Bjarmi - 01.07.1931, Blaðsíða 7

BJARMI
103
Hann segir, aó sig hafi vakió prjedikun,
sem haldin var í Methodistakirkju í Cap
Palmas, út frá þessum orðum Opinberun-
arbókarinnar: »En það hefi jeg á móti
þjer, aó þú hefir fyrirlátið þinn fyrri kær-
leika. Minst þú því úr hvaóa hæð þú hef-
ir hrapaö, og gjör iórun, og gjör hin fyrri
verkin, aó öórum kosti kem jeg til þín og
færi ljósastiku þína úr stað, ef þú gjörir
ekki iórun« (Opinb. 2, 4.—5.). Nú fór
hann aó boða fagnaöarerindió þegar tæki-
færi gáfust.
Hann giftist 1885. Um svipaó leyti ljet
hann af múrarastarfi og gjöróist kennari
á amerískri kristniboðsstöó. 1 tíu ár kendi
hann þar börnum að lesa og skrifa.
Árió 1910 var honum varpaó í fangelsi.
Orsök þess var þátttaka í óeiróum milli
svertingja, sem fyrir voru í landinu, og
svertingja frá Ameríku. 1 fangelsinu fjekk
hann, eftir því sem hann segir, köllun frá
Guði til aó boóa fagnaðarerindió. Hann
fullyróir, að engillinn Gabríel hafi komió
til.sín og sagt sjer aó prjedika, skíra og
eyóileggja skurógoó. Gabríel hafi líka sagt
viö sig: »Þú ert ekki í fangelsi, þú ert í
himnaríki. Guó mun smyrja þig'. Þú skalt
veróa spámaður«. Hvernig sem þessum
sýnum hefir verió varið, er það víst, að
Ilarris er nýr maóur, þegar hann kemur
út úr fangelsinu. Hann er sannfæröur um,
aó Guó hafi kallaó sig' til spámannsstarfs.
Hann gefur sig upp frá því allan aó prje-
dikunarstarfi, meó fágætum ákafa og
árangri.
Kona hans dó skömmu síóar. Hún áleit
mann sinn oróinn geggjaóan, og' haldió er,
að hún hafi tekió sjer það svo nærri, að
þaÖ drægi hana til dauða. Margir í ætt-
landi Harris töldu hann ekki vera meó
sjálfum sjer og oróum hans var þar eng-
inn gaumur gefinn.
En 1912 fór hann til Fílabeinsstrandar-
innar. Þá hefst sá hluti æfistarfs hans,
sem hefir haft þýðingu fyrir þúsundir
manna. Á tveim árum kviknar þar sá trú-
areldur, sem logar bjart enn í dag.
Frh.
Gimnvör R. Elíasdóttir.
írá Dynjanda í Jöluilfjörðiiin.
]>(1(1 15. ícltrúai' Dáln 15. júlí 1930.
Gekk í ljósi Guös hins góöa göígust rós
í fjalla-sal;
gat sjei' hrós 11 geði þjóða, gjafmild drós
og kvennaval.
Mjúkur arrnur vinum var hún, vaföi að barmi
hrelda sál;
lasna og auma 1 ljósið bar hún, ljómaði’ á
hvarmi gæsku bál.
Vitur og fróð og veglynd næsta, viðmótsgóð
og hýr í lund;
af henni stóð oft gleðin glæsta, í góðum sjóði’
hún bar sitt pund.
Fara’ um sveitii' fölvir skuggar — á fljóði er leit
sem llósa var;
enginn veit hve oft hún huggar, 1 unað breytast
raunirnar.
Lifi kynning — grænkar gröfin —, góðan vinning
mildir fá. —
Ljósbjört minning ljómar höfin — ljúfrar kvinnu
hjarta frá.