona æstur, Hákon«,
sagði Helga. »Það er líklega rjettasl
að tala ekki frekar um þetta að sinni,
á meðan þú ert ekki — ekki al-
gáður«.