Bjarmi - 01.05.2002, Blaðsíða 15

Hvað er það besta sem kristniboðsstarfið hefur
fcert Konsómönnum?
Ætli það sé ekki stórkostlegast að máttur
Satans yfir lífi fólks er brotinn á bak aftur.
Fólk hefur stigið yfir frá myrkrinu til Ijóss-
ins. Fólk hefur heyrt fagnaðarerindið um
Jesú og það hefur breytt lífi þess. Þetta er
hinn andlegi ávöxtur sem skiptir mestu.
En margt annað hefur oróió okkur til
blessunar. Skóli kristniboðsins hefur
gegnt lykilhlutverki í þróun héraðsins.
Aður fyrr gátu utanaðkomandi héraðs-
stjórar notað aðstöðu sína og kúgað
fólkið. Þeir voru heldur ekki hrifnir af
skólastarfinu og vöruðu fólkvið því. En í
dag eru flestir starfsmenn ríkisins í Kon-
sóhéraói menntaðir á kristniboðsskólan-
um og þessari kúgun er lokið.
Nú er betur hugað að tungumálinu
okkar. Vió fáum Nýja testamentið á kon-
sómáli alveg á næstunni. Vegna þess eig-
um við núna okkar eigið ritmál. Heilsu-
gæsla kristniboósins og kirkjunnar í Kon-
só hefur breytt miklu fýrir okkur. An þess
væri þjóóflokkurinn mun fámennari en
hann er í dag.
Unga fólkió vekur vonir
Horfr þú björtum augum til framtíðarinnar?
Eg get nú ekki sagt að auóvelt sé að vera
bjartsýnn. Loftslagið í Konsó viróist hafa
breyst á síóustu áratugum og úrkoma
minnkaó. Þar með er uppskeran minni en
fólkinu hefur fjölgað. Önnur tækifæri til
atvinnu eru fá. Kirkjan og yfirvöld eru aó
leita leiða til að leysa þennan vanda, en
þaó getur verið erfitt og tekið langan
tíma. Margt menntað fólk kýs aó flytja
annað þar sem það getur unnið launaða
vinnu og snýr ekki heim til að sinna
ökrunum og skepnunum.
En hvað með kirkjuna?
A hún bjarta framtíð fyrir sér?
Þessir erfióleikar hafa áhrif á starf kirkj-
unnar, og ef fólk flyst þarf kirkjan að
fýlgja á eftir þeim, flytja meó þeim. Við
höfum margt aó gleójast yfir, t.d. áhuga
og einlægni unga fólksins og eftirvænt-
ingu þess eftir aó fá Nýja testamentið á
konsómáli. En við þurfum líka aó glíma
vió spennu og deilur.
A tíma kommúnismans voru margir af
forsvarsmönnum kirkjunnar fangelsaðir
og sumir teknir af lífi. Kirkjunni var gert
mjög erfitt fyrir. Þá ríkti kærleikur og
eining. En nú virðist sem gamla fólkió
skilji ekki unga fólkió og öfugt. Ungir
menn hljóta guðfræóimenntun en þeim
er ekki hleypt að f starfi kirkjunnar.
Sumir hafa flust til Evrópu og Ameríku.
Við erum fátæk og höfum ekki bolmagn
til að launa marga starfsmenn. Mennt-
að fólk vill laun, líka þeir sem menntaó-
ir eru til starfa innan kirkjunnar. Þá er
starf í einhverjum bænum meira spenn-
andi en að vera heima. Sums staðar
snúast deilurnar um völd. Fólk sem er
upptekið í deilum tapar hugsjóninni og
gleymir jafnvel að meginhlutverk kirkj-
unnar er aó boóa fagnaðarerindið og
benda ájesú.
Þrátt fyrir deilurnar finnst mér margt
mjög jákvætt að gerast, einkum meðal
unga fólksins. Það er bjartsýnt og fullt
eftirvæntingar sem er stórkostlegt þegar
menn hafa í huga vonleysi fátæktarinnar
sem blasir við.
Viitu eitthvað segja að lokum við okkur Islend-
inga sem höfúm staðið að baki starfnu í Konsó
í tœþa háifa öld?
Fyrst og fremst vil ég tjá þakklæti fyrir aó
við fengum að kynnast Jesú Kristi, kær-
leika hans og mætti. Þaó er sárt að
kristniboóarnir og fjárstuðningurinn flyst
til nýrra svæða, margt er ógert í Konsó.
Við þurfum enn stuðning ykkar. Bæði fyr-
irbæn og ráðgjöf. Við þurfum að setjast
niður saman og reyna að finna lausn í
sameiningu á vandamálum okkar. Við
þurfum hjálp til aó horfa á aóalatrióin
og það sem skiptir mestu. Vió þurfum að
ræóa saman um hvernig kærleikur Guós
getur náó tökum á okkur á nýjan hátt.
Er þá enn þá þörffýrir kristniboð í Eþíóþíu?
Já, við þurfum bæði stuðning ykkar
áframhaldandi í Konsó — og svo eru enn
þjóóflokkar sem eru á sama stigi og við
vorum í Konsó fýrir 50 árum. Við þurfum
að fara þangað í sameiningu og boóa
þeim trúna, flytja þeim frelsi, mátt og
kærleika Guðs íjesú Kristi.
Ragnar Cunnarsson er starfsmaður SIK.
Það er sárt að kristniboðarnir og fjárstuðning-
urinn flyst til nýrra svceða, margt er ógert í
Konsó. Við þurfum enn stuðningykkar. Bceði
fyrirbcen og ráðgjöf. Við þurfum að setjast nið-
ur saman og reyna að finna lausn í sameiningu
á vandamáfum okkar.
15