Bjarmi - 01.11.1958, Blaðsíða 2

2 BJARMI
GEF ÞIG A F ALHUG ALLAN
Fátt er jafn hrifandi lestr-
arefni fyrir kristna menn og’
frásögur um þá, sem gáfust
Drottni af einstakri ein-
lægni og lifðu i sannleika
Guði helguðu lífi. Margir
þeirra lýsa um aldir sem
skinandi fyrirmyndir, sem
kalla aðra til þess að fara
að dæmi þeirra. Líf þeirra
og vitnisburður er voldug
hvatning til vor um það, að
gefast Drottni — gefast
honum í raun og veru. I»að
er eitt af því, sem hefir orð-
ið daufan þreim, og enn
minni hljómgrunn, i kristn-
um boðskap á þessu landi.
Fað er eins og það sé talið
nær því óviðeigandi á þess-
um timum að ætlast til þess,
að sá boðskapur sé tekinn
alvarlega og hafi róttæk á-
hrif í lífi voru. Frátt fyrir
það á liann einmitt brýnt er-
indi til vor nú. Og vér þurf-
um að gefa því alvarlegan
gaum, þegar til vor berst
kall til þess að gefast Guði.
Hvernig er það annars
méð þig, Iesari góður? Hef-
ir þú nokkru sinni heyrt
slíkt kall eða fundið hjá þér
innri þrá til þess að gefast
Guði á sérstakan hátt?
Dekkir þú löngunina til þess
að helga honum líf þitt? Eitt
getur þú verið viss um og
það er, að ekkert er skyn-
samlegra og ekkert er un-
aðslegra en að veitast sú
náð, að geta lilýðna/.t því
kalli. I»að er lieilladrýgsta
spor, sem nokkur maður
getur stigið, því að það er
spor inn á veg hjálpræðisins
— veginn, sem liggur til
himins, þar sem ríki Drott-
ins er í æðstri mynd og
liólpnir dvelja að eilífu. Það
er því liin mesta nauðsyn
sjálfra vor vegna, að vér
gefumst Drottni í einlægri
trú og hiklausu trausti á
á það, sem liann hefir fyrir
oss gert í eingetnum syni
sínum Drottni Jesii Kristi.
Þetta mál hefir einnig
aðra hlið. Og það er sá sann-
leikur, svo ótrúlegt sem það
er( að Drottinn þarf á oss
að lialda liér á jörð. Hann
þarf á oss að halda til starfs
og þjónustu fyrir ríki sitt
og fyrir meðbræður vora.
Hann þarf á mönnum að
halda, ungiun og gömlum,
körlum og konum, sem
skynja það í sannleika, að
Jesús Kristur kallar þá og
segir: „Fylg þú mér!“ I því
kalli felst það að GEFAST
honum, þ. e. a. s. oss á að
skiijast, að hann Á oss og
að hann samkvæmt eignar-
rétti sínum á tilkall til vor
til þeirrar þjónustu, sem
lionum þóknast og hann sér,
að hæfir bezt, að því er oss
snertir. Er nokkurt hlutverk
unaðslegra en það, að mega
helga Drottni líf sitt og
kHafta á þann hátt, sem
honum þóknast? Ef vér vær-
um heilbrigðir, kristnir
menn, mundi enginn ósk
brenna eins heitt í lijarta
vom og löngunin til þess, að
Guð veitti oss náð til þess
að mega gjöra eitthvað fyr-
ir hann. Hvað þá, ef vér
mættum vinna eitthvað, sem
um munaði. Og liér býðst
oss hið stórkostlegasta: Að
gefast honum — lifa í þeirri
vissu, að vér séum börn
hans — eign hans.
Er nokkuð stórkostlegra
tU en það, að Guð þarf á
oss að halda — hann vUI
nota oss? Og getum vér
svarað því á annan hátt en
þann að segja: „Drottinn,
liéðan í frá vil ég vera þinn.
Þú mátt eiga mig, og ég þrái
það eitt, að fá að verða að
liði, lifa fyrir málefni þitt á
þann liátt, sem þú frekast
getur notað mig.“
Finnur ]»ú ekki löngun
hjá þér til þess að segja nú
við Drottin:
Af allri sál og önd
mig allan þér ég færi,
mitt hjarta, tungu og hönd
þér helga ég, Jesú kæri.
Ó, tak það, Guð minn, gilt
og gef, ég æ sé þinn.
Gjör við mig sem þú vilt,
þinn vilji æ sé minn.
fl kœttuAtund
.1 fáu rh r« rfir). ###
Ég hef verið beðinn að segja
frá afturhvarfi mínu. Mér er ljúft
að verða við því, ef það gæti orð-
ið einhverjum til hjálpar.
Sumir eiga þvi láni að fagna,
að þeir geta beinlínis bent á þá
stund, er þeir öðluðust afturlivarf.
Það er nokkur styrkur i þessu,
einkum þegar í hlut eiga menn,
sem hafa lifað lífi sínu i nánum
kynnum við vín, vif og söng, og
hafa ef til vill gist fangaklefa í
þokkabót. Hjá þeim er þó eitt-
hvað, sem þeir segja að fullu skil-
ið við, og það er augljóst undur,
þegar slíkir menn snúast til trúar.
Aftur á móti var svo ástatt fyr-
ir mér, að ég þurfti ekki að snúa
baki við neinu. Ég var mér ekki
meðvitandi neinnar syndar. Ekki
drakk ég, ekki stal ég, ekki var
ég upp á kvenhöndina, ég dansaði
ekki o. s. frv. Þó hafði ég tvo lesti,
en gat samt ekki fallizt á, að þeir
væru svo alvarlegir: Ég reykti
drjúgum og ég bölvaði liraust-
lega í hvert skipti, sem ég vildi
leggja áherzlu á skoðanir mínar.
En mér var ekki Ijóst, hver var
hin eiginlega synd mín, sú, að ég
vildi ekki hið minnsta hafa saman
við Guð að sælda. Ég trúði ekki
á hann. Ef aðrir vildu trúa á hann,
þá var það einkamál þeirra. Þeir
áttu fullan rétt á því að trúa öðru
en ég og hafa aðrar skoðanir en
ég.
Það hjálpaði ekki upp á saltirn-
ar, þegar kennari nokkur spurði
mig eitt sinn, er ég gekk í mið-
skólann (hann var talinn vera trú-
aður maður):
„Hvers vegna kom Jesús í heim-
inn ?“
„Til þess að frelsa okkur,“ svar-
aði ég, þvi að það hafði ég lesið
i kennslubókinni, og auðvitað var
sjálfsagt að vera í samræmi við
hana til þess að fá góðar eink-
unnir.
Það lá við, að ég fengi aðsvif,
þegar kennarinn svaraði:
„Það er rangt!“
Hann vildi fá hjá mér ákveðið
svar, en ég komst aldrei að því,
hvað það var.
I miðskólanum Iiafði ég allan
námstímann lélegustu einkunnirn-
ar í kristnum fræðum. Glæpasög-
ur og bækur um stjórnmál voru
þær bókmenntir, sem ég hafði á-
huga á. Það átti svo einstaklega
vel saman. Innst inni hafði ég þó
unun af að lieyra um Jesúm. Ég
sótti sunnudagaskóla meþódista-
kirkjunnar, þar til ég var orðinn
töluvert stálpaður. Ég heimsótti
aldraðan frænda minn stöku sinn-
um, og þá kom það ekki sjaldan
fyrir, að ég las í Biblíunni lians
í laumi, meðan hann svaf inið-
degisblund.
Næstum á hverju ári var ég beð-
inn um að taka þátt í útilegu
drengja, sem KFUM stóð fyrir, en
ég neitaði — og hló hæðnishlátri.
Það var svo gott og blessað, að
heyra sagt frá Guði og frelsaran-
um, en þetta var nú ekkert ann-
að en þvæla og mannlegar liug-
smíðar, þegar öllu var á botninn
hvolft, og ég ætlaði mér ekki að
sóa of miklum tíma í þvílíkt.
Ég hafði ekkert við það að at-
huga, að fara að ganga til prests-
ins, og ég verð að játa, að mér
þótti það reglulega slcemmtilegt,
og fylgdist ég með af miklum á-
huga. Presturinn tók virkan þátt
i kristilega æskulýðsstarfinu i Har-
stad (Noregi). Hann hefur ef til
vill tekið eftir áhuga mínum, því
að nú fékk ég á hverjum fimmtu-
degi hoð um, að „í kvöld er æsku-
lýðssamkoma í Betel. Þú ert hjart-
anlega velkominn“. Ég varð ekki
við áskorunum lians. En liann gaf
mig ekki upp á bátinn.
Þegar elzta systir mín byrjaði í
gagnfræðaskólanum, gekk hún í
kristilega skólafélagið, og ég tók
að forvitnast um það hjá Iienni,
hvað í ósköpunum fóllc hefði fyrir
stafni í slíku félagi. Nú var ég
fjórum árum eldri en liún, svo
að hún fór dálítið hjá sér, þegar
ég spurði hana í þaula, en hún
svaraði mér, án þess að bregða
skapi.
Áliugi minn glæddist, og þegar
skólafélagið gekkst fyrir svokall-
aðri vorliátíð, laugardag einn vor-
ið 1942, ákvað ég að fara þangað.
Líklega var það i fyrsta sinn, sem
ég fór aleinn og af frjálsum og
fúsum vilja á kristilega samkomu.
Þá var ég tæpra 19 ára. —- Ég
var algerlega á því, að ég liefði
aldrei tekið þátt í eins góðri
skemmtun. En langur tími leið,
áður en ég fór aftur á samkomu.
Á stríðsárunum fengum við elck-
ert eldsneyti flutt inn í landið. Og
þegar eldsneytisbirgðir hæjarfé-
lagsins í Ilarstad voru gengnar til
]»urrðar, voru 40 ungir inenn, þar
á meðal ég, kvaddir til þess að
fara inn í landið'og höggva skóg.
Það voru spennandi timar um þær
mundir. Þjóðverjar hörðust við
Stalingrad. Þeir voru þegar farnir
að sjá fyrir ósigurinn, og það voru
örvæntingarfullir menn, sem voru
allt í kring um okkur.
Bardu hét byggðarlagið, þar sem
ég átti að dveljast í fjóra mánuði.
Það var orðið áliðið hausts, dimmt
og drungalegt, veðrið vont, og
þröngt var og ömurlegt á milli
fjallanna. Þjóðverjar höfðu stórar
herbúðir rétt hjá. Þeir voru hættu-
legir. Daginn áður en ég kom,
liöfðu þeir skotið fótinn undan
dreng á hænum. Það var þannig
ekki einungis heimþrá, sem gagn-
tók mig, heldur líka ótti. Nú hað
ég lil Guðs í fullri alvöru. Nú
þarfnaðist ég hans, og ég hét, að
ég skyldi fara að sækja kirkju og
samkomur, ef ég aðeins kæmist
heim aflur.
Ég hef alltaf verið liugsjónamað-
ur, og þegar ég hafði lofað að
sækja kristilegar samkomur, var
ég staðráðinn í þvi að lialda það.
„Nýliðanum" var veitt athygli, og
margir vildu taka mig að sér og
leiðbeina mér inn í samfélag lieil-
agra. Ég eignaðist marga góða
vini og fann, að hægt, en örugg-
lega, sameinaðist ég liópi trúaða
fólksins. Ekkert var mér eins
ljúft, þvi að nú var mér ljóst, að
í raun og veru var það þetta, sem
þrár mínar beindust að. Prestur-
inn okkar fékk nú loksins að sjá
mig á samkomunum, eftir að hafa
beðið í fjögur ár. Hann var einn
þeirra, sem fremur vilja lilýða
Guði en mönnum, og í „þakkar-
skyni“ tóku Þj óðverj arnir hann
höndum og vörpuðu honum í fang-
elsi. Hópur trúaðra ungmenna
myndaði bænahring, sem liafði það
eitt verkefni, að biðja fyrir prest-
inum okkar. Þau liugðu, að ég
væri kominn alveg inn fyrir dyr
guðsríkis og háðu mig að vera
með. Ég kom fyrst nauðugur.
Það var i fyrsta sinn, sem ég var
á bænasamkomu, en ekki i síðasta
sinn. Ég held, að þar liafi það ver-
ið, sem raunveruleg breyting átti
sér stað á mér. Það var eiginlega
núna, sem ég eignaðisl raunveru-
lega trúna, því að ég fann til ná-
lægðar Jesú á svo undursamlegan
liátt.
Nokkrum sinnum fengum við
bréf frá prestinum, og kveðjurn-
ar, sem hann sendi okkur úr Heil-
agri Ritningu, báru vott um, að
hann var frjálsari en ég, sem var
utan fangelsisins.
Sumarið 1943 var mér hoðið að
taka þátt i sumarbúðum kristilegra
skólasamtaka. Þá sannreyndi ég
betur en noklcru sinni áður hina
sönnu og ósviknu gleði. Kristin
æska er glöð æska, og ég vildi líka
vera glaður. — Ilaustið 1943 ákvað
ég að fara í menntaskóla, þótt ég
væri tekinn að „gamlast“ nokkuð,
og þá fór ég að taka virkan þátt
i skólafélagsstarfinu. Og mér veitt-
ist þar sú gleði, að vera vottur
að afturhvarfi margra annarra
ungra manna.
Já, þannig leiddu aðstæðurnar til
þess, smám saman, að Jesús fann
mig og ég varð hans. Fjórða vers-
ið í þrítugasta kapítula Orðskviða
Salómós liafa lengi verið einkunn-
arorð mín:
„Hver liefur stigið upp til liimna
og komið niður aftur? Hver hef-
ur safnað vindinum í lúkur sín-
ar? Ilver hefur bundið vatnið í