Bjarmi - 01.07.1931, Síða 8

ÍÓ4
BJARMl
Nú gistir Dynjanda döpur hrygð
— því dáðrík húsfreyja’ er langa bygð
átti hjer — reynd að trfl og trygð —
var tekin heim —- yfir ósinn. —
Það kólnar og dimmir er glöð og góð
hin göfuga »rósin« er gladdi þjóð,
hættir að kveða sin kærleiksljóð
og kveikja öll björtu ljósin. —
Hún leitaði þeirra, er liðu nauð
og' líknaði þeim er skorti brauö,
og miðlaði sínum mannvitsauð
margreynd af lífsins tárum.
Sorgarbörnum hún sinti fyrst,
— svo fer öllum, sem trúa ú Krist —,
henni var yndi, lxf og list
lækning n djúpum súrum. —
Hún útti hjartans og andans þrótt,
ómælda gæsku og kærleiksgnótt,
um hana verður aldi'ei hljótt,
af henni geisla ljósin. -—
Höfðings. kona og heiðurs vif,
hraustum og snauðum vernd og hlíf,
þar sem hún gekk var gæfa og líf
göfugsta sveitarrósin.
Minnug og fróð á forna ment, —
þótt fútt væri slíkt í æsku kent, —
þar var ei neinum heiglum hent
hólmganga i fornum sögum. —
Við langelda sögu’ hún las sjer þrótt,
lúin og sjúk um marga nótt —
þá aðrir sváfu sætt og rótt —,
samt vann hún öllum dögum. —
Nú grætur margur hið góða sprund,
sem gengið er heim á Drottins fund,
svo hjartkær öllum og hýr í lund -
og hugmild að likna’ og seðja. —
En flest og höfgust þó hrynja túr
og harmurinn verður logasár
hjú öldungnum, sem hún öll sín ár
var altaf að blessa og gleðja.
Og fósturbörnin þau fella tár,
nú fer þeim um muna harmur sár, —
þvi nú er hin ljúfa liðinn nár,
— sem lagði þau sjer að hjarta.
Hún er smælingjans byrðar bar
og brosandi græddi raunirnar —
og hugblið með mjíiku hendurnar
hóf þau í ljósið bjarta. —
Þau gleyrna því aldrei hve góð og blíð
og göfug hún reyndist þeim alla tíð
ástríka konan, ung og fríð,
með auðugar kærleiksglóðii’,
fasblíð og mild með fagra súl
í faðmi’ þeim skýldi heims við túl
hún barnanna skildi bænarnxúl
hin blessaða, góða móðir.
Og minningin lifir -— björt og blíð
um bestu konuna langa tíð,
er ústsælust gladdi allan lýð
með ómælis kærleiksstarfi. —
Pá verður ljómi’ yfir landi og þjóð
er langt skara fram úlr yngri fljóð
og leggja meira’ i lífsins sjóð —
og leiða oss að fegra arfi. .1. II.
Ef svo mætti að orði kveða var Rósa sál. boö-
beri mildinnar og miskunseminnar. Ef menn eða
múlleysingjar áttu að einhverju leyti lakari að-
búð til orða eða atlætis, en að líkindum þótti,
var þetta venjulega viðkvæðið: »Hvernig myndi
Rósu ú Dynjanda líka þetta?« Og ef að var spurt,
hvað ylli vinsældum Rósu og virðingu í sveitinui,
var æfinlega sama svarið: »Pað er ekki eitt, það
er alt«.
Minningarorð Rósu sál. verða eigi lengri að
þessu sinni, sumpart af því, að eigi er rflm fyr-
ir þau í Bjarma og sumpárt af þvi, að í ráði
mun vera að eiginmaður hennar og fósturbörn
heiðri hana með viðeigandi minningaraiti. Hún
var ógleymanleg öndvegiskona sveitarinnar, árroði
hins nýja dags, þegar Krists helguð fórnarlund
tekur völdin og leiðir mannsbarnið I ljósbirtu
friðþægingarinnar inn I guðsrikisfögnuð jarðlífs-
ins. Jonin. Halldúrssoii.
-------•> <s> <«---
lílskupsvígsla. Sunnudaginn 21. júní var Sig-
urður P. Sívertsen prófessor vigður til vígslu-
biskups fyrir Slcálholtsstifti í dömkirkju Reykja-
víkur. Fór vígslan fram með mikilli viðhöfn. ÍTá-
lægt 60 prestvígðir menn gengu í skrúðgöngu frá
aþingishúsinu í kirkju, en mannsöfnuður meiri
viðstaddur en kirkjan tók. Magnús Jónsson pró-
fessor lýsti vigslu, biskup Jón Helgason vígði
vigsluþegja, og síðarnefndi flutti síðan stölræðu
út af Mark. 11, 22.—24. Sr. Bjarni Jónsson var
fyrir altari og prestarnir gengu allir til altaris.
— Stóð athöfnin öll í 3 stundir. — Um kvöldið
hjeldu prestar biskupunum samsæti í Hótel Borg.
útgefandi: Slgurbjörn Á. Gíslason.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.