Heima er bezt - 01.02.1954, Blaðsíða 14

46
Heima er bezt
Nr. 2
þarf lítið að hafa sig í frammi.
Talsvert öl er á könnunni. Hér
má sjá margan gjörvulegan pilt
og íturvaxna stúlku. — „Við er-
um öll í síld“. Það leynir sér ekki.
Og hér skemmta þeir sér af
hjartans lyst í kvöld, sem í
morgun stóðu við síldarkassana
grútugir allt til axla.
Það er talsverður munur á
þessum velklæddu piltum og
prúðbúnu meyjum nú og fyrir
nokkrum klukkustundum. — Og
þó — eldurinn brennur heitt í
æðum þeirra, sem sækja þrek og
djörfung í vinnuna. Þetta unga
fólk á heita ríka sál og þrek-
mikla arma, sem það umvefur
þann, sem blíðu þess verður að-
njótandi. Ef til vill lifir það fyrir
líðandi stund, lætur blítt við
einn í dag og annan á morgun.
En ef það varðveitir sál sína ó-
sviðna og orku sína ólamaða, þá
verður það gott fólk, sem elur
þjóð sinni hrausta og starfsama
syni og dætur. Eyðing sálarinnar
hlýzt ekki af eðlilegri nautn eða
heilbrigðri gleði, heldur af ónóg-
um starfsvilja og fálmkenndum
hugsunarhætti, sem sprettur af
eftirgjöf og vorkunsemi við sjálf-
an sig. Og venjulega mun það
þannig að mikil óregla er ávöxt-
ur dugleysis.
Og þarna leiðist unga fólkið út
í næturhúmið, syngjandi glaða
söngva. Nýr dagur og verkefnin
kalla. Fólkið þýtur til vinnu
starffúst og ánægt. Sjálfsagt
verða þó einhverjir eftir, sem
liggja ælandi í faðmlögum við
timburmenn sinnar eigin ó-
mennsku. En þeim hefur nóttin
ekki fært lífsnautn líðandi
stundar.
Á Raufarhöfn er ungur prest-
ur, Ingimar Ingimarsson. f við-
tali við fólkið kemur það fram,
að það tengir miklar vonir við
þennan unga mann, sem leið-
toga hinnar vaxandi æsku. Hér
hafa þau tíðindi gerzt, sem graf-
ist hafa djúpt í vitund fólks og
ekki er ennþá séð hverjar afleið-
ingar kann að hafa á þá sem eru
á æskuskeiði. Væri það sannar-
lega virðulegt verkefni ungum
presti, ef honum tækist að
hindra þá upplausn og sætta þau
örlög, sem orsakast hafa af þeim
skemmdarverkum, sem bölvaldar
þessa byggðarlags eru valdir að.
Hér á Raufarhöfn annast þau
mína tímanlegu
velferð Snæbjörn
og Eríka og er
fullvel fyrir því séð.
Gjarnan hefði ég
kosið að annir
Snæbjarnar hefðu
verið heldur
minni, því þá hefði
hann verið vís til
að hressa upp á
sálarskarnið líka
með nokkrum
Ljóðlínum eða
stuttri sögu, en
síldin bíður ekki
og hana verður
að höndla meðan
færi gefst.
Ég treðst inn í áætlunarbílinn
í mínu venjulega bílaskapi, tilbú-
inn að fá mér blund ef ég fæ
sæmilegt sæti. Leirhöfn. Já,
hvert þó í sjóðandi, og ég sem
ætlaði að endurskoða landið á
leiðinni til baka. Það er margt,
sem „svefnugur seggur“ má láta
óséð. Hér er reisulegt heim að
líta, enda mikið með höndum
haft. Næst er það Kópasker, lítið
þorp með fallegum byggingum.
Og áfram er haldið um Axar-
fjörð og Reykjaheiði til Húsa-
víkur, sem er ákvörðunarstað-
urinn í þetta sinn.
í S.-Þingeyjarsýslu telja marg-
ir að um eitt skeið hafi staðið
vagga íslenzkrar alþýðumenn-
ingar, enda margt ágætra
manna þaðan komið. Þar var
stofnað fyrsta kaupfélag lands-
ins og var það á sínum tíma
stórt átak og þurfti víðsýni og
djörfung til.
Á Húsavík er skemmtilegt um
að litast. Allar nýbyggingar, og
þær eru margar, eru smekklega
og vel gerðar. Auðsær menning-
arbragur er á flestu, sem fyrir
mann ber. Bendir allt til þess,
að hér búi bjargálna fólk, enda
munu flestir kaupstaðarbúar
byggja afkomu sína jöfnum
höndum á útgerð og landbúnaði.
Nú um tíma hafa aflabrögð ver-
ið rýr og því fjöldi manna við
heyskap.
Hér er myndarlegt fólk og að
því er virðist gjörhugult, mun
það yfirleitt vel kunna að sjá fót-
um sínum forráð.
Kvöldin eru róleg. Herbergis-
félagi minn hér á gistihúsinu er
starfsmaður frá landsímanum og
Frá Vaglaskógi. (Ljósm.: Höf.)
er hér á viðgerðarferðalagL
Hann hefur meðferðis lítið út-
varpstæki, sem hann sjálfur
hefur sett saman. Við látum fara
vel um okkur, röbbum um dag-
inn og veginn og hlýðum á út-
varpið, göngum snemma til
hvílu og sofum væran. Hér hitti
ég Kristján Jónsson frá Hólma-
vík, vinnur hann hér við síldar-
mat. Okkur kemur saman um
að skjótast fram að Laxamýri
og hitta þar góðvini okkar, Sig-
urð lækni frá Akureyri og frú
Herdísi, en þau eru við veiðiskap
í Laxá. Við förum að leita fyrir
okkur um farartæki, en þá kem-
ur í ljós, að allir atvinnubílstjór-
ar eru þegar uppteknir. Nú eru
góð ráð dýr, en við erum þó ekki
á því að leggja árar í bát og
gefast upp. Við gefum auga
hverjum bíl, sem um götuna fer,
allir eru uppteknir. Loks sjáum
við hilla undir heljarstóran
vörubíl, sem er með stóru húsi,
svo ætla má, að hann sé jafn-
framt notaður til fólksflutn-
inga. Án tafar stöðvum við bíl-
inn og biðjum bílstjórann allra
vinsamlegast að flytja okkur
fram að Laxamýri.
Eftir að hafa gengið úr skugga
um það að við værum rétt gáðir,
og séð þess augljós merki á and-
litum okkar, að hér finndist
okkur mikið við liggja, tekur
hann okkur upp í farartækið og
á stað er ekið.
Þegar við komum að Laxamýri
eru veiðimennirnir að koma
heim frá veiðum. Og nú eigum
við því láni að fagna að óska frú
Herdísi til hamingju með fyrsta
laxinn, gullfallegan fisk. Kristj-