Bjarmi - 01.03.1932, Qupperneq 3

BJAEMI
kærasta og besta, sem hann á, hinum eina
heilaga og rjettláta, eingetnum syni sínum,
lætur hann líða kvalafullan krossdauða.
- til þess að veita oss í honum hið æðsta
og dýrðlegasta, sem til er í ríki hans, eilíft
líf og sáluhjálp.
Getum vjer þá efast um kærleika og
miskunn Drottins? Ætli krossdauði Krists
sje oss ekki næg ástæða til að treysta
gæsku hans og vegsama og lofa hann
einnig þá, er skuggum erfiðleika slær á
jarðneska daga vora?«
Þannig hljóðai- hugvekjan, og á þennan
góða og gamla veg tala þeir, sem /engst ná
og áhrifamestir eru í evangeliskri kristni
í dag, alveg eins og sannir boðberar Krists
allra alda hafa vitnað um krossdauða
Krists og æfinlega hefir orðið blessunar-
ríkasti boðskapurinn.
Vantrú og guðleysi gjöra gys að því og
hlífast auðvitað ekki við að nota jafnt
föstutímann, sem aðra tíma, til að hæðast
5-ð Kristi og boðberum hans. En það er svo
sem ekkert nýjabragð að því háði. Það er
'iærri 2000 ára gamalt, eins og vjer getum
sjeð af píslarsögunni. En saga þess er
oðru vísi en saga Krists og Kriststi'úar.
Guðlastið og svívirðingarnar um Krist, hafa
komið fleirum á knje en Gyðingaþjóðinni,
Vantrúnni hafa jafnan fylgt lestir og
hormungar, en Kriststrúnni endurreisn og
endurlausn, huggun og hugrekki.
Það fara enn í dag, engu síður en fyrr-
um tvens konar trúar-boðberar um heim-
'nn, báðir tala þeir um Krist. Hann er enn
| 1 dag kletturinn, sem menn ýmist rekast
• á eða byggja á. Annars er opinber fjand-
skapur gegn Kristi hins vegar örugt að-
hvarf að Kristi.
Annar flokkur boðberanna segir með
lýðnum í Jerúsalem forðum: »Komi blóð
hans yfir oss og börn vor«, en hinn segir
nieð Jóhannesi postula: »Blóð Jesú Krists
sonar Guðs hreinsar oss af allri synd«.
Það eru miklar líkur til að baráttan
35
milli þessara flokka vaxi að stórum mun á
næstu árum og það einnig vor á meðal.
Þoka og deyfð hefir að vísu hvílt yfir
oss all-lengi í þessum efnum, og þorri þjóð-
ar vorrar lítið vitað eða sjeð af áhugasöm-
um kristindómi annarsvegar og opinberum
fjandskap gegn öllum kristindómi hins
vegar. Nú er hvorttveggja að koma í ljós
á ýmsan hátt.
Það mun vera í fyrsta sinni í sögu þessa
lands, að fyrv. prestur notar föstutímann
til að flytja opinber guðleysiserindi hjer
í höfuðstaðnum.
En það mun einnig vera í fyrsta sinni í
kirkjusögu þessa lands, að guðfræðisstúd-
entar taka góðan þátt í vakningasamkom-
um í höfuðstaðnum, og hann svo góðan,
að prestar utan bæjar biðja þá að koma
og hjálpa sjer við slíkar samkomur í eókn-
um þeirra.
Synir ljós og myrkurs hervajðast. En
hvar ætlar þú, er þetta lest, að skipa þjer
í fylkingu?
Þar sem þjóðlönd mætast, er alloft
margt landamærafólk, sem lítið hugsar um
þjóðerni sitt, rneðan ró og friður ríkir, en
þegar þjóðernisbarátta hefst í alvöru,
verða menn þar sem annars staðar að sýna
hverjum þeir vilja fylgja.
Vor á meðal hefir lengi verið alt af
margt »landamæra fólk« í trúarlegu tilliti;
sofið á landamærum lífs og dauða, þvert
á móti allri andlegri dómgreind.
Nú er farið að blása hergöngulög til
vakningar. Blindir auðnuleysingjar hópast
saman annarsvegar og kveða níð um Krist
og lærisveina hans, og reyna að útrýma
kirkju hans, huggun smælingjanna, og
hafa þó ekki annað að bjóða en saurugar
nautnir á undan eilífu vonleysis myrkri.
Hinsvegar safnast lærisveinar að krossi
Krists, lyfta fána hans hátt og syngja hon-
um lof, er dó oss til friðþægingar og lifir
oss til eilífs hjálpræðis. — Það ætti ekki