Bjarmi - 01.01.1990, Blaðsíða 7

stjörnuspeki og austræn trúaráhrif virðast nú á
tímum vera sú gola sem margir íslendingar
reyna að anda að sér í þeirri von að slíkt efli
með þeim einhvers konar jákvæð alheimsáhrif.
Og þessi gola leitar jafnvel að smugum til að
komast inn fyrir þröskuld kirkjunnar, freistar
þess að finna skjól undir breiðu þaki íslenskr-
ar þjóðkirkju. f>að hafa atburðir síðustu mán-
aða m.a. leitt í ljós.
En þessi austangola ber með sér andblæ
dauðans. Sjálfsmiðlæg forlagatrú kemur í stað
þekkingar á hinum lifanda Guði. Hið skapaða
er dýrkað í stað skaparans.
Taugar kærleikans
Það eru vissulega dimm óveðurský sem
svífa yfir orðum Hósea spámanns. Herleiðing
vofir yfir Norður-ísrael og ekkert virðist geta
hindrað hrun þjóðarinnar. Jafnvel traustustu
innviðir hennar sýnast allir orðnir svo fúnir að
á þeim verði ekkert byggt sem nokkurs virði
er. Þjóðin hafði flúið hinn lifandi Guð, hafnað
trúfestinni, kærleikanum og þekkingunni á
Guði en þess í stað flúið á vit frjósemisdýrkun-
ar og margvíslegra hindurvitna.
í augum Hósea var dómur Guðs því óum-
flýjanlegur. En mitt í svartnættinu skín von-
arglæta og fyrir munn spámannsins mælir Guð
ísraels:
„Þegar ísrael var ungur, fékk ég ást á
honurn, og frá Egyptalandi kallaði ég son
minn.
Þegar ég kallaði á þá, fóru þeir burt frá
mér. Þeir fœrðu Baölunum sláturfórnir og
skurðgoðunum reykelsisfórnir.
Ég kenndi Efraím að ganga og tók þá á
arma mér. En þeir urðu þess ekki varir, að
ég lœknaði þá.
Með böndum, slíkum sem þeim er menn
nota, dró ég þá að mér, með taugum kær-
leikans, ogfór að þeim eins og sá sem lyftir
upp okinu á kjálkunum og rétti þeim
fœðu . . .
Hvernig œtti ég að sleppa hendi af þér,
Efraím, ofurselja þig, ísrael? Ætti ég að
fara með þig eins og Adma, útleika þig eins
og Sebóím? Hjartað kemst við íbrjóstimér,
ég kenni brennheitrar meðaumkunar“
(11:1-4, 8).
Hér er talað um ást Guðs á þrjóskum lýð,
hjarta sem blæðir vegna þess að þjóðin er
blind og hefur snúið baki við lífgjafara sínum.
Með taugum kærleikans hafði Guð dregið
þjóðina til sín og alið önn fyrir henni. Nú var
svo komið að þjóðin hafði fallið í faðma sinna
væntanlegu kúgara. En hversu mjög þráði
ekki Guð að þjóðin þekkti sinn vitjunartíma
og sneri sér til hans í iðrun og trú.
„Snú þú við, ísrael, til Drottins, Guðs
þíns, því að þú steyptist fyrir misgjörð
þína. Takið orð með yður og hverfið aftur
til Drottins. Segið við hann: „Fyrirgef með
öllu misgjörð vora og ver góður, og vér
skulum greiða þér áyöxt vara vorra. Assýr-
ía skal eigi framar hjálpa oss, vér viljum
„ . . . sækist
eftir vindi og
eltir austan-
goluna. “
Stjörnuspeki og
austrœn trúar-
áhrif virðast nú
á tímum verasú
gola sem marg-
ir íslendingar
reyna að anda
að sér í þeirri
von að slíkt efli
með þeim e. k.
jákvœð
alheimsáhrif.
LMdj.ii.Lt 1