Bjarmi - 01.11.1994, Blaðsíða 14

/ hópi vina.
Það sem er efst
í hugo þeirra
hjóna er þakk-
lœti til þess
fólks, sem gaf
sig ó tal við
þau fyrsta dag-
inn í kirkjunni,
bauð þau vel-
komin og hélt
sambandi og
vinóttu við þau
allan tímann.
stóðu fyrir áðurnefndum biblíules-
hópi. Þau völdust síðar til starfa í öldungaráði
(sóknarnefnd) kirkjunnar.
Fólk í öldungaráði er valið af sóknarbörn-
unum sjálfum og er tekið með formlegum
hætti inn í hlutverkið, með blessun prestsins,
frammi fyrir söfnuðinum. Starf í öldungaráð-
inu er mikið ábyrgðarstarf, því hver hefur sitt
verksvið; einn ber ábyrgð á að heimsækja
sóknarbörn reglulega, annar að fylgjast með
nýjum einstaklingum sem leggja leið sína í
kirkjuna o.s.frv. I heild er söfnuðurinn mjög
vakandi yfir sameiginlegri velferð.
Sóknarbörnin eiga sér ólíkan bakgrunn, eru
úr ýmsum stéttum hins breska þjóðfélags.
Þetta er lifandi irúað fólk. Margir á aldrinum
milli þrítugs og fimmtugs áttu sitt afturhvarf
fyrir tilstilli samkomuherferða Billy Graham,
og hafði fundið sér samastað í þessari kirkju.
Þegar kom fram á sumar efndi kirkjan til
námskeiðahalds fyrir börn og foreldrum
þeirra var einnig boðin þátttaka. Námskeiðið
hafði verið vandlega undirbúið mörgum mán-
uðum fyrr, einkanlega f bæn. Árangurinn lét
heldur ekki á sér standa, fjölmargir tóku þátt í
námskeiðinu og margir foreldrar koma nú
reglulega til kirkju, sem ekki höfðu gert það
áður. Segja má, að tími vakningar og endur-
nýjunar gangi yfir þessa kirkju(deild), sem er
einskonar angi út úr skosku kirkjunni.
I nokkru er hún þó frábrugðin þeirri ís-
lensku. Það sýndi sig reyndar ekki fyrr en
14 BJAPAAI
langt var liðið á dvöl íslendinganna í West
Kirby. Þá kom í ljós, að innan þessarar kirkju
tíðkast að fullorðnir hljóta niðurdýfingarskírn.
Var við þetta tækifæri tekin í notkun laug til
þessa. Það að viðhafa niðurdýfingarskírn virð-
ist alls ekki vera neitt áhersluatriði í söfnuðin-
um, heldur er verið að koma til móts við óskir
og þarfir þessa fólks sem er sprottið úr æði
misjöfnum farvegi, oftar án nokkurs kristilegs
bakgrunns - fólks sem jafnvel aldrei tók
barnaskírn.
Ferming sóknarbarna ber ekki yfir sér sama
hátíðarblæ og þekkist hérlendis, þó er síður en
svo dregið úr mikilvægi þessarar skírnarstað-
festingar. Mesti munurinn er sá, að hið óhóf-
lega gjafatilstand þekkist ekki.
Páskadagsmorgunn er í hugum Sigríðar og
Leifs sá stærsti og mesti í kirkjuárinu. Þá
var steininum velt frá gröf Jesú, gröf hans sem
er hornsteinn kirkjunnar, hornsteinn alls okkar
starfs. Leiðin inn í guðsríkið hafði verið opn-
uð. Hið ytra form helgihaldsins á páskadags-
morgun í United Reformed Church olli þeim
dálitlum vonbrigðum. Lítið var gert til að
minnast dagsins sérstaklega. Börnin fóru til
barnastundar eins og aðra sunnudaga, sömu
sálmarnir voru sungnir og tíðkast alla jafna,
og samskot voru tekin eins og venjulega.
Ræða prestsins byggðist engu að síður á þess-
um mesta hornsteini kirkjunnar.
Eftir athöfnina hafði kona á orði, að þessi
messa hefði verið betri en árið á undan, og ef-
laust yrði hún enn markvissari að ári. Safnað-
arlífið er því í stöðugri mótun, og ef til vill ná
„íslenskir straumar“ að styrkja innviðina í ná-
inni framtíð, eftir veru Leifs og Sigríðar í
West Kirby. En náðarstraumar leika um
kirkjusóknina og víst er að kærleikur og sam-
kennd einkenna allt safnaðarlífið.
Það sem er efst í huga þeirra hjóna er
þakklæti til þess fólks, sem gaf sig á tal
við þau fyrsta daginn í kirkjunni, bauð þau
velkomin og hélt sambandi og vináttu við þau
allan tímann, bauð fram tíma sinn, hjálpar-
hönd, húsbúnað og jafnvel bíla til láns, ekki til
að sýnast af yfirborðsmennsku, heldur af
innstu rótum kærleika til meðbróður.
Og börnin eignuðust góða vini og félaga,
bæði í skóla og innan kirkjustarfsins. Eftir
heimkomuna í byrjun september berast bréf
til þeirra allra, með innilegum kveðjum og
góðvild í þeirra garð.
Þau Leifur og Sigríður vilja með þessari
upprifjun á einstæðum tíma í Englandi minna
okkur, lesendur Bjarma, á hversu mikilvægt
það er í kristilegu starfi að taka þannig við
hverjum og einum nýjum kirkju- og sam-
komugesti, að hann finni fyrir sambærilegri
umhyggju og þau urðu aðnjótandi í West
Kirby. GHI