Bjarmi - 01.11.1936, Blaðsíða 4

84
B J A R M I
guMræðideildjr la.nds vors og' að
hún, að miklu l<eyti, nær í sínar
hendur kristindómsfræðslunni í
alþýðuskólunum, og að hún auk
þess hefir ekki sjaldan sett ein-
kenni sitt á hina kristnu boðu,n.
Tilhneigingar til þess verður
vart í ýmsum trúarljegum hóp-
um.
Pað er nauðisynlegt að hinir
trúuðu innan kristilegra starfs-
greina vakni við þetta alvarlega
ástand, og bindist samtökum,
gegn afneituninni, og til bar-
áttu: fyrir biblíulegri trú,
Þögn eða hl,édrægni getur
faljð í sér hlutdeild í því niður-
rifsstarfi, sem nú er unnið að.
Þeir, sem trúa á Krist Ritning-
arinnar, verða; nú að. ganga
fram í fullri djörfung, til játn-
ingar og' baráttu, fyrir trú sína.
Hið alvarlega ástand krefst þess,
að Ijnurnar séu hreinar og að-
vörunarmerkin skýr. Trúaðir
menn í landi voru hrópa þúsund-
um saman til Guðs, að hann
sendi andlega. vitjunartíma og
víðtæka vakningu til þjóðar
vorrar.
Það er fu.ll,komin sannfæring
vor, að þýðingarmesta skilyrði,
til þess að það geti orðið^ sé, að
hinir kristnu, haldi fast við
bjarg-fasta trú á orðum Ritning'-
arinnar, og að þeir með sannri,
kristinni djörfung þori að játa
þessa trú., Þess vegna hvetjum
vér all,a lifandi og vakandj trú-
aða menn til þess að biðja Guð
að stöðva þá afneitunarbylgju,
sem skollið hefir með eyðilegg-
ingu yfir land vort, og að hann
endurveki traustið til Guös orðs
innan sænsku kristninnar, og
hjálpi ti] að söfnuður Krists sé
fær um að taka á móti vakning-
unni, og vera verkfæri hans
meðal þjcðar vorrar.«
Sænska blaðið, sem skýrir frá
þessum fjölmenna fundi, endar
grein sina, sem þetta ávarp er
tekið úr, á þessa leið: »Yfirskrift
fundarins var: »Til, baráttu fyr-
ir biblíulegri trú«. Vér getum
verið þess fullviss, að vér eigum
fyrir höndum erfiða baráttu, ef
vér óskum að fá að halda hinu
■garnla fagnaðareriindi óskertu
hjá þjóð vorri og í kirkju vorri.
En jafnvel þó að það kosti ó-
frið, þá ríður á því fyrir oss að
vera reiðubúin, þegar Drottinn
kallar.<<
Svo það er þá ekki aðeins á
fslandj, sem trúaðir menn neita
samvinnu við »nýguðfræðinga«
•og frjálslynda guðfræðikenn-
ingu, þó reynt sé af sumum að
gefa í skyn að »samvinnan« fari
'sijgurfor uml hinn kristna heim.
iSannleiku.rinn er sá, að »nýguð-
fræðin« er í dauðateygjuinum,
■og trúaðir menn, í flestum lönd-
um bindast samtökum gegn
henni, en ekki með henni. 1
Þýzkalandi sameinast þeir trú-
uðu í játningarkirkju. 1 Finn-
landi og Noregi þekkja flestjr
til, hversu áhrífalaus frjálslynda
guðfræðin er, og þessi síðasta
fregn frá Svíþjóð sýnir hvaða
afstöðú hini,r starfandi trúmenn
ætla að taka gegn afskiptum
þessa vágests.,
Vér þurfum ekki a.ð taka það
fram, því það er öljum kunnugt,
hversu eldheitir samvinnu-
menn vér erum allra þeirra,
sem berjast gegn hinni d,ulbúnu
afneitun en aug'ljósu vantrú,
sem nefnd er »nýguðfræði«.
Hið mesta.
Dag einn, í lok 17. aldar, sátu
nokkrir fríhyggjumenn og guðsaf-
neitarar saman í hópi. Peir kepptust
um að ganga sem lengst í þvl að
hæða og gera hlægilegt það, sem oss
finnst vera hið helgasta. Að lokum
stóð einn þeirra á fætur, og sagöi:
»Það getur vel verið að þið haíið
rétt fyrir ykkur, vinir mínir. En seg-
ið mér samt sem áður eitt: Er nokk-
ur saga eins stórkostleg, eins sönn og
hrífandi, eins og þessi frásaga um
þjáningu og dauða Jesú?«
Pað varð dauðaþögn í hópi spottar-
anna. Sérhver þeirra fann, að mað-
urinn hafði á réttu að standai
Um líkt leyti — skömmu fyrir
frönsku stjórnarbyltinguna — ætlaði
franskur menntamaður að koma á
nýjum trúarbrögðum, en mætti l.tl-
um skilningi. Hann kvarta.i yfir
þessu við hinn kunna stjórnmála-
mann, Talleyrand.
Hann svaraði: »Pað er auðvelt að
koma á fót nýjum trúarbrögðum. Ég
skal benda yður á alveg örugga leið
til þess að það heppnist. Ferðist ura
landið, gerið kraftaverk, læknið alls-
konar sjúkdóma, og vekið upp dauða!
Látið þvl næst krossfesta yður og
grafa og rísið upp úr gröfinni V
þriðja degi. Þegar þír hafið gjört
allt þetta, munuð þér ná takmarki
yðar«.
Allt háð, allt sjálfstraust og allar
tilraunir mannanna til þess að korna
með betri trúarbrögð verða að víkja
og mistakast frammi fyrir hinni
miklu tign pinu og dauða Krists.
Hvorki speki Grikkja, eða hið sigr-
andi sverð Rómverja megnaði að
færa heiminum nýtt líf. Það megnar
aðeins fagnaðarerindið um hinn
krossfesta.
Kristniboðsvikan.
Vikuna 18—25 október var
lialdjn kriistniboðsvika hér í
Reykjiajvik. Hófst hún með trú-
boðsguðþjónustum í báðum
kirkjum, og; talaði próf. Halles-
by í Dómkirkjunni, en stud.
theol,, William Sundeen í Frí-
kirkjunni. Því næst voru sam-
komur á hverju kvöldi alla vik-
una. Voru þær haldnar í sam-
k.'uruhúsinu Betaníú alljar nema
eiii. Aðsókn, var mjög góð, hús-
ið troðfullt út úr dyrum. 1 sam-
bandi við samkomurnar voru
tekin samskot og söfnuðust um
800 kr..
Vikan tókst vel, og er þess að
vænta, að áhrifin frá henni
verði til varanjegrar blessunar
fyrir marga, og eflingar heið-
ingjatrúboðsstarfinu,
Þeir, sem stóðu fyrir þessu
starfi, eiga þakkir skilið fyrir.
Stundirnar voru til blessunar og
gleðiríkar, og gefa fyrirheit um
vaxandi lí,f og þrótt í starfinu
fyrir guðsríki.
Úr ýmsum áttum.
Á jörðunni eru um 710 milj. krist-
inna manna. Það er aðeins 39% af
íbúum jarðarinnar. Ennþá eru það
margir, sem bíða þess að fá f.ö heyra
fagnaðarboðskapinn.
★
Flnnst þér það nndarlegt
að ameríska guðleysingjahreyfingin
(American Association for the Ad-
vancement of Atheism) þakkar i árs-
skýrslu sinni 1935 frjálslyndu guð-
fræðinnni fyrir þá hjálp, sem hún
hafi veitt í baráttunni fyrir guð-
leysi?
Oss finnst það ekki svo mjög und-
arlegt, þvi flest verkfæri bera það
með sér til hvers þau eru ætluð og
hentugust.
★
Kunnur prestur innan játningar-
kirkjunnar þýzku, Hans Asmussen,
gaf út bók seinni partinn í sumar.
Hún heitir: »Guðs boð og manna
boð«. — Eins og sjá má af titlinum,
ræðst hún skarplega á afstöðu ríkis-
valdsins í kirkjudeilunum.
★
Hinn 13. október síöastliðinn var
merkisdagur hjá diakonissu-reglunni,
þvi þann dag voru 100 ár liðin síðan
hin fyrsta diakonissustofnun var
opnuð i Kaiserwerth við Rín.
Hinn fyrsti vísir var mjög smár,
en nú er reglan sterk og öflug. Hef-
ur hún orðið til mikillar blessunar í
starfi kirkjunnar.
★
Kristilegt útvarpsnotendafélag í
Danmörku hélt nýlega ársþing sitt í
Viborg. í félaginu eru nú 396 félags-
deildir og rúmlega 50 þúsund með-
limir.
★
Innan »þýzk-kristnú« hreyfingar-
innar hefir enn orðið klofning. Hafa
tveir af þeim, sem framarlega standa
sagt skilið við hreyfinguna. Er talió
að það muni veikja aðstöðu hrcyfing-
arinnar að mun.
77
án þess að taka, etftir neyðarmerkjum hans. En
Britta brosti, svo að spékoppurinn í vinstri kinn
hennar kom í Ijós.
»JÚ, víst vil ég taka í hendina á þér«, sagði
hún, »ég verð bara að þvo mér fyrst«.
Hann varð eins og annar maðujr í einni svipan.
»0, er það ekki annað ein það?« sagði hann
glaðlega og greip umsvifalaust litl,u. höndina og
þrýsti hana, með brúnni hendi sinni. Því næst
settist ,han:n á tröppu fyrir' neðan hana.. Hún
sat eílst u,ppi í tröppunum og tók aftur til við
vinnu sína, meðan þau töluðu saman um dag-
inn og veginn, um kunningjajna, og hvað á daga
þeirra beggja hefði drifið, síðan þau skildu.
Britta var svo áköf og áhugasöm, að. hún varð
ekki eins varkár við vinnu sína og áður og
skar sig því óvart í fingurinn, svo að blæddi.
Sjálf f'ann hún varla til þess, en Hjáfmar full-
yrti, að hún yrði að fá eitthvað græðandi við
það. Hún hló, en lét þó u.ndan, vegna. þrákel,kni
hans.
»Jæja, þá verð ég víst að sækja eitthvert
græðslu]yf«, sagði hún brosandi, o.g lét sem hún
andvarpaði yfir ákafa hans, sem í raun og veru
íVJlti sál hennar hamingju., Hún fór að safna
saman hýðinu í keltu sína, til þess að geta staðið
u.pp, en þá stökk hann á fætur.
»Sittu kyrr og segðu mér aðeins, hvar glasið
er«, sagði hann.
78
»Það er í efstu hyllunni í hornskápnum í ’ner-
berginu. mínu«.
»Þú hefir sama, herbergið og forðum daga«.
»Já«,
»Jæja, þá get ég áreiðanliega fundið það:«,
sagði hann og hvarf' inn í húsið,
Það herbergi, sem einhver dvelur mikið í, fær
greinilega persónulegan svip á sig. Þegar Hjálm-
ar stóð á dyraþrepinu á herbergi Brittuj, fannst
hoinum, að hann hefði orðið henni óvart of nær-
gönguJk Hvaða rétt hafði hann til þess að ganga,
inn í þennan litla .helgidóm? Herbergið var bjart
og hlýlegt og var öllu snoturlega og haganlega
í'yrirkomið í því, og Hjámar fannst eins og allar
góðar hugsanir yngismærinnar væru á sveimi
hér í kyrrðinni. Honum hlýnaði um .hjartaræt-
urnar, er ha,nn stóð þarna og horfði á hvern
hlut með augnaráði, sem var full,t lotningar og
mýktar. Allt í einu mundi hann eftir erindinu,
sem hann átti. Þarna yfir í hinu horninu var
skápurinn. Hjálmar gekk svo varjega yf'ir g, 'rið,
eins og hann væri hræddur um að stíga ofan
á eitthvað og brjóta það, tók glasið, og fór svo
varlega aftur til baka. Og hann horfði sakn-
aðar- og löngunaraugum á herbergið, áður en
hann yfirgaf það.
Þegar hann kom niður tij Brittu, tók hann
hina særðu, hönd hennar og bjó um hana svo