Bjarmi - 15.10.1929, Blaðsíða 3

B J A R M I
183
verks, að færa heiminutn öruggleik
og vissu í siðferðislegu og andlegu
tilliti. Húu er þess fullviss, að boð-
skapur og líf nýja testamentisins hafi
þetta til að bera. Húu finnur til þess
að eítir öllum leiðum á hún að sækja
fram, til að efla þessa vissu. Lær-
dómur og þekking eiga að leggja sinn
skerf í allri auðmýkt, en fullnægir þó
hvergi, nema staðfest sje af Guði
helguðu lífi í anda kristindótnsins.
Sannleiksgildi kristindómsins verður
aldrei úlþýtt fyrir heiminum þannig,
að það nægi, nema þegar það lýsir
út úr lífi manna eða kvenna, sem í
gleðirikri fullvissu sýna þá blessun,
sem því er samfara að vera læri-
sveinn Jesú Krists. Öll rök má þvæla
og allan lærdóm vefengja, en 11f, sem
er gagntekið af áhrifum Jesú Krists,
og ber vott um að hann er lifandi
kraftur í mannlegu lífi, er vitnis-
burður sem aldrei tapar gildi sínu.
Og það er sú leiðin til vissu, sem
flestum hefir fært heim sanninn um
guðlegan uppruna og kraft kristin-
dómsins. Hver einstaklingur kristn-
innar hefir tækifæri til að efla þessa
vissu hjá sjálfum sjeir og færa hana
öðrum. Ktistindómurinn er fyrst og
fremst samfjelag við Krist, og óyggj-
andi vissu um dýrmæti þess fær
einungis sá, er það reynir.
Lúthersk kirkja í Austurríki
telur um 255 pús-. manna, en kapólskir
menn eru um 6 miljónir par i landi.
Lúthersku söfnuðirnir eru dreifðir og
margir smáir og fátækir. Fulltrúi peirra
við lútherska pingið í Höfn, dr. Cape-
sius frá Wien, sagði að siðan á ófriöar-
timum helöu peir orðið að fá ýmiskonar
erlenda hjnlp og pyrftu enn Ijárhags-
stuðning erlendra vina. í Wien fer fjöldi
manna úr kapólskri kirkju arlega og fer
vaxandi. Árið 1919 voru peir 7472, árið
1926: 13505 og 1927 um 25 púsundir. —
En langflestir pessara manna hverfa frá
allri knstmni tiú eða ganga i relormerta
söfnuöi, en ekki lúthcrska.
Kaþólska trúboðið.
Engum erlendum trúboðum hefir
verið svo hátt hossað hjerlendis,
sem forstjóra kaþólska trúboðsins á
Norðurlöndum, er hingað kom í
sumar. Krossar, veislur, lofgreinar,
og fleira góðgæti, fjell honum í skaut,
alt ágætlega fallið til að vekja fagrar
vonir hans um »al-kaþólska eyju
yst á ránarslóðum árið 2000«, og
hentugt til frásagnar í fjársöfnunar-
ræðum suður í kaþólskum löndum,
svo auðvelt yrði að fjölga leitar-
mönnum með nesti og nýja skó, til
hjálpar þeim, er eftir voru skildir
»noiður undir heimskauti«, til að
smala sauðum úr sandorpnum lút-
herskum afrjettum í valllendisbrekk-
urnar í Hólastifti hinu nýja á Landa-
kotstúninu í Reykjavik.
En leitarmenn eru samt að verða
fyrir vonbrigðum. Sauðirnir eru lat-
rækir og óþægir, og bregða á leik til
fjalla, er forvitnin hafði stuggað
þeim saman í svip við hlið »Hóla-
stiftis«. — Og ótætis blöðin, »próte-
stantisku«, eru alt í einu orðin fálát
og kuldaleg, og taka ekki einu sinni
í lurginn á adventistum og nýkaþólsk-
um, er hvorir á sinn hátt gera
»móðurkirkjunni« erfitt fyrir.
Vonbrigði þessi koma mjög í ljós
i grein, sem kaþólskur kennimaður i
Rvík, síra G. Boots, skrifaði í dagbl.
»Visi« 23. f. m. Fær Lúlher heitinn
þar nokkur rómversk-kaþólsk minn-
ingarorð, og þjóðkirkjan okkar vel
viðeigandi áminningu fyrir afskifta-
leysi hennar af afneitunum sumra
prestanna. Er hvorttveggja sýnishorn
af því, sem helst er borið á borð
hjá kaþóiskum við óráðið fólk á
trúar-vegamótum.
Dálitil hótun rekur lestina í grein-
inni — eins og viö samtölin, — en