Bjarmi - 01.06.1927, Blaðsíða 5

B J A R M I
121
syni sína aðra og allan almenning.
— Konurnar svöruðu langflestar á
þá ieið, að þeim mundi hafa þótt
miklu ótrulegra, ef guðspjöllin hefðu
sagt, að hún hefði skýrt frá uppruna
Jesú, heldur en hitt, sem þau óbein-
linis segja, að hún hafl þagað um
hann þangað til hún var orðin gömul,
Jesús dáinn og upprisinu, og aðrir
synir hennar farnir að trúa á Jesúm.
Því að síst mundi góð móöir þola
tortryggni harna sinna í siðferðilegum
efnum.
5. mótbárunni er eiginlega búið að
svara. Það er alveg ástæðulaust að
furða sig á, að Jesús skyldi ekki
tala um yfírnáttúrlegan uppruna sinn
greinilegar. Með því hefði hann varp-
að skugga á móður sína hjá öllum al-
menningi Gyðingalands, sem vafa-
laust hefði lagt söguna út á versta
veg fyrir Maríu, og lilegið að Jósef
látnum fyrir trúgirni hans. — JÞað er
sem sje alveg rangt, sem virðist vaka
fyrir sra G. B., að ekki sje nema um
tvent að ræða: »getinn af heilögum
anda« eða »sonur Jósefs«. — Þýskur
fræðimaður giskaði á hjer um árið
að Jesús hefði verið launsonur her-
manns — frá Þýskalandi! Og í fyrra
samdi indverskur fræðiinaður ókrist-
inn bók, til að sýna fram á að
Kristur hafi hlotið að vera af ind-
verskri ætt!
6. »Aðrir höfundar Nýja-testam.
þekkja ekki æskufrásögurnar«, segir
nýguðfræðin. — Vissara væri að segja:
»þeir segja ekki frá þeim«, — en það
er dálílið annað.
Markús byrjar guðspjall sitt með
því að segja frá starfi Jóhannesar
skírara og skírn Jesú, en það er
engin sönnun þess að hann hafi ekk-
ert vitað um æfi Jesú fyr.
Tubinger guðfræðingarnir, sem sann-
arlega voru nógu ákafir gagnrýnendur
á sinni lið, hjeldu að Markúsarguð-
spjall væri yngra en hin tvö, er segja
æskusögurnar, af pví að Markús
kallar Jesúm Guðs son í fyrstu línu
guðspjalls síns, sem væri það al-
kunnugt, og »breytir« spurningu
Nazaret-búa, sem samkvæmt Matt. og
Lúk. spurðu: »Er hann ekki sonur
smiðsins?« — En í Mark. 6 , 3 spyrja
þeir: »Er hann ekki smiðurinn, sonur
Maríu?« — Alveg eins og Markús
hafi óltast að spurningin hin kynni
að veiða misskilin af þeim, sem að
eins læsu sitt guðspjail.
Niðurl, nœst.
Yaigerður Theodórsdóttir
á Bægisá.
Þunga sorg!
Ennþá ertu sest í sali
sveipar skuggum jarðardali.
Punga sorg!
Dauðans blær!
í frosti pínu fraus hÚD, rósin,
fölnuð, slokkin jarðarljósin
eru öll.
Bjarta mey!
Sem að nú ert látin, liðin,
ljúfan hlaustu himinfriðinn.
Bjarta mey!
Góða nótt!
Iljartans barn, sem allir unnu,
ástargeislar pinir brunnu
skærri sól.
Sumarblóm
anda píns í geislum glóðu,
gullin, prúð við framtíð stóðu.
Sumarblóm!
Söngva mey!
Mjúkt og blæljett hug og höndum
hljóma leystir pú úr böndum.
Söngva mey!
Sólskins barn!
Ljett og kát og lífsglöð varstu
ljós og yndi pinum barstu.
Sólskins barn!