Bjarmi - 01.01.1990, Blaðsíða 8

íslensk þjóð
þarf á fólki að
halda sem þráir
að endurspegla
kærleika
Krists, fólki
sem vill aftrú-
mennsku sinna
lífsköllun sinni,
fylgja Kristi í
sínum hvunn-
degi.
eigi ríða stríðshestum og eigi framar segja
„Guð vor“ við verk handa vorra. Því að hjá
þér hlýtur hinn munaðarlausi líkn!“
Ég vil lœkna fráhvarf þeirra, elska þá af
frjálsum vilja, því að reiði mín hefir snúið
sérfráþeim“ (14:2-5).
Par sem Quði er gleymt
Það er stundum haft á orði að heimur versn-
andi fari. Ég er ekki viss um að það þurfi í
sjálfu sér að vera rétt. Hitt er öllu sannara að
þar sem Guði er gleymt þar fer heimur versn-
andi og það fékk Hósea vissulega að sjá og
reyna augliti til auglitis. En hvers vegna
gleymdi ísraelsþjóðin Guði sínum? Orðin í
þrettánda kafla Hósea varpa m.a. ljósi á það.
Þar mælir Guð ísraels:
„En ég, Drottinn, er Guð þinn frá því á
Egyptalandi. Annan guð en mig þekkir þú
ekki og enginn frelsari er til nema ég.
Það var ég, sem hélt þér til haga í eyði-
mörkinni, í landi þurrkanna. En því meira
haglendi sem þeir fengu, því saddari átu
þeir sig. En er þeir voru saddir orðnir,
metnaðist hjarta þeirra. Þess vegna
gleymdu þeir mér . . .
Það verður þér að tjóni, ísrael, að þú ert
á móti mér, hjálpara þínum“ (13:4-6, 9).
„Ég mun festa
þig mér eilíf-
lega, ég mun
festa þig mér í
réttlæti og rétt-
vísi, í kærleika
og miskunn-
semi . . .“
ísraelsmenn höfðu verið leiddir út úr þræla-
húsi, gegnum þurra eyðimörk og inn í gott og
gjöfult land. Velmegun hafði aukist, en sam-
hliða gerðist það einnig að velgengnin steig
þjóðinni til höfuðs. Græðgi ogeigingirni gerði
sér hreiður í hjörtum fólksins, lýðurinn of-
metnaðist og var fljótur að gleyma þeim er
leysti þá úr ánauð og gaf þeim allt hið góða.
Skyldi það vera að íslensk þjóð eigi eitthvað
sameiginlegt með ísraelsmönnum á dögum
Hósea spámanns? Víst er það svo, að ekki er
langt um liðið síðan íslensk þjóð steig út úr
sínum moldarkofum og gat fagnað frelsi full-
valda þjóðar. Og í dag búum við jafnvel við
meiri ytri velmegun en forfeður okkar kunnu
að láta sig dreyma um. Þó eru sumir fátækir
okkar á meðal og óvíst hvort trúmennska,
kærleikur og þakklæti hafi aukist í réttu hlut-
falli við batnandi ytri kjör. Alvarlegast er þó
ef þjóðin ætlar að fara að flýja á vit hindur-
vitna, gleypa í sig „austangoluna“, gleyma
þekkingunni á þeim Guði sem mætir okkur í
kærleika sínum í Jesú Kristi.
Pú skalt þeklga Drottin
íslensk þjóð getur ekki gengið að því sem
vísu að kristni muni blómgast í landinu næstu
1000 ár eins og þau síðustu. í þeim efnum er
aldrei neitt sjálfgefið. Það er ætíð hlutverk
nýrrar kynslóðar að miðla áfram þeim arfi sem
mikilvægastur er og til mestra heilla. Þess
vegna er það brýn köllun KFUM og KFUK og
íslenskrar kirkju í heild sinni að byggja upp
menn og konur sem vilja þekkja Guð og vera
þekkt af honum. íslensk þjóð þarf á fólki að
halda sem þráir að endurspegla kærleika
Krists, fólki sem vill af trúmennsku sinna lífs-
köllun sinni, fylgja Kristi í sínum hvunndegi.
Þegar við vorum borin til skírnar sem ómálga
börn vorum við tengd Kristi með taugum kær-
leikans. Guð var þar að festa grein á þann
stofn sem er uppspretta alls lífs. Við vorum
gróðursett á Krist, vínviðinn eina og sanna.
Og meðan greinin vill vera í tengslum við
stofninn á hún sér von. Guð mun ekki varpa
þeim frá sér sem í einlægni leitar hælis hjá
honum.
Það er alvarlegur misskilningur að vandi
mannsins felist í því að Guð sé fjarlægur eða á
flótta úr mannheimi. Mannsins mikla mein
birtist í því að hann óttast skapara sinn, óttast
að hann gerist of nærgöngull og afhjúpi alla
smæðina og nektina. Það er eins og Adam viti
ekki að það eru taugar kærleikans sem reyna
að draga hann nær Guði. Guð vill tengjast
manninum þeim böndum sem ekkert fær
haggað (sjá Róm. 8:31-39).
í öðrum kafla bókar Hósea spámanns finn-
um við m.a. fyrirheit hverjum þeim til handa
sem áræðir að leyfa taugum kærleikans að ná
tökum á sér. Við látum það fyrirheit vera síð-
asta molann af borði Hósea spámanns að
sinni, í því felst vegarnesti sem dugar lífið á
enda:
„Og ég mun festa þig mér eilíflega, ég
mun festa þig mér í réttlœti og réttvísi, í
kœrleika og miskunnsemi, ég munfesta þig
mér í trúfesti, og þú skalt þekkja Drottin “
(v. 19-20).