Bjarmi - 01.10.1941, Side 4

4
B } A R M I
MISKUNN GUÐS.
Öll miskunn vors GuíSs! Hvílíkt
efni í ÓS
það allt, sem að veitir hann mér;
°g þó — enginn maSur fær letraS
það ljóð,
sem lof honum samboSiö er.
Öll miskunn vors Guös! Hvílíkt
óvit aö eg
mér ætli aS kveSa um slíkt,
eg duft eitt og aska á alfaraveg,
slíkt ofdramb er sjálfunt mér líkt.
Mér sannlega væri þaS ofviöa eitt,
ef ætlaSi vanmegna ég,
aö þakka aS nú, einmitt nú, er
mér veitt
sú náö, aS eg lífsanda dreg.
Öll .miskunn vors GuSs! Ekkert
minna en þaö
eg maSkurinn lofa þó vil;
er lít eg hans náS gleymi stund
eg og staö,
en stefni hans miskunnar til.
Öll miskunn vors GuSs! Já hans
miskunnarhaf
þú, maökurinn, lofa hér skalt,
því alls ekkert minna þér
glötuSum gaf
hans gæzka í Kristi en allt.
Öll miskunn vors GuSs! Hvilikt
efni í óö,
já eilífan fagnaSargný;
til Krists, aöeins Krists, beinist
lag mitt og ljóS, !
þar leit eg GuSs miskunn á ný.
B L E K K I N G.
Blindur, skotskur prédikari, síra
Neil Mc Intyre, sagði eftirfarandi
sögu í einni ræðu sinni: „Þegar ég
starfaði í suðurhluta Glasgow
sagði ein af starfsstúlkum mínum
mér frá nýju húsi, sem hún ætlaði
að flytja inn í. Húsið var alveg
nýtt og þurfti því gagngerðra ræst-
ingar, þar eð mikið af satidi og
málningu var fast í gólfinu. Hún
kynnti duglega mistöðina til þess
að fá vel heitt vatn. Þegar hún liélt
að vatnið væri orðið lieitt opnaði
hún vatnshanann, sem á var letr-
að „heitt“. En það kom ekkert
heitt vatn. Hún hugsaði sem svo:
„Það liitnar ef ég læt það renna
svolítið“. En það var samt sem áð-
ur kalt. Hún gat ómögulega skilið
livað að væri. Henni datt í hug að
reyna „kalda“ vatnslianann og
til mikillar undrunar kom lieill
valn úr honum. Hvað var að? Sá,
sem lagði vatnsleiðslurnar hafði
sett valnshanana vitlaust á. Og
mér datt í liug: Er það ekki þettá, ,
sem djöfullinn hefir gert? Á leiðslu
syndarinnar hefir hann sett
,,ánægja“, „vel varið tíma“ o. s.
frv. Það er lýgi. Hve margir liafa
orðið jæss varir að ánægju jiessa
lieims er bitur? Hve margir drekka
úr sprungnum brunnum þessa
heims? Ó, að menn vildu teyga af
lindum hjálpræðisins. Smakka og
sjá, að Drottinn er góður!
Gjafir til starfsins.
Til síra Jóhanns Hannessonar: Frá
N. N kr. 5, O. J. kr. 20, S. S. kr. 3,
G. J. kr. 3, gamalt áheit kr. 5.
Til heimastarfs: Ó. E. kr. 15, frá
eldri konu kr. 25 og kr. 25 frá sömu
til kristniboSs, afhent af frú Áslaugu
Ágústsdóttur.
Kæra ])ökk fyrir allar gjafirnar!
BIRGITTA
Skáidsaga eftir
ÖNNU ÖLANDER i
(FRAMHALDSSAGA
Hann gekk og geklc, rólega og
hugsandi. Og þegar liann var kom-
inn svo langt upp, að fjalla-
stígurinn greiiidist í marga stigi,
nam hann staðar.
Ef Jtað væri nú þannig, að einn
af þessum stíguin hann og eng-
inn annar lægi til lífsins? Ef
liann gengi út á veg, þar sem Meist-
arinn gengi á undan Jiar sem
hann mundi finna allt, sem hann
leitaði að?
Var það ekki þetta, sem liami
þráði innst inni? Var það ekki
þetta, sem hann hafði aldrei öðl-
azt við hið ötula nám sitt. — Mið-
depli lífsins — hinu eilífa, hinu ó-
endanlega — því hafði hann
aldrei náð, hann hafði aðeins geng-
ið stöðugt í hring — Jeitandi, rann-
sakandi, fylltur þrá. Hvernig liefði
hann átl að geta fundið miðdepil-
inn með svona hringsóli? Hann
hafði framgengið í mannlegri
Jiekkingu — liann hafði mörgum
sinnum háð haráttu til Jiess að
komast áfram og ná takmarki. En
að miðdepli lífsins hafði hann
aldrei komið.
Nú sá hann það. Það sem var
eitt og allt fyrir gamla skjalaverð-
inum -— miðdepill lifsins, Jiar sem
sál lians liafði fengið ró og hvild
— Jiað var Guð, opinberaður í syni
hans Jesú Kristi. Hann liafði heyrt
rödd Meistarans - hann hafði
gert hið sama og tollheimtumað-
urinn Levi — staðið upp og fylgt
honum. Að „Daníel frændi“ var
hamingjusamur maður á Jivi
var enginu vafi....
Ef hann sjálfur - - liinn lærði
doktor - gæti gert eins og toll-
heimtumaðurinn yfirgefið allt
sínar fyrirfram mynduðu skoð-
anir, sinn eigin hugsanagang, mót-
bárur sínar, hinar heimspekilegu
hártogauir sínar — og Tylgt hinum
fátæka meistara frá Nazarel
livað mundi Jiá ske?
Mundi hann finna Jiað, s'em liann
þráði innst inni? Mundi sú sál —
sem enn Jiá hafði aldrei fundið
fastan grundvöll finna ró og
svölun? Mundi syndameðvitund
hans, sem hann hafði aldrei gelað
bælt niður, þrátt fyrir baráttu sína
fyrir Jiví að lifa ráðvöndu, lieiðar-
legu lífi — mundi Jiessi syndameð-
vitund geta varpað byrði sinni af
við krossinn á Golgata? — Og
mundi liann fá að smakka liinn
undursamlega frið, sem ræðumað-
urinn um morguninn hafði sagt að
hann ætli og scm liafði ljómað út
frá lionum
Doktor Lennart fann, að hann
stóð á vegamótum. Hann fann, að
vald, sem liann réði ekki yfir sjálf-
urð hafði leitt hann til Jicssa móts,
- og nú varð hann að velja -.—
með eða móti! Ef tollheimtumað-
urinn Levi hefði ekki ákveðið að
fylgja Jesú þann dag, Jiegar liami
hevrði raust meistarans, liver veit,
livort liann: hefði Jiá nokkmn. tirna
komið til með að fylgja lionum?
Ef til vill liefði meistarmn aldrei
komið frainar fram hjá tollbúð-
inni, Jiar sem liaim sat .
Með eða móti? Annars vegar
eilífa lífið, með honum, sem gefur
frið — liins vegar líf, sení lá niður
á við, ef til vill heiðarlegt og ráð^
vendnislegt gagnvart mönnunum,
en án Jiess að eiga liinn fasla
grundvöll fyrir sálina — og allt
Jietta mcð meðvitundinni um Jiað,
að liann liefði forðazt Jietta leitandi
kærleiks augnaráð, sem á dásam-
lega heilagri stmid mætti þrá sál-
arinnar ____
Hann, sem gekk þarna uppi á
fjallastígnum, fann nálægð liins
heilaga... Hann fann liana svo
sterkt, alveg ehis og meistarmn
gæti koniið Jiá og Jiegar fram und-
an háa kletthmm þarna og; gengið
á móts við liann meðai lilómanna
á fjallaenginu. Svo gekk hann lítið
eitt til hliðar við veghin, Jiar sem
enginn gat séð hann,. og þar beygði
hann kné sin.
„Drotthm Jesús,“ bað hann, „ég;
veit að Jiú einn getur svalað, sálu
minni. Ég veit að Jiú einn getur
gefið mér fríð. Tak þú i hönd mér
-— dreif Jiú myrkrinu i sálu minni,
svo að ég geti séð ljóslega. Það er
svo margt i mér, sem er í veginum
fyrirjiér. Þú veizt betur en ég, hvað
Jiað er. Sýndu mér Jlað og gefðu
mér náð til Jiess að vfirgefa allt og
fylgja þér ....!
Næsta morgun var flutt ermdi
af sama manninum, sem liafði tal-
að um Leví. Það var eftirvænting-
arfullui hópur, sein fj'IIti salmn,
og Jiað vai svo undarlega hljótt
þar inni. Ef lit vill hafði fleiri er.
einn aí' Jiessuri æskumönnum
heyrt Jjelta undursamlega volduga:
„Fylg Jiú mér!“ Ef til vill hafði
einhver farið eftir Jiví — ef ti' vill
var harátta í ineira en einu hjarta.
Það eru tvei.- voldugir, sem
berjast um mannssálina.......
Ræðumaðurinn tas upp text-
ann. Síðan stóð liann kyrr i nokkr-
ar mínútur og liorfði á þennan
skara af æskumönnum, og svo
hóf liann mál sitt.
Það var um lærisveinsköllun
Leví, sem talað var í gæf. Nú hef-
ir mér verið gefið að tala um rjka
unglinginn, sem beygði kne sín
fyrir Drottni Jesú, þegar hann
bar fram fyrir hann þessa spurn-
ingu: „Meistari: „livað gott á ég
að gera til Jiess að eg geti öðlazl
eilíft líf?“ Hann leitaði Jesú og
vildi fylgja honum. En liaiin átti
svo margt, sem hindraði Jiað
og svo fór hann burtu hryggur.
Óendanlega dapurleg mynd !
Er Jiað ég sjálfur, eða Jiað,
sem ég á, sem á að frelsast? Það
er undarleg en alvarleg spurning.
Það er auðveldara fyrir úlfalda
að komast i gegnum nálarauga
en fyrir ríkan niann að gaiaga ínu*
í Guðs rikL Jesús hafði ofl við
þröng og lág, austurlenzk borgar-
hlið séð úlfalda, sem hlaðnir voru
byrðuin, koma frá eyðimörkinni-
Úlfaldinn bafði borið hhiar Jiimgu
byrðar í sólarbitaixum með mikilli
þolinmæði, en þegai' liaún stóð við
liliðið á áttahagaborg sinni, varð
hann ef til vill svo ákafur, að lianu
stökk inn, eða skireið ef til vill
inn, og baggarnir duttu af og urðú
eftir fyri'r utaaa..
Það er margt, sem vér verðuin
að yfirgefa, ef vér ætbxnx að konir-
ast. inn í Guðsríki. Hversu margii'
urðu ekki: eftir á leiðinni og kom-
usl ekki alla leið, af Jiví að Jieir
liöfðu of miklar byrðar að bex-a-
Þær urðu of miklar -og þungar.
Það geta verið auðæfi - en einn-
ig margt annað, lieiður, álit, vöid
og vinir, slaða í JijÖðféíagiiiu — já,
járðneskur kærleikur, sem heldur
þér fná Jivi.. Jesús prédikar aiveg,
nýj'an boðskap um allt Jietta. Hann
opnar fyrir mannr liliðið að Guðs-
ríki, sem er ríki trúarinnar —
Iiefmur trúarinnar, liið eilífa —■
ekki Mð jarðneska líf. Það er svo
milvill murrur á rikí Guðs og riki
jarðarEnnar. Það er oft erfitt að
skilja orð Jesú. Það virðist vera
svo jiurigt og ömöguiegt, að maður
eigi að leggja niður allar byrðarn-
ar, serir rrrannl eru svo kærar, við
Idiðið Inn i Guðsrikr, — Jiað verð-
ur eins og írliðíð fyrir úlfaldann
— fyrir oss verður Jiað krossínn.
Ríki unglmgurinn stóð við Idið
ríkisins. Allur farangurirm, sern
liann hafði meðferðis, var of dýr-
mætur til Jiess að fórna. Það var
ekki iiægí að taka liann með inii,
þvi að í Guðsríki er aðeins reikn-
að með hinum lifandi Guði, en
ekki meo jarðneskum hlutum, sem
inaður hefir meðefrðis.
Vér viljum eignast eilífa lífið:
Dýrð Jesú Krists? Að Jiví leyti er-
iim vér víst öll eins. Hvort seni
vér höfum lialdið lioðorðin ein*
og riki unglingurinn eða vér höf-
um syndgað gegn hinum heilaga,
löstur og girnd lil heiðurs eða
skammar fyrir oss sjálfa. Alll er
Jietla saml vori eigið, livori sem
vér elskuin það eða hötum. Við
hlið Guðsríkis erum vér aðeins
menn, þar verður að leggja niðiu’
liyrðina, sem höfð er meðferðis.
Það er ekki hún, sem á að frelsasl,
lieldur vér sjálf. Við þetta lilið
hljóma Jirjú af orðum frelsara
vors: Seldu og gefðu eða yfii'-
gefðu og fylgdu! Ríki unglingur-
inn fór burtu, af Jiví að hann
lieyrði aðeins fyrstu Ivö orðin,
auðæfi lians skildu hann frá Jiyí
síðasta fylgdu! Þau náðu hou-
um ekki frekar en orð Jesú um
fjársjóð á himnum. Sál lians liafði
þegar snúið aftur lil hins jarðneska
heimkynnis, lil girnda og auðæfa-
Er til meiri sorgarleikur en þetta?
Hann gekk til liinna lcöldu, dauðu
hluta jarðarinnar, gekk burt frá
hjarta Jesú, sem vildi gefa hoiiuni
gjöf sína — lífið með honum
sjálfum í heimi Guðsrikisins. Jesús
leil á hann og fór að Jiykja vænt
um hann. Þessu glataði hann, Hliði