Bjarmi - 01.01.1970, Blaðsíða 13

Enginn í vinnuflokknum taldi
hann meðal raunverulegra
starfsmanna eða verkamanna,
sem stundum unnu eftirvinnu.
Anderson var ekki í hópi þeirra,
sem sóttust eftir eftirvinnu.
Hann var áreiðanlega einn í
hópi þeirra, sem ljúka myndu
áætlunarferðinni, og því næst
hverfa úr röðunum, þegar að
eftirlaunaaldri kæmi.
Enginn getur samt séð fyrir
þjónustu og starf manns, sem
var eins hlédrægur og Anderson.
Dag nokkurn, þegar Olaf
Anderson las það á vinnustaðn-
um, að hann ætti að aka síð-
degislestinni á smálestarbraut-
inni niður til fiskiversins, fann
hann í fyrsta sinni ekki til óbeit-
ar. Nú orðið var það orðið vani,
hann hafið, sem lá fyrir utan
járnbrautarstöðina í fiskiverinu.
Klukkustundu seinna myndi
hann koma aftur með sömu lest
til bæjarins.
Þannig var það samkvæmt
áætluninni.
Þennan dag gilti áætlun stöðv-
arstjórans ekki. Hún var of fljót-
færnislega gerð og hafði .ekki
tekið með hvert smáatriði
starfsins. Að minnsta kosti ekki
þau smáatriði, sem koma ein-
staka sinnum fyrir.
Nokkur hundruð metra frá
staðnum, þar sem ekið var nið-
ur til fiskiversins, gaus skyndi-
lega eldur út úr eldhólfinu.
Það er ógerlegt að lýsa í
nokkrum línum því, sem gerðist
á örfáum sekúndum. Þetta gerð-
ist allt í meðvitund Andersons
eftir á leið mót óhjákvæmileg-
um örlögum.
Eldurinn og hitinn voru eins
og kvalir Helvítis.
Á þessum fáu sekúndum, sem
sú raunverulega barátta stóð,
barðist hann við tvö öfl. Annar
aðilinn skipaði honum að fleygja
sér sem lengst frá eldinum, að
fleygja sér á jörðina, í síkið,
sem lá fram með járnbrautar-
teinunum, og velta sér í því til
þess að slökkva eldinn til þess
að bjarga sér.
Hin röddin skipaði honum að
vera kyrr í eimreiðinni þangað
til honum hefði tekizt að stöðva
hana. Meðan eldurinn læsti sig
græðgislega um föt hans og
brauzt inn að líkama hans og
breytti gömlu vinnuvettlingun-
um hans í ösku, flugu á broti

Þcir kölliiðu hann aöeins
Lilla,
cn sanit var nafn lians
vafiö lic<jjiiBjjáiiia
að klifra upp í þessa svörtu lest
við og við. ...
Þessi dagur varð samt enginn
venjulegur dagur.
Þetta var erfiður dagur fyrir
smáhenta Anderson.
Hann fór í óhreinustu vinnu-
föt sín og þau, sem mest olían
var í. Hann notaði þau einvörð-
ungu, þegar hann ók þessari
eimreið til fiskiversins. Þau
hæfðu þá.
Það var um 20 km leið niður
að endastöðinni. Lestin stað-
næmdist á sex stöðum á leið-
inni, en ferðin tók ekki nema
röska hálfa klukkustund.
Venjuleg skipti ferðamanna
á stöðvunum fór fram þennan
daginn, eins og alltaf áður. Þeg-
ar Anderson setti lestina í gang
á síðasta viðkomustað, andvarp-
aði hann af létti yfir því, að þess-
ari ferð væri brátt lokið.
Nokkrum minútum siðar sá
með litlu hendurnar eins og þeg-
ar eldingu lýstur niður.
Það kviknaði í olíubomum föt-
um hans af eldtungunum frá
eldhólfinu.
Á broti úr sekúndu var hann
umluktur eldi.
Um 25 manns sátu í eimlestar-
vögnunum, og þeir þurftu að
komast á endastöðina. Þeir sátu
rólegir í sætum sínum og biðu
þess að stíga af lestinni eftir
örfáar minútur.
Á þessum andartökum brunnu
föt Olaf Andersons lestarstjóra
frá olíuborinni yfirhöfninni og
niður úr vinnubuxunum.
Vinnuvettlingar hans, sem
voru gegnvotir af olíu, voru eins
og tveir eldklumpar.
Á broti úr sekúndu hafði hann
snúið sér að dyrum eimreiðar-
innar til þess að fleygja sér út
og skilja lestina og farþegana
úr sekúndu hugsanirnar um fiðl-
una um huga hans. Hendurn-
ar ...
Eldurinn hafði þegar sviðið
þær. ...
Nei, það valt fyrst og fremst
á því að bjarga mannslífum.
Hér var ekki um að ræða löng-
un hans til þess að leika við
strengi fiðlunnar með boga og
laða úr þeim fallega tóna. Það
valt á mannslífum ...
Anderson, lestarstjórinn með
litlu hendurnar, greip í ofsalegri
einbeittni um handbremsui'nar
og dró þær til sín.
Hendur hans voru eins og gló-
andi járn . . .
Þegar hann greindi óljóst á
hátindi eldsvítisins, að lestin
kipptist við og hafði staðnæmzt,
fleygði hann sér í átt til dyr-
anna og þaut niður í síkið utan
við járnbrautarteinana. Hann
BJARMI 13