Bjarmi - 15.02.1927, Blaðsíða 4

48
BJARMI
Kverið
Og
kristindömsfræðslan.
ii.
Hið mikla mein kristindómskensl-
unnar er hvorki kver nje kverleysi,
heldur hitt, að sumir barnakennarar
og prestar eru alveg ólúterskir, gagn-
teknir af alskonar trúar-efasemdum
og þvi aióhæfir kristindómskennarar,
hvort sem nokkurt kver er kent eða
ekkert. Af tvennu illu kýs jeg heldur
að kennari segi mínu barni að höf-
undur kversins hafi misskilið biblí-
una að einhverju leyti heldur en að
hann segi því, að frásögur hennar
sjálfrar sjeu ósannar og enginn viti
með vissu hvað guðspjöllin hern i
rjett og hvað rangt af orðum Krists
sjálfs, »trúarmeðvitund« einstaklings-
ins verði að skera úr því.
Þeiin foreldruin, sem sjálfir eru
fullir efasemda eða hirðulansir eru
um trúmál, finst þetta auðvitað gott
og blessað og skifta sjer ekkí af þótt
kristindómskenslan, sem einu sinni
var aðal-námsgrein barnanna, sje nú
víða hvar alveg á hakanum. En það
er ekki meiri hlutinn sem betur fer
enn sem komið er. Og Bjarma ber-
ast margar raddir þeirra, sem sárt
finna til hvernig ástandið er orðið
sumstaðar. Enda þótt margir kenn-
arar sjeu einlægir kristindómsvinir,
og afturkippnr geti komið í efasemdir
yngstu kennaranna eins og hjá öðr-
um mönnum.
Á hinn bóginn er ekki til neins
góðs að þvinga barnakennara til að
kena það, sem þeir trúa ekki sjálfir.
Það væri enn Qær góðu lagi en að ætla
kennara, sem hvorki þekti nótur nje
gæti sungið, að kenna söng. Senni-
lega mundu það samt talin svik, ef
slikur maður tæki að sjer söngkenslu,
og ekki væri það neitt fráleitt, að
nefna svipað, ef trúlaus maður tæki
að sjer kenslu kristinna fræða.
Og þó hann væri ekki alveg trú-
laus, er ekki víst, að afleiðingar af
kenslu, t. d. únítara væru ,mikið betri
í augum kristinna foreldra.
Unítarar kæra sig ekki um lúterskan
kristindómskennara, sem varla er von,
og utanþjóðkirkju trúarflokkum, eins
og t. d. aðventistum, er heimilt að
iögum, að skilja börn sin undan
trúarkenslu barnaskólanna, en lút-
erskir foreldrar innan þjóðkirkjunnar
eiga að gera sjer að góðu hvaða
hjervillur eða efasemdir, sem kenn-
arar kunna að bera á borð í trú-
málurn. Er það sanngjarnt? Er nokk-
urt vit í því?
Sennilega mundi endurskírður kenn-
ari vera talinn óhæfur kristindóms-
kennari í opinberum barnaskóla og
endurskírður guðfræðiskandidat vera
talinn óhæfur til prestsembættis í vorri
»rúmgóðu þjóðkirkju«, þótt þeir væru
sannkristnir áhugamenn; en er nokk-
urt vit f, að telja hitt gera minna til,
þótt slikir menn hafni guðdómi Krists
með öllu? Eða skyldi nokkur guð-
fræðingur ætla, að barnaskirn sje
stærra atriði en guðdómur Krists og
friðþæging? Eða eru »rúmgæðin«
ætluð afneitun einni?
Bent hafir verið á, t. d. á sóknar-
nefndafundinum i Reykjavik f haust
sem leið, að endurbótaráðið sje, að
prestar annist kristindómsfræðsluna
með heimilunum. En í fjölmenni er
það ómögulegt vegna annara starfa
prestsins, og í strjálbýlustu sveitunum
ómögulegt vegna vegalengda, nerna
aðalskólinn væri á prestsetrinu. —
En svo bætist annað við alvar-
legra; Engin trygging, eins og nú er