Bjarmi - 01.03.1932, Side 4

36
B JA RMI
að vei-a vandasamt valið á milli svo ólíkra
»þjóða«.
Landamærafólk! vaknið, vaknið, os; skip-
ið yður þjett um kross Krists; gegn hon-
um stefna áhlaupin. Svarið djarflega öllu
háði myrkravalda. Hræddir menn og hug-
deigir hafa aldrei sigur unnið. Segjum
þeim hiklaust, er misskilja Krist og sví-
virða fórn hans á Golgata, að besta bæn
19. aldar manna sem annara alda, felist í
orðum Hallgríms Pjeturssonar: »Þitt blóð
ílekklaust, sem flóði á kross, frelsi það
börnin vor og oss.«
Tleilagleiki.
Eftir sr. Gísla Jolmson.
Starfsmaður kristniboðs er knúður til að
tala mikið. Sí og æ hitta hann spurning-
ar, sem heimta úrlausn. Samtími vor er
spurull, og betur gefið að spyrja en svara.
Ilonum er tamt að spyrja 'um fjölmargt,
þar sem hann býst ekki við neinum svör-
um. En hins vegar sleppir hann mörg-
um spurningum, sem hann vildi þó fús fá
svör við, annaðhvoi't af því, að hann ótt-
ast svariö, eða af því, að honum er ekki
full-ljóst, hvað hann á sjerstaklega um að
spyrja.
Meðbræður vorir eru svona undarlegir
og einkum þó Gyðingar.
Því verðum vjer stöðugt að reyna að
hafa svör á reiðum höndum. Hugsanir og
viðræður þola enga kyrstöðu. Hjer er ekki
um þau svör að ræða, sem gætu verið vel
hæf í einhverri almennri kappræðu, held-
ui hitt að finna svör, er flytjj úrskurðar-
atkvæði í endalausri kappræðu.
En hætta þreytunnar situr um oss á
þeirri leið. Sá, sem stöðugt á að grípa fram
í til leiðbeiningar í öllu því, sem fólkinu
finst það þurf'i að tala um, eða í raun
rjettri þarf að tala um við sjálft sig eða
aðra, hann verður að gæta þess að missa
ekki innri hvíld sína.
Það er von að spurt sje: Er ekki unt að
svara því, sem sálirnar spyrja um, á ann-
an veg?
Jú, það er unt. Vegur er til, þar sem má,
eí maður finnur hann, veita órósemi mann-
anna betri svör en unt er með allri skarp-
skygni og skrafi veraldar. Það er vegur
heilagleikans.
En þá má enginn misskilningur komast
að.
Keppist maður eftir heilagleika vegna
hans sjálfs, þá glatast heilagleikinn. Sá
heilagleiki, sem veit af sjer, er aldrei
heilagur.
Iíeilagleiki er sem sje geislun frá ein-
hverju, sem hver maður getur sjeð að hlýt-
ur að vera.öflugra en sá er, sem geislana
flytur, - eða friður og' göfgi, sem hlutað-
eigandi hefir ekki sjálfur kept eftir bein-
línis, ekki haft tíma til að hugsa um, end-
urskin, ósýnilegt eigandanum, frá sigri
Drottins í lífi hans.
Sá, er þetta ritar, hei'ir verið svo lánsam-
ur að hitta heilagleikans fólk —- »heilagar
manneskjur«, er ekki rjettnefni þeirra, því
að þá fullkomnun, sem í þeim orðum felst,
er ekki að finna á jörðu vorri, — og þess-
ar manneskjur heilag'leikans hafa búið við
ólík lífskjör og verið frá mörgum ólíkum
þjóðum, ættkvíslum og kirkjudeildum.
Hefir þá oft komið í huga minn, hvort
nokkur þjóð eða ættkvísl jarðar mundi af
einhverjum orsökum vera öðrum betur fall-
in til að veita náðargjöf heilagleikans við-
tökur. Og mjer hefir virst að svo væri, en
að það væru þó ekki þær ættkvíslir eða
þjóðir, sem margir kynnu helst að treysta
í því efni, heldur þvert á móti þær, er flest-
ar hefðu freistingarnar við að stríða.
Og nú er jeg kominn að því, sem var or-
sök að þessum línum.
Lítil bók, sem jeg hefi kynst, hefir sjer-