Bjarmi - 15.01.1928, Blaðsíða 5

BJAHMI
21
kannast yfirleitt við, að mikil fram-
þróun hafi átt sjer stað í trúarsögu
Gyðinga, opinberun Guðs sje marg-
falt fyllri í og með Kiisti, en nokkru
sinni áður, og því reivir hún yfirleitt
trú sína og trúarkenningar á nýja
testamentinu, og telur það eina al-
gilda mælikvarðann fyrir trú og
br,eytni rnanna.
Nýguðfrœðin er hins vegar nokkurn
veginn sammála um, að hafna fullu
úrskurðarvaldi ritningarinnar í trú-
málum og siðferðismalum. En auð-
vitað eru »uinbúðir« og orðavalið
misjafnt.
Fair Norðurlanda guðfræðingar hafa
talað þar skýrar en Jób. Ording
fyrverandi trúfræðisprófessor við Osló
háskóla. Hann segir t. d. í I. bindi
trúfræði sinnar:
»Pað er enginn eðlismunur milli
rita nýja testam. og seinni kristilegra
bókmenta, enda þótt þar geti verið
mikill stigmunur að gildi« (325 bls).
wÞýðing bibliunnar fyrir trúfræðina
er ekki í því falin, að hún sje ó-
skeikull mælikvarði fyrir kristilegar
kenningar vegna yfirnáttúrlegs upp-
runa« (bls. 327). »Ekkert atriði í
kristinni trú er gott og gilt af þeirri
ástæðu, að það sje í ritningunni«.
Pað eru greinileg orð, sem eldri
stefnan lclur alveg ósamrýmanleg
kristinni trú. Enda þótt hún eigi ekki
neina »innblasturs kenningu«, sem
allir vinir stefnunnar fallist á, og
surnir vinir hennar kunni að efasl
um einhverjar frasögur bibliunnar,
en aðrir, eins og t. d. flestir »Fúnda-
mentalistar« Ameríku, telji það ófært.
Eldri stefnan getur beldur ekki
samsint því, þegar Ording prófessor
segir, að »krislileg lifsþörf og reynsla
verði að skera úr hverju vjer eigum
að halda og hverju sleppa í ritning-
unni« (fyrn. bók, 345. bls.), eða þegar
trúfræðis prófessorinn við háskóla
vorn, sr. Sig. P. Sivertsen, segir:
»Andi Krísts er œðsta úrskurðar-
ualdið fyrir hvern kristinn mann«.
»Andi Krists eins og kristinn ein-
staklingur h fir best getað tileinkað
sjer hann. Andi K isls eins og hann
endurspeglast i Nýia testamentinu og
mótar samvisku þess manns, sem
uppfræddur af ritningunni og reynsl-
unni leitar i einlægni samfjelags við
Guð fyrir Krist«. (Sbr. erindi S. P. S.
í »Trúmálavikunni«, 26. bls.). Að vísu
bætir hann við: »Á þenna hátt er
bæði tekið tillit til ritningarinnar og
trúarmeðvitundarinnar, þannig, að
ritningin verður mælikvarði fyrir trú-
armeðvilundina, en trúarmeðvitundin
aftur á móti mælikvarði fyrir ritn-
inguna, mælikvarði fyrir vali ritanna
i fyrstu og siðar og ávalt fyrir skýr-
ingum ritanna og gildi þeirra«.-------
Jeg skal ekki dvelja við hjer það
sem annar prófessor benti á í fyrra
vetur að skilgreining þessi væri nokk-
uð óljós og færi í hring, trúarmeð-
vitund hvers einstaklings og ritning-
in ætti að vera mælikvarði hvorar
annarar og enginn vissi hvor rjeði,
þar sem þær rækjust á.
Pað kann að hljóma vel, að »andi
Krists« hafi æðsta úrskurðarvaldið; en
hver getur um dæmt hverjir það sjeu
»sjeu uppfræddir af ritningunni og
reynslunni?« Vafalaust þykjast t. d.
langflestir guðfræðingar vera í þeim
hóp, og komast þó að gagnólíkum
niðurstöðuin um meginatriði krist-
innar trúar, eins og þegar er sagt.
Undarlegt er það, ef »andi Krists«
ræður t. d. meira hjá þeim, sem segja
að Jesús hafi alls ekki verið Kristur,
Guðssonurinn, og flestar sogurnar um
hann ósanhindi, en bjá hinum, sem
trúa. [Framh.].