Bjarmi - 01.01.1970, Blaðsíða 18

sunnudegi. Konunni leið ekki
vel, en sóttin minnkaði. Kl. 5
á mánudagsmorgun fór ég nið-
ur í eldhús, kraup þar ein og
bað. Kg vissi, að hann, sem forð-
um hastaði á öldur Genesarets-
vatns, var sá sami nú. Aldrei
gleymi ég þeim fögnuði, þegar
ég leit út og sá tvo menn koma
ríðandi, og var annar læknirinn.
Veðrið var orðið yndislegt. öll-
um áhyggjum var létt af í bili.
Þeir höfðu komið á mótorbát á
Gjögur, en gengið þaðan að
Stóru-Ávík, en svo heitir bær-
inn, sem um getur.
Læknirinn, Magnús Pétursson,
þá ungur maður, hafði fljótt
áunnið sér traust og virðingu,
bæði sem heppinn læknir og
ósérhlífinn í ferðalögum.
Hann herti sóttina og tók svo
barnið með töngum. Ég varð að
svæfa, en hafði þó aldrei séð
það fyrr. Eftir að læknirinn var
farinn, varð ég að taka ábyrgð-
ina á hjúkruninni. Þar sem ég
var afbrigðum ókunn, komst ég
í mikinn vanda, þegar í ljós kom,
að ekki var allt með felldu. Fyr-
ir Guðs náð tókst mér að leysa
vandann og bjarga konunni.
Fegnari hef ég aldrei orðið á
ævinni.
Næstu sjö mánuði var ég sótt
sjö sinnum. Allt fór það vel, og
starfið var heillandi og indælt.
En þá kom eldraunin.
Það var að kvöldi 17. febrúar
1915, að ég kom að Munaðar-
nesi, gangandi í hríðarveðri og
talsverðri ófærð. Húsbóndinn
sótti mig að Krossanesi, sem er
um tveggja stunda gangur það-
an.
Konan var fimmtíu og tveggja
ára, og hafði átt átta börn áður.
Hún kom fram í dyr á móti
mér, glöð og hress í bragði, en
mér brá í brún, er ég sá, að hún
var svo bólgin af bjúg, að hún
gat ekki gengið, án þess að
styðjast við. Þó hafði hún allt-
af haft fótavist og engra lækn-
inga leitað.
Ég lét hana leggjast og ætlaði
að senda til læknis daginn eftir,
en þá var hríðarveður. Daginn
eftir fæddist meybarn með fullu
lífi. Móðirin hafði fengið hvert
krampakastið eftir annað. Það
hélzt eftir fæðinguna. Guð-
mundur í Naustum varð til að
fara eins og fyrr, með bréf til
læknis, en hann bjóst ekki við
að ná til konunnar lifandi og
kom því ekki. Á fimmta sólar-
hring dó konan.
Það var átakanlegasta nótt,
sem ég hefi lifað, þegar hún dó.
öldruð móðir hennar og eigin-
maður, sem elskuðu hana svo
heitt, voru örvilnuð af sorg,
börnin fimm innan 11 ára, auk
nýfæddu stúlkunnar, höfðu nú
misst svo mikið.
Ég hafði trúað því, að Guð
léti ekkert slíkt koma fyrir mig,
af því að ég bað í trú um hans
aðstoð og hjálp og reyndi svo í
öllu að fara eftir því, sem mér
var kennt. En hversu margir
hafa ekki orðið að lúta Guðs
heilaga vilja, en hafa þó beðið
heitt og í trú? Ég þurfti að
þroskast í skóla lífsins og hugg-
ast við orðið frá Guði: „Hvern
sem Drottinn elskar, þann agar
hann.“
Ég get ekki stillt mig um að
segja eina ferðasögu frá haust-
inu 1915.
Ég var í Byrgisvík, hafði tek-
ið á móti barni hjá fjölbyrju.
Barnið fæddist andvana. Ég átti
von á að sitja yfir dóttur þess-
arar konu. Hún var frumbyrja.
Þá var það undir kvöld dag einn
um haustið, að fjórir menn
komu róandi á bát yfir Veiði-
leysufjörð, til að sækja mig til
veikrar stúlku, sem þó átti ekki
von á barni. Ég hafði einu sinni
áður verið sótt til hennar langa
leið. Bára var og leit út fyrir
hvassviðri. í lendingunni hálf-
fyllti og var þá mikið farið að
dimma. Ég gekk svo með fylgd-
armanninum inn að Kúvíkum
við Reykjafjörð, í krapableytu
á móti sunnanhvassviðri, á með-
an náttmyrkrið lagðist yfir.
Ólafur Thorarensen, gamall
sjómaður, taldi lítt fært yfir
fjörðinn, en safnaði þó mönn-
um. Á meðan naut ég góðrar að-
hlynningar hjá konu hans, sem
ég veit, að ásamt mér sendi
brennandi bænarandvarp til
hæða fyrir þessu ferðalagi.
Og kraftaverkið gerðist: Eftir
skamma stund gerði bliðalogn.
Og gaman var að fara yfir f jörð-
inn við birtu af stjömum og
norðurljósum. Þá var eftir að
ganga frá Naustvík fjallveg til
Finnbogastaða. Ég fann nú ekki
til þreytu, eða þess að þurfa
aftur að verða vot í fætur. Stíg-
vél voru þá óþekkt handa kven-
fólki. Islenzku leðurskórnir urðu
að nægja. — Ég var þakklát fyr-
ir dásamlega veðurbreytingu.
Húsbóndinn á Finnbogastöð-
um, Guðmundur Guðmundsson,
frændi minn, kom til dyra og
sagði: „Guði sé lof, að þú ert
komin. Mikið er þessi manneskja
búin að þjást.“
Ein af sælustu stundum lífs
ÍO BJABNI