Bjarmi - 01.03.1930, Side 2

34
BJARMI
finnur sjer skylt að gefa Guði dýrð-
ina í augsýn allra. Hinn litli máttur
mannsins leggur fram verkin, en
þegar hann þrýtur til þeirra hluta,
þá taka við orðin eða þau halda
áfram að veita Guði vegsemd með
rödd og tungu. Hvorttveggja: störf
og mál, er ávöxtur af guðsdýrkunar-
hneigð hjartans í hinum helguðu
bústöðum. — Hjer við bætist það,
að þótt Guðs orð og náttúran öll
vitni, að hinn voldugi, mikli Guð
fylli alla heima og geima með veru
sinni, þá talar líka orð Drottins og
rödd hins innra manns, rödd guðs-
myndarneistans vitnar, að kærleikur
Guðs sje svo heitur að hann vermi
hverja smá-eind sköpunarverksins,
og enginn kymi mannanna bygða
sje svo afskektur, að Guðs máttur
sje ekki reiðubúinn að taka sjer
bústað þar, sje hans leitað af ein-
lægu hjarta. Alstaðar segir Drottinn,
þar sem heilagleika hans er minst
af hjarta: »Hjer vil jeg búa meðal
míns fólks«. Alt þetta leiðir til þess,
að vjer getum nefnt jafnvel smá-
hýsi, gerð af manna höndum, bú-
staði Drottins. Og frelsarinn sjálfur
styrkir leyfi vort til þess með því
sjálfur að lýsa vandlætingu vegna
Guði-helgaðra húsa og vitna til þess
að Guð faðir hafi látið rita: »Mitt
hús skal vera bænahús«.
Yjer gleðjumst nú af hjarta yfir
þvi, að mega nefna jafnvel bygg-
ingar handa vorra bústaði Drottins
— Drottins hús — og vita, að góður
Guð vill þar nálgast oss með krafti
anda síns. Guð-elskandi sál finnur
unun í því, að koma í þessi hús.
Hún tekur undir með höfundi text-
ans: Hversu yndislegir eru bústaðir
þínir, Drottinn allsherjar. — Pessa
yndislegu staði hefir kristnin i landi
voru reynt að eignast svo víða að
öll börn hennar gætu notið bless-
unar af að vitja þeirra, dvelja þar
helgar stundir í ró og næði frá
umsvifum daglega lífsins og harki
heimshyggjunnar, tala þar við Guð
föður, frelsara og huggara hinna
hjálparþurfandi manna. Eitt þessara
Guðs húsa hefir öldum saman staðið
á heimili því, sem vjer mætumst á
í dag. Þótt söfnuður þess hafi verið
einn hinna fámennustu í landi voru,
þá hygg jeg, að hann hafi elskað
Guðs hús sitt, og — jeg tala fyrir
þau ár, sem jeg þekki til — varla
margar kirkjur vorar munu á þeim
tíma hafa verið betur sóttar, hlut-
fallslega við tölu safnaðarmanna.
Jeg held, jeg gæti sagt fyrir munn
margra safnaðarmanna með orðum
textans: »Sál mína langar til, já hún
þráir forgarð Drottins«. — Og þessi
þrá lýsti sjer meira en í fúsleikanum
að sækja kirkju, — einnig í áhug-
anum á að eignast hana fegri og
betur samsvarandi tilgangi sinum.
Gjafatillög lil hennar frá svo fátæk-
um söfnuði voru óvanaleg.
Því var það líka, að söfnuðurinn
gerðist saknaðarhljóður, þegar of-
viðri fjekk feykt burtu hinu kæra
húsi, sem unnað var, eins þótt það
væri orðið fornlegt. Og trygðin við
það var orðin svo rótfest, að söfn-
uðurinn hjelt áfram — eins og í
minningu þess — guðsþjónustu-
samkomum sínum, vonandi að
auðnast mætti að endurreisa aftur
kirkju sina, þótt lítið væri útlit fyrir
næga fjármuni til þess. — En Guðs
hugsanir og vegir eru svo oft hærri
en vor mannanna. — Ef undarlegt
virtist, að hann leyfði storminum
að svifta söfnuðinum fátæka þessu
kæra húsi, þá er það nú miklu
fremur dásamlegt að nú skuli söfn-
uðurinn vera að fagna einni af
snotrustu smákirkjum landsins. Guð
hefir hjer — eins og svo oft þar,