Bjarmi - 01.10.1936, Qupperneq 1

19. tölublað
Reykjavík, 1. okt. 1936
30. árgangur
17. sunnud. e. Trinitatis (Lúk. 14, 1.—11.)
Metordagirnd.
Eftir John Ekeland, prófast.
Jesús er gestur í húsi Fa-rí-
»Vel þér ei hin œðstu sœti,
einhver þegar býður þér.*
Stunda hjartans lítillœti,
lausnarinn svo gjörði hér.
Hann, sem öllum œðri var
eigi hirti' um virðingar;
hann af börnum heims var smáður,
himins Drottinn f>é> sem áður.
>Vel þér ei hin œðstu sœti<;
oft er margur fremri þér,
og þótt hér þín oft ei gæti,
átt þú víst að Guð þig sér,
hann þig lítur œtíð á,
ekkert dyljast honum má;
hér þótt nafn þitt heimi gleymist,
himnum éi það sífellt geymist.
»Ve1 þér ei hin œðstu sœti;«
ei er belra’ að komast hátt;
virðing heims er völt ái fœti,
visnar skjótt og hverfur brátt.
Leita Drottins dýrðar hér,
Drottinn Guð þéi segir þér:
> Vinur, þoka þér upp betur,<
þig við dýrðarhástól setur.
V. Br.
sea. Han,n tekur eftir því, að
gestirnir bola sér áfram, til þess
að ná í efstu sætin við boríið.
Það er metorðag’irnd, mannanna,
sem hór mætir honi.m. Þessi at-
burður, sem hann e.r þannig
sjónarvottur að, er ekki einstak-
ur í sinni röð. Hann endurspeg'i-
ar þvert á móti í einstökum at-
riðum baráttu metorðagirndar-
innar á öllum sviðum lífsins ura
að bola sér áfram í efstu sætin.
Það er þessi barátta, sem vér
sjáum í deilunum sem eru meðal
jjjóðanna innbyi'ðis. 1 eftirsókn-
inni eftir æðstu. embættum þjcð-
félagsins. I kapphlaupinu um
lárviðarsveigi íþrótta og skáld-
skapar.
Að síðustu eru öll metorð
lieimsins aðeins visið lauf. Samt,
sen> áðuir er hæst goldið fyrir
þau. Um þessar mundir útheilir
Itaha blóði til þess að hljóta þau.
Vér sjáum mann lifa um efni
fram til ]>ess að vera einhver.s
metinn í samkvæm'slífinu. Til
]>ess að halda l>ví vio, stelur
hann úr' sjálfs síns hendi. Vegna
metorðanna verðu.r hann glaeþar
maður. Vegna metorðanna, skýt-
ur hann að siíðustu kúlu gegnum
höfuð sitt. Eða ef til vill ræður
hann annan af dögum, til þess
að bjarga heiðri sínum. Þannig
getur hugmyndjn u,m heiður og
metorð gjörsamlega rangsnúizt
í höfuðórum metorðagirndarinn-
ar.
Hvað gengur aö ]>ví tré, sem
ber svo vonda ávexti? Það, sem
er aðalmeinið í metorðagirnd-
inni, er að hún sækist ekki eftir
dýrð hins saiina Guðs, heldur
eftij- lofstír manna. Annars er
þessi regla í gildi: Því hærra,
sem maður kemst, því aneiri
heiður. Hylli höfðingjanna er i
meiri metum en hrós smælingj-
anna. Hvers vegna sækjast
menn þá ekki meir eftir dýrð
Guðs en lofstír syndugra
mann,a? Þegar maður getur
eignazt ófólnandi sveiga hjá kon-
ungi konunganna og drottn i
drottnanna, hvers vegna er þá
heimurinn að safna þessu visna
laufi, sem er lofstír manna? Það
gjörir hann ekki af því, að hann
i hjarta sínu elski eða heiðri
manninn, þvert á móti. I dramb-
semi sinni upphefur metorða-
girndin sig bæði yfi,r Guð og
menn. Hún elskar og heiðrar að-
eins sitt eigið, sjálfa sig. Þess
vegna sækist hún heldur ekki
eítir því, sem gildi hefir fyrir
Guði, ráðvendni og réttlæti,
sjálfafneitun og miskunnsemi. I
þess stað sækist hún eftir hé-
gómadýrð og eftir að upphefja
sjálfa sig og eftir hefnd og því
að geta ráðið yfir öðrum
Þannig er þessu varið með
þennan eyðandi sjúkdóm, sem
heitir metorðagirnd. Er nokkur
lækning til við honum? Það er
aðeins einn, sem getur læknað
hann. Það er hann, sem sagði:
Set þig í hið yztá sæti. Sérhver,
sem upphefutr sjálfan sig, nxun
niðurlægjast. Ilvers vegna í yzta
sætið? Þa,r finnur máðurinn
fyrst hið rétta sæti, sitt gagnvart
Guiði. Sætið með tollheimtu-
manninum út við dyrnar, þar
sem maður verður aðsegja stam-
andi: Guð vertu mér syndugum
líknsamur! Það er gott sæti. Og
Jesús kernur sjálfur og sezt við
hlið vora. Það gjörði hann lika,
þegar hann gekk um hér á jörð.
Hann settist í yzta sætið meðal
tollheimtumanna og syndara.
Tré bölvunarinnar var sú upp-
hefð, sem hermurinn, hafði að
færa honum, »En hann leið þol-
inmóðlega' á krossi, mat smán
einskis«, því. að hann var hógvær
og af hjarta lítillátur og kom
ekki til þess . að sækjast eftir
heiðri heimsins, luldur aðeins
eftir dýrð Guös.
Flyt þig neðar. Beygðu þig á
kné niður að krossi hans. Þar
verður þinn beiður að engu, Þar
verður dýrð Guðs allt. Með van-
virðu krossins fær þú þann
mesta heiður, sem manni getur
hlotnast — að verða Guðs barn.
Þai' er einnig lækning við allri
metoröagirnd og eftirsókn eftir
innantómum heiðri, sem er til
eyðileggingar hinum einstöku
sálum og þjóðinni.