Bjarmi - 01.03.1930, Blaðsíða 3

B J A R M I
35
sem sjálfsviðleitnin er með — snúið
svo böli lil blessunar, að jeg kemst
ekki hjá að Iýsa því lítið eitt nánar.
Jeg heíi minst á viðleitni safnað-
arins sjálfs, að búa sig undir endur-
nýjun kirkju sinnar. P*ótt hún væri
öllum vonum meiri, þá kom það
brált í ljós, að eigi mundi söfnuð-
urinn anna því, að leggja fram
nægilegt fje, þegar þörflna bar svo
bráðan að, eyðilegging kirkjumun-
anna svo alger og dýrtíðin fallin á.
Var þá leitað til góðra bræðra og
systra í næstliggjandi sveitum og
einnig á fjærliggjandi stöðum, þar
sem kunnugum og tryggum vinum
var að mæta, og það með þvílíkum
árangri, að nærri undrun má sæta.
Er þessi atburður, sem kemur hjer
niður á einum allra afskektasta
stað landsins, hugnæmur i fleiru
en einu tilliti. Hann hefir orkað
þvi, að þessi söfnuður hefir nú
örugglega í framtíðinni sitt eigið
Guðs hús, sem var svo nauðsynlegt,
með því að honum er alvarnað að
ná til annara. Hann hefir sýnt það,
hvernig hjálpin frá forsjón Guðs á
himnum á leið sína gegnum hjörtu
og hendur hluttekningrasamra trú-
arbræðra og systra, sem gerast eins
og verkfæri Guðs í að leita til far-
sældar. Og hann, atburðurinn, hefir,
sem mjer finst ekki minst um vert,
leitt í Ijós, hvaða kærleiksstrengi
guðsdýrkun vor og kirkjuhald á þó
í hjörtum margra, þrátt fyrir ýmsa
kaldhyggju og vanrækt, sem virðist
annars of ríkjandi í þessum efnum.
Jeg tel vafasamt, að fjehjálp manna
hefði i öðrum efnum orðið svona
almenn og stór, nema þar sem um
líf manna hefði verið að ræða.
Mjer finst þetta vitna svo gleðilega,
að sálirnar langar enn í forgarð
Drottins, jafnvel þrá hann, þótt
einhverjar ósjeðar hindranir verði
oft á þvi, að leita þangað.
Jeg tilfæri eigi nöfn nje upphæðir;
get þess aðeins, að 2 hinar höfðing-
legustu gjafir taka fullan Vs verðs
hússins. Og aðrar tvær lítum vjer
sjerstakar í þessu ánægjulega hljóð-
færi, sem prýða mun og innræta
hjörtunum lofgerð Guðs. Þessir 4
stórgefendur munu allir hafa verið
fermdir í gömlu kirkjunni hjer, en
nú utan safnaðar. —
»Nú fagnar hjarta mitt og hold
fyrir hinum lifandi Guði«, segir
textinn næst. — Já, vissulega fagnar
nú söfnuðurinn af hjarta fyrir Guði
i dag — fagnar þessu nýja Guðs
húsi sínu og minnist hjartanlega
þakklœtis fyrst og fremst við himna-
föðurinn, sem hefir snúið þessum
málefnum svo gæfusamlega, og þá
einnig við börnin hans, bræður
sina og systur, sem hafa látið svo
hrósvert örlæti sitt koma hjer niður
á helgum stað. Og mjer er jafn-
ljúft og skylt að flytja þessar hjart-
ans þakkir hjeðan frá hinu gefna
altari Guðs. Guð efli og blessi með
anda sínum undirstöðu gjafanna:
trúarlíf gefendanna og láti þá finna
æ betur, að »sælir eru þeir, sem
búa í húsi Guðs«. — Og hjörtu
gefendanna mega nú og skulu nú
líka fagna. Fagnið, bræður og systur
— jeg tala við þá í anda, þótt flestir
þeirra sjeu nú fjarstaddir — fagnið,
bræður og systur, yfir því, að þjer
hafið með gjöfum yðar vakið bljúg-
leik hjartnanna fyrir Guði hjer í
dag. Fagnið yfir þvi, að þjer hafið
lagt stein í byggingu Guðs musteris
hjer úti við hafið, og nálgast með
þvi boð postulans: »Látið uppbyggj-
ast sem lifandi steinar«. Fagnið yfir
þvi, að þjer eigið rótargrein í hjart-
ans fórnum þeim, sem í framtíðinni