Bjarmi - 01.10.1923, Side 3

BJARMl
175
fórn, sem gefur öllu líf og ef fóvnar-
lög tilverunnar liættu að vera til, þá
mundi ait líf farast. Fórnin er því
lifgjafi alls þess, sem lifir.
Náttúrulífið byggist á fórnum. —
Steinninn verður að molna sundur i
frostinu og vatnið leysa hann í sund-
ur, til þess að hann myndi jarðveg
og gefi næringu lítilli jurt. Og sjálí
jurtin verður að deyja til þess að
önnur ung og ný geti vaxið og kom-
ið í hennar stað, og hefir hún þá
að skjóli visuu stráin, þ. e. a. s. dauð-
an líkama eldri jurtarinnar, móður-
innar, sem fyrir hana er dáiu.
Af dauða jurtanna lifa svo dýrin.
Og af dauða dýra og jurta lifir mað-
urinn. Maðurinn situr í hásæti, æðst-
ur alls þess, sem Guð hefir skapað
á jörðu. En hásætið, sem hann situr
i, það er reist, það er hlaðið upp
af fórnum allrar tilverunnar fyrir
hann.
Enginn maður lifir svo í heimin-
um, að hann njóti ekki einhverrar
fórnar. Ein einasta máltíð getur ver-
ið fórnargjöf frá þúsundum. Ljósin,
sem vjer leggjum á altarið eru sam-
ansafnaðar smáfórnir, ótölulegir bagg-
ar, sem litil bý hafa borið heim í
bú sitt að kveldi, eftir langt dags-
erfiði.
Alstaðar er fórnin, alstaðar er þetta
lögmál, að einn líður fyrir aðra. —
Hvert einasta hentugl verkfæri, hver
einasta vjel, hver einasta uppgötvun
og listaverk, táknar beina eða óbeina
fórn annara manna, umhugsun og
áreynslu, baráttu, vonbrigði og sjálfs-
afneitun.
Suður í Miklahafinu er ótölulegur
fjöldi af eyjum, svo nefndum kóral-
eyjum, sem eru hlaðnar upp af smá-
dýrum, er við dauöa sinn leggja
likami sína sem smásteina i bygg-
ingu eyjarinnar. — Vjer getum líkt
heiminum og þá framar öllu sjálfu
nnnnlífinu við slíka ey. F*að er reist
og það hvílir á eintómri fórn, smá-
um og stórum, beinum og óbeinum
fórnargjöfum, sem æfi horfinna og
lifandi kynslóða hefir verið varið til
að leggja á altari lífsins.
Þetta á heima um alt, likamlegt og
andlegt. En sjerstaklega þó um sjer-.
hvert spor, sem stígið hefir verið í
sögu mannkynsins, til að gera menn-
ina betri. — Aldrei hefir mannúðin
og kærleikurinn komist inn á neina
nýja sigurbraut, án þess einhver yrði
að fórna sjer, án þess einhver yrði
að leggja sig í sölur, með fúsri sjálfs-
fórn.
Jeg þarf ekki að tína til dæmi úr
menningarsögunni til að sanna það.
Vjer getum tekið dæmi svo miklu
nær oss sjálfum.
Hvað gjörir konan, sem á gjör-
fallinn ofdrykkjumann? Með hverju
getur hún frelsað hann? Eru það
skynsamlegar fortölur, eru það áhrif-
in á skilninginn, sem þar orka mestu?
Nei, -- það eru þjáningar hennar, —
ef hún getur liðið í kærleika, hans
vegna, án þess að þreytast, — ef hún
getur breitt sig út yfir börnin hans,
ef hún getur tekið sjer i munn orð
hans, sem sagði við bersyndugu kon-
una: Jeg sakfelli þig ekkil Jóh 8, 11.
Með því að líða saklaus og sálarsterk,
fús og fyrirgefandi, þá sannar hún
honum kærleika sinn, og yfirvinn-
ur hann, ef nokkuð má frelsa hann.
— Þjáningarnar verða til að kaupa
hann lausanl
Með þessu silfri verða sálir mann-
anna keyptar. Sálirnar verði ekki
keyptar öðru vísi, en með fórn. Hún
er þrautalykillinn að mannshjörtunum.
Hún er og hið eina sem leiðir menn-
ina úr fjötrum og ánauð syndarinnar.
Yður finst nú ef til vill, að jeg
hafi ekki talað mikið um það, sem
næsl er að tala um, fórnardauða