Heima er bezt - 01.06.1951, Qupperneq 9

Nr. 4
Heima er bezt
105
SÖGN OG SAGA:
Förupilturinn og biskupsdóttirin
allur sé útrekinn. Ég hugsaði til
vesalings útigangshrossanna,
hey- og húslausu, þegar ég kom
fyrir nokkrum dögum í nýtt og
bjart hesthús, þar sem öll hross-
in stóðu á básum og húsbóndinn
gaf öllum hrossunum hvann-
græna súgþurrkaða töðu. Enda
öll hrossin gljáandi á hár, og
sílspikuð, eins og Reykjavíkur-
reiðhestar voru bezt aldir fyrir
nokkrum árum. Og eftir þessu
voru allar skepnur fóðraðar.
Svona á þetta að vera, þá er ó-
menguð ánægja að eiga skepn-
urnar, annars ekki, En hvenær
verður þetta um land allt? Hve-
nær verður hætt að setja á guð
og gaddinn? Vonandi sem allra
fyrst úr þessu!
í gær, 13. apríl, var einn af
beztu leikfimikennurum hér á
landi, og líklega víðar, Björn
Jakobsson, leikfimikennari á
Laugarvatni 65 ára. Björn er
búinn að kenna hér á Laugar-
vatni um eða yfir 20 ár. Nú er
hann skólastjóri hér síðan í-
þróttaskóli ríkisins var stofn-
aður hér. Björn hefur alltaf lagt
meiri áherzlu á það, að fólkið
stundaði leikfimi til að þjálfa og
fegra líkamann, reyna að stuðla
að því, að fólk yrði hraustara,
fagurlimaðra og færara til að
lifa og starfa í landinu, en ekki
lagt áherzlu á met á met ofan.
— Annars eru þessi met og met-
alíusótt og hégómi að fara út í
algerar öfgar, og gera þjóðina
brjálaða. Það er eins og öll
hreysti, allur dugnaður manna
til lands og sjávar sé að engu
nýtur á móti því ef einhver
strákur eða stelpa getur rekið
snjáldrið, eða puttann einum
þumiung lengra á sundi en sá
næsti eða næstu og þar með
sett „met“, eða strákur eða
stelpa getur hoppað einum
þumlung hærra eða hlaupið ein-
um þumlung lengra en annar,
bara að ná meti, meti, meti. Að
ég nú ekki tali um ef einhver
getur hent steinvölu einum
þumlung lengra en aðrir, nú þá
þyrfti nú helzt að láta smíða
heilt herskip og alla stjórnina
fara á því og fylgja þessari líka
litlu hetju út um allan heim og
sýna hvað mikill maður þetta sé,
þótt önnur afrek þekkist ekki.
En þótt einyrkja bóndi geri á-
EITT SINN KOM fátækur
förupiltur að Skálholti. Var það
að áliðnu kvöldi og hitti hann
bryta staðarins að máli og bið-
ur hann um húsaskjól og ein-
hvern matarbita sér til handa.
Brytinn brást illa við og kvaðst
ekki ausa matvælum staðarins
í slíka umrenninga, og rak
piltinn á brott. Heldur piltur þá
austur að Laugarási. Á leiðinni
þangað mætir hann manni
nokkrum ókenndum. Heilsar sá
dreng og spyr hvaðan hann
komi. Drengur segir það og
hvernig á ferð sinni standi að
Laugarási. Maðurinn spyr dreng,
hvort hann vildi ekki eignast
biskupsdótturina fyrir konu.
Drengur kvaðst mundu vilja
gæta jörð úr óræktar koti á fá-
um árum, eða sjómaður fleygi
sér í sjóinn nærri ófæran vest-
ur á Halamiðum og bjargi fé-
laga sínum frá bráðum bana,
slíkt er ekki nefnt nema þá með
einni línu í einhverju dagblað-
inu. En hvorir eru þarfari?
Það er sízt hafandi á móti
hóflegum íþróttum, ef þær gera
fólkið sem þær stunda ekki að
ónýtum uppskafningum eða
skemmir heilsu þess, sem beztu
leikfimikennarar og læknar eru
farnir að halda fram, saman-
ber grein í nýútkominni „Sam-
tíðinni“, og margt væri ólíklegra
en svo gæti verið, þegar allt
byggist á eintómum metum, það
er t. d. ekki ólíklegt, að kapp-
gjarnir unglingar geri sitt ítr-
asta til, og jafnvel meira en
hollt er og kraftar leyfa, þegar
sárlitlu munar í íþróttinni hver
sem hún er, að hann verði met-
hafi.
Af öllu því mikla fé, sem nú
er varið úr vasa þjóðarinnar til
að mennta . íslenzkt æskufólk,
verður að heimta vexti, krefjast
duglegs og starfandi fólks, sem
ekki er að sýnast, heldur að
vera. Þá er fénu vel varið, ann-
ars illa.
það, en um slíkt þyrfti ekki að
ræða, því að þess yrði aldrei
neinn kostur fyrir sig. Hinn
kvað slíkt vel mega verða og
myndi hann sjá um, að hann
fengi biskupsdótturinnar, ef
hann vildi. Skyldi hann fá að
búa með henni í 20 ár, ef hann
lofaði eftir það að verða sinn
maður. Á gamlárskvöld ná-
kvæmlega 20 árum eftir brúð-
kaup þeirra biskupsdóttur,
skyldi hann standa undir gafli
Skálholtskirkju og myndi hann
þá koma og sækja hann þangað.
Verður það úr, að drengur
gengur að þessu. Síðan skilja
þeir og heldur drengur heim að
Laugarási. Þar er dreng sæmi-
lega tekið og fær gistingu og
beina. Nú gengur hann til hvílu,
en þegar hann er nýsofnaður
kemur maður frá Skálholti að
sækja hann. Segist hann vera
sendur af biskupi. Verður dreng-
ur næsta óttasleginn og ætlar,
að hann hafi gert eitthvað það
fyrir sér, sem bakað hafi hon-
um reiði biskups, en fer þó með
sendimanni. Er hann kemur í
Skálholt, er honum þegar fylgt
til sængur, og þegar hann vakn-
ar um morguninn, eru honum
fengin ný föt að fara í. Síðan er
hann leiddur fyrir biskup og er
þá næsta kvíðinn og hræddur.
En biskup heilsar dreng blíðlega
og spyr hann, hvort hann vildi
ekki ganga í skóla í vetur.
Drengur hélt það, ef hann ætti
þess kost. Biskup segir þá við
hann, að nú skuli hann vera hér
í Skálholti í vetur og ganga í
skóla, Dg verður drengur bæði
glaður og undrandi við þetta.
Nú fer drengur í Skálholt og
gengur þar í skóla um veturinn
og svo tvo næstu vetur. Sækist
honum námið svo vel, að hann
er ávallt með þeim allra beztu í
skólanum. Er hann í miklu áliti
og kærleikum hjá biskupi. Fell-
ur líka vel á með honum og bisk-
upsdóttur, og á þriðja vetri fer
það ekki leynt í Skálholti, að