Bjarmi - 15.02.1936, Qupperneq 1

4. tölublað
Reykjavík, 15. febrúar 1936
30. árgangur
2. sunnud. I níu v. föstu. (Lúk. 8, 4—15).
Guðs orð.
Eftir Sigurjón Árnason, sóknarprest í Vestmannaeyjum.
Sæðið er Guðs orö seg'ir Jes-
ús. Guð hefur talað. Guðs orð
er komið til vor. Skiljum vér
hver fagnaðarbaðskapur þetta
er?
Ilvernig- get ég lært að þekkja
annan mann og fengið hlutdeilil
í hans lífi? Það er óhugsandi
nema hann mæti mér í trúnaði
og opni fyrir mér huga sinn. Og
hvernig má það verða öðru vísi
en gegnum orð?
Og Guð? Ég get gert mér
margar hugmyndir um Guð. En
það eru mínar hugmyndir en
ekki Guð sjálfur. Ég þekki hann
ekki, ég á enga hJutdeild í hans
lífi, nema hann opinberi mér
sig, gefi mér sjálfur þá hlut-
deild. Og hvernig má það verða
nema hann tali, nema gegnum
hans orð?
Og Guð hefur talað. Orð Guðs
er komið til vor. Hvílík náð að
Guð hefur talað til vor.
Það er tiltöluiega einfalt mál
að maður mæti manni og tali
við hann um sig svo hann skilji
— og þó hefur það sína örðug-
leika.
En Guð? Á milli hans og vor
liggur hyldýpi gjörólíkrar til-
veru. Hann verður að taia mínu
máii svo ég geti skilið liann. Og
hann gerði það. Guð gekk inn í
mannJega tilveru. Alla leið inn í
dýpstu djúp hennar, alla leið
upp á krossinn. Þetta undur
undranna heitir Jesús Kristur.
Af mannlegum vörum Ujómaði
Guðs orð meðaJ vor. Guð hefur
talað, Guðs orð er komið til vor
þannig að vér getum skilið það,
þekkt Guð og eignazt líf með
honum.
Skiljum vér eigi hversu dýr-
mætur boðskapur þetta er?
Þú skilur þetta ef tiJ vill ekki.
Þú heldur ef til vill að þú getir
lifað án Guðs, eða minnsta lmsti
fundið hann sjáJfur. Vér menn-
irnir lítum einatt stórt á mátt
vorn, dýrð mannanna og mögu-
Jeika mannsandans. Meðan vér
erum í þeirri vímu sjáum vér
þúsund færar leiðir, bara ekki
eina, hjálpræðisveginn. 1 því
höfum vér eigi eyru til að heyra
með Guðs orð. Þó vér heyrum
það heyrum vér það þó ekki. »En
þeir við götuna eru þeir, sem
hafa heyrt það. Síoan kemur
djöfuhinn og tekur orðið burt úr
liörtum þeirra til þess að þeir
skuii ekki trúa og verða hóipn-
ir«. Ef vér erum í slíku ástandi
er aðeins einn möguleiki fyriv
oss til frelsis: Guð getur gert
oss fátæka.
Hann liefur ef til vill gert það
þegar fyrir þig?
Blekkingin hrundi og þú sás'
veruleikann. Fallið mannkyn og
mennina í allri sinni dýrð og
mætti á vonlausum fiótta und-
an dauðanum. Og þú sást þig.
ÖJI þín verk fátældeg og oft ó-
lirein og þú sjálfur sekur synd-
ari. Þetta var allt sárt. En ef
þú veizt það ekki þegar, þá slíait
þú nú gefa gaum þeim sann-
leika, að það er óumræðanleg
náð að Guð lét þig sjá þetta allt
eins og það er. Því Guð gerir oss
ekki fátæka tij þess að skilja
oss eftir í fátækt vorri. Þá er-
um vér einmitt færir um að
taka á móti Guðs orði »með
fögnuði«.
Þú hefur ef til viil þegar gert
það. Þú hefur ef til vill hlotið
þá undursamlegu reynslu að
Guðs orð varð lifandi í þér. Guo
talaði í því við þig. Þú fannst
við kross Krists brennandi kær-
leika Guðs til týnda barnsins
hans. Þú heyrðir hann segja við
þig: »0ttast þú eigi. því að ég
frelsa Jng; ég kalla þig með
nafni, þú ert minn« (Jes. 43, 1).
Þú fannst Guð og geklíst hon-
um á hönd.
Fagrir eru vordagar hins
kristna Jífs. En svo kemur hin
langa röð daga og ára, þegar
vér eigum að lifa kristindóm
vorn í smáu og stóru hversdags-
lifsins. Vaxa á hverjum degi í
þekkingunni á Guðsorði, á hverj -
um degi vera á ný þakklát fyr-
ir náð Guðs í Jesú Kristi, á
liverjum degi vera trú hinni
himneslíu köllun og festa aug-
un á hinu eilífa takmarki.
Og þá hættir oss til að þreyt-
ast, þegar á móti blæs, áform
vor mistakast. Þungt verður
fyrir fæti og margar raddir
líalla og láta hátt.
Jesús þekkir oss og veit þ:tta
allt, að oss hættir til að »falla
Bj argið
Nýlega las ég frásögn um
skip, sem lireppti mikið óveður.
Öll skipshöfnin var önnum kaf-
in við að starfa. Allt í einu var
hrópað: »Það féll rnaður útbyrð-
is,« og um leið sást maður nolík-
ur berjast við hinar æstu öld-
ur. Skipshöfnin safnaðist sam-
an við björgunarbátinn, en há-
setarnir hikuðu við að fara upp
í hann. Þá leit skipstjórinn á þá
og hrópaði: »Félagar, bjargiö
honum, það er bróðir minn.«
Báturinn var settur útbyrðis,
og þvl næst róið þangað, sem
slysið vildi til. En það var um
seinan. Hin hjálparvana hönd
fálmaði í örvæntingu út í loft-
ið, en fann ekkert, sem hún gæti
gripið í og hvarf því næst í
djúpið.
Þegar ég las þetta fannst mér
ég heyra Drottin hrópa til mín
og allra þeirra, sem hafa gefizt
honum: »Frelsaðu þá, sem leidd-
ir eru fram til lííláts, og haltu
þeim aftur, sem ganga skjögr-
andi að höggstokknum.«
frá á reynslutímum« og »að á-
hyggjur og auðæfi og unaðs-
seradir lífsins vilja kæfa í oss
rödd Guðs heilaga orðs.«
Já, Jesús þekkir oss og hann
fullyrðir að ekki þurfi að fara
svo fyrir neinum af oss að eigi
beri Guðs orð þroskaðan ávöxt
í lífi voru. Munum það.
Að bera ávöxts með stöðug-
lyndi getur orðið lilutskipti vor
allra. Guð er í orði sínu. Guð
starfar í orði sínu, eins og hul-
inn sköpunarkrafturinn í sáð-
korninu. Ef vér í öllum vorum
veikleika höidum oss fast að
Jesú, þá vinnur Guð náðarverk
sitt í oss og lætur orð sitt bera
í oss ávexti til eilifs lífs.
Gefi Guð að vér heyrum hans
orð og göngum í ljósi þess til
æfiloka.
þeim —!
Eg sé fyrir mér hið mikla haf
heiðninnar. Milljónir manna eru
að farast í því. Mai'gir þeirra
berjast í von um að ná landi.
Dag nokkurn sat ég inni á
skrifstofu minni. Skyndilega
heyrðist hávaði utan af götunni.
Ég hafði einungis dvalið stuttan
tíma í Kína, svo ég gekk út á
götuna til þess að sjá hvað um
væri að vera. Þegar ég kom út,
sá ég fylkingu pílagríma, sem
voru á leið upp að »guðafjall-
inu«, sem var 10 mílur frá borg
þeirri, sem vér dvöldum í.
Þarna sá ég ýmislegt, sem óg
nmn seint gleyma. Um leið og
ég kom út, gengu fram hjá mér
þrír ungir menn, sem höfðu
stungið nál, á lengd við venju-
legan bandprjón, gegnum aðra
kinnina og út um hina. Þannig
höfði þeir gengið margar míl-
ur og ennþá áttu þeir 10 roílur
eftir, til þess að ná áfangastaðn-
um. 1 fylkingunni voru einnig
margir menn, sem höfðu þykka
Frh. á 16 síðu.