Bjarmi - 15.02.1932, Blaðsíða 3

BJARMI
27
Jeg' hefi sjaldan verið á jafn átakan-
legum fundi nje heyrt annan eins sálma-
söng. Vjer höfðum látið prenta sálmakver
með þýskum, enskum, frönskum og fáein-
um Norðuj’landa sálmum. Gestirnir sungu
þá alla. Þessi fundur varð til þess, að
stofnaður var fjelagsskapurinn »Neyðar-
hjálp vegna evangeliskra kirkna í Norður-
álfunni«. Aðasltöðvar hans eru í Sviss og
framkvæmdarstjóri hans er Adolf Keller,
kunnur reformertur guðfræðingur. Þessi
fjelagsskapur hefir orðið til afar mikillar
hjálpar og' sjálfur hlotið margfalda bless-
un þau 10 ár sem liðin eru. Alþjóðasam-
band lúterskra kirkna hefir og starfað
mjög í sömu átt og safnað miklu hjálp-
arfje, einkum í Bandaríkjunum og Norð-
urlöndum.
Langt mál mætti skrifa um þessa hjálp-
arstarfsemi, en hjer er ekki rúm til að
nefna nema sárfá dæmi. Á Spáni hefir
orðið aðdáanleg breyting'. Fagnaðarerind-
ið hel'ir fengið frjálsar hendur. Jeg kom
til þessa fagra miðalda-lands fyrir nokkr-
um árum. Þá máttu ekki evangeliskir
menn halda opinberar samkomur á Spáni.
Guðsþjónustur þeirra urðu að vera í kyr-
þey (bannað var að hringja kirkjuklukk-
um, þótt ekkert evangeliskt land amist
við kaþólskum klukkum). Litla blaðið
þeirra varð að sætta sig við ritskoðun,
og hvar sem nokkuð bar á, að fólk vildi
sinna evangeliskum boðskap, tóku bæði
líaþólsk klerkastjett og- yfirvöldin harka-
lega í taumana. Trúarbragðafrelsið, sem
þó er nýkomið, hefir gjörbreytt þessu.
»Það er eins og' þjóð vor sje endurborin
eða vjer komnir í nýtt og betra Iand«.
segja evangeliskir Spánverjar. Samkomur
þeirra eru fjölsóttar og verkefnin víðtæk,
en fátækt hamlar. Erlend fjárhjálp er
kærkomin.
Slafneskir bændur í LJkraine í Póllandi
hafa öldum saman búið við andleg't kæru-
leysi, helgar venjur en lítið trúarlíf. En
nú hefir orðið þar öflug vakning, aðallega
á lúterskum grundvelli. Jeg hefi tekið þátt
í samkomurn þeirra í torfkofum eða fátæk-
legum timburhjöllum, og' sjeð bændurna
standa þar berfætta í stórhópum til að
hlusta á Guðs orð og syngja evangeliska
sálma. Trúvakningin fer frá þorpi til
þorps. en fólkið er bláfátækt og vakning-
in illa sjeð hjá kaþólskum klerkum og yfir-
völdum, þess vegna þurfum vjer að hjálpa
því.
Þá mætti nefna þjáða menn lúterska í
Júgóslavíu og Rúmeníu, en ekki er rúm
til að lýsa högum þeirra. En bæta verður
enn við einu orði; orði, sem felur í sjer
svo miklar ofsóknir og þrautir, að hvorki
veraldar- nje kirkjusaga þekkja aðrar slík-
ar. Orðið er Rússland. Eng'inn skyldi láta
blekkjast af þeim ummælum. er segja, að
ástandið þar sje orðið betra. Sannleikur-
inn er, að trúarbræðui' vorir eru ofsóttir
og líða ósegjanlega. Sannleikurinn er enn
sá, að ef vjer ekki sendum trúarbræðr-
um gjafir, þá deyja þeir blátt áfram (at
sulti), af því að þá vantar alt til alls.
Sannleikurinn er loks sá, að allar gjafir,
sem Neyðarhjálp evangeliskra kirkna send-
ir og' eins lúterska kirknasambandið (þar
sem jeg er fjehirðir) hafa hingað til kom-
ist til rjettra viðtakenda.
Mig- langar til að biðja, eins innilega og'
mjer er unt, presta og' söfnuði í Danmörku
og á Tslandi að sinna sem best þessari
hjálparstarfsemi í garð bágstaddra kirkna.
Norðurálfan er víða hvar orðin akur
kristniboðs og píslarvættis, og þrátt fyrir
alla þjóðfjelags-erfiðleika vora, búum vjer
við fult frelsi fagnaðarerindisins og höf-
um daglegt brauð og getum því ekki var-
ið, hvorki gagnvart Guði nje mönnum, að
láta sem oss komi ekkert við himinhróp-
andi neyð trúarbræðra vorra.
A. Th. J.«
----------------