Heima er bezt - 01.06.1951, Side 13

Heima er bezt
Nr. 4
Herði Grímkellssyni og er langt
kominn með þær. Segist hann
una við rímnagerðina jafnframt
störfunum, en honum liggi ekki
á, hann þurfi ekki að flýta sér.
Nú er Sveinbj. Benteinss. orðinn
26 ára. Hann segist einnig yrkja
önnur ljóð en rímur, en ekki
látið neitt frá sér fara. „Heima
er bezt“ hefur fengið til birting-
ar nokkra mansöngva úr rím-
unum af Herði Grímkellssyni og
fara þeir hér á eftir, tveir síð-
ustu mansöngvarnir eru þó ekki
úr þessum rímum. — Síðar mun
„Heima er bezt“ birta eitthvað
af kvæðum Sveinbjörns.
I. Við 3. rímu
(Hagkveðlingaháttur þráhendur).
Rís nú mengi fleti frá.
Fýsir dreng að starfa þá.
Kýs ég lengja ljóðaskrá.
Lýsing engin fatast má.
Mínar annir hef í hönd.
Hlýnar manni sefaströnd.
Brýna sannar sögur önd
sín að kanna fögur lönd.
Veitir örfun ljóssins lið.
Leit er djörf um fögur svið.
Breytin þörfin sannan sið
sveitastörfin þróar við.
Ungur trega trauðla bar
tungur þegar unaðar
þrungið fegurð sælusvar
sungu á vegum lífsins þar.
Þröngvalaust um ljúfan dag
löngun traust þar undi hag.
Söng við raust, en lítið lag
löngun hlauzt á saminn brag.
Fleiri myndir minning bar.
Meiri skyndibreyting var.
Keyrast, hrindast hríðar þar.
Heyrist vinda napurt svar.
Þá var falin fögur hlíð
fráum smala á vetrartíð.
Lágu dalablómin blíð
bág og kalin undan hríð.
Dunar svaða-hríðin há.
Hrun og skaði gengur á.
Unir maður meyju hjá
muna-glaður inni þá.
Vegur drífu þaktist, þó
þegar lífið brosti nóg
trega-kífið frá mér fló ,
fegurst vífið hjá mér bjó.
II. Við 4. rímu.
(Stafhenda).
Vetrar-dægra-dvölin mín
dregur hugann enn til sín.
Seiða mig að sínum brag
saga forn og rímnalag.
Þangað hef ég þrekið sótt
begar flest var dauft og hljótt.
Þegar eign og alúð brast
átti ég þarna skýli fast.
Batt ég tryggð við fögur fjöll,
forna sögu og ljóðin snjöll.
Mér var gleði það og þraut,
þess ég bæði galt og naut.
Hvort sem gæfan helzt eða þver,
hvort sem gengur létt eða ver,
kýs ég frelsi, fjöll og ljóð
fremur en völd og gildan sjóð.
III. Við 8. rímu.
(Skammhenda hringhend).
Mjrrkurgríma felur freðna
fold, er skíman þver.
Góða rímu á gaddi kveðna
gefa tími ég þér.
Væri betur vísna-þráður
vita léti á gott.
Við höfum setið saman áður;
sungið hretin brott.
Vetraróður vermir geðið;
væri fróðlegt mál
ef að ljóð á klaka kveðið
kveikti glóð í sál.
IV. Við 10. rimu.
(Langhenda).
Hef ég oft rum hljóðu kveldin
huga mínum kosið ró.
Þögull setið inn við eldinn,
eða gengið fram með sjó.
Hefur eldur kennt að kveikja
kæra minning endurskins,
ýmsar myndir æskuleikja
eða sögu þessa og hins.
Ef þú snöggvast gleymir gylltum
gæðum þessa tryllta heims,
muntu líta í loga stilltum
list og prýði dýrra seims.
Hefur oft i hægum glæðum
heimur birzt er fagur var.
Get ég aldrei greint í kvæðum
glæsta sýn er leit ég þar.
Hef ég lært hjá lagarstraumi
lífsins mál við grýtta strönd.
Var þá oft í vökudraumi
víða skyggnst um hugarlönd.
Þungur andi þröngrar króar
þreyttum huga skaðvænn er.
Gættu þín og gakk til sjóar,
gakktu einn með sjálfum þér.
V. Við 13. rímu.
(Urkast frumhent).
Manstu drenginn menja Gefn,
svo mild og fögur?
Þá við engan þurftum svefn
en þuldum bögur.
Saman gengum hægt og hljótt
á heimaslóðum,
vöktum lengi vors um nótt
hjá vísum góðum.
Sína götu gekk þó hvort
frá grænum hlíðum.
Liggja glötuð ljóðin ort
á liðnum tíðum.
Strenginn þann ég þaggað hef
en þess við minnumst,
að til er hann og ómar ef
við aftur finnumst.
VI.
(Sléttubönd víxlhend).^
Helsi skapað öruggt er
ungum kvæða-manni.
Frelsi tapað hefur hér
heimtað gæða svanni.
Sýnist óska voldug vild
vekja ljóða-glæður.
Týnist þrjózka meðan mild
mærin góða ræður.
Háður tökum furðu fast
fljóðsins nettu handa.
Áður stökum vanur vazt
viðjum sléttu-banda.
Fljóðið lengur bannar bið,
bragar efni sýnir.
Ljóðið drengur vakir við,
værum svefni týnir.
VII.
(Ferskeytt).
Vilt þú ekki vita hvað
var á seyði forðum:
Sátum tvö á sælustað,
sögðum fátt með orðum.
Hrein og mild, frá hjarta og sál,
hófust orðlaus kvæði.
Augun kunnu ástamál.
Allt við skildum bæði.