Heima er bezt - 01.02.1954, Síða 18

50
Heima er bezt
Nr. 2
íslendingar á land í Algeirsborg
eftir rúmlega sex sólarhringa
útivist. Þau dægur hafði Gull-
foss siglt 2340 sjómílur á tveim-
ur heimshöfum.
Stór bifreið stendur í breiðu
húsasundi ofan við bryggjuna.
Rindilslegur Algeirsbúi situr við
stýrið og bíður eftir ferðalöng-
um, sem ætla í tveggja daga
ferðalag, 250 km. vegalengd, suð-
ur undir Sahara. Þetta er um
fjörutíu sæta vagn. Skráð er
með stórum stöfum ofan við
framrúðurnar: „Farþegum er
stranglega bannað að tala við
bílstjórann!“
Við erum 33, sem förum suður
undir eyðimörkina. í þeim hópi
er smiður af Blönduósi, bóndi úr
Eyjafirði, ungfrúr og húsfreyjur
úr Reykjavík, kaupsýslumenn og
meistarar í ýmsum iðngreinum.
Við tínumst inn í vagninn og
fáum okkur sæti. Við erum í
einhverskonar ofvænis-vímu. Á
skipsfjöl höfðum við hlerað ým-
islegt um væntanlegar mann-
raunir í Barbaríinu. Og heil-
ræðahöfundar höfðu fest á lög-
málstöflu þessi boðorð:
Fyrsta: Þú skalt eigi vatn
drekka.
Annað: Þú skalt eigi girnast
ávexti af götusölum.
Þriðja: Þú skalt eigi náin sam-
skipti hafa við landslýðinn.
Fjórða: Þú skalt eigi, í ytri
vösum á klæðum þínum, geyma
bankaseðla, myntsláttu, linda-
penna né nokkur önnur verð-
mæti.
í andanum erum við reiðubú-
in að varðveita þetta lögmál. Og
þar sem báðir okkar ágætu heim-
ilislæknar, í nýlendunni á Gull-
fossi, ætla að verða samferða út
í ævintýrið, erum við örugg, eins
og Björn í Mörk að baki Kára í
bardaganum forðum. Þá spillir
það ekki sigurvonum ferðalags-
ins, að fararstjórinn er sonur
raunsæa snillingsins, sem svo
kvað:
— „Sá, sem hræðist fjallið og
einlægt aftur snýr, / fær aldrei
leyst þá gátu, hvað hinum megin
býr.“
Enskumælandi leiðsögumaður
telur hjörðina. Hann heitir því
veglega nafni Múhameð — en
segist vera kallaður Alí-Baba.
Það er hressandi hljómur í
gerfinafninu. En Alí-Baba er
hægfara og alvarlegur, persónu-
leg einkenni: geysilegir kampar
á efri vör. Hann er með rauðan
fes á höfði: barðalausan flóka-
hatt með svartan skúf í kollin-
um.
Sólin sendir geisla niður á
svarta malbikaða götuna. Alí-
Baba segir, að daginn áður hafi
verið hér rok og rigning. Og við
erum öll í sjöunda himni yfir
því, að veðurguðirnir eru okkur
vinveittir.
Klukkan er nokkuð gengin í
tíu, þegar bifreiðin brunar út í
borgina. Okkur er fyrst sýndur
einn elzti hluti hafnarinnar:
tyrkneska höfnin. Hásigldar
kappsiglingaskútur og fjöldi af
smákænum eru þar við stjóra;
nokkrar skekktur liggja á síð-
unni uppi í sandinum innst í
vörinni.
Svo er ekið í þjóðbanka þeirra
Algiersmanna til að fá skipt
vasapeningum. Bankinn er stór
bygging, hvelfingin skreytt með
tígluðu rósaflúri. Afgreiðslan
gengur stirðlega og ekki án mis-
taka. En það þýðir ekkert að
deila við dómarann, eða banka-
mann í Barbaríinu.
Og þegar við komum út úr
bankanum, skiljum við loksins
til fullnustu, að við erum komin
í Algeirsborg.
Grútskítugir götusalar, sem
helzt mætti ætla að aldrei hefðu
kynnzt hreinu vatni, umkringdu
okkur. Þeir blaðra á algieriskri
fáskrúðsfjarðarfrönsku og bjóða
varning sinn; eru mjög ágengir.
Fatalepparnir eru álíka þrifa-
legir og innihaldið. Margir eru
þeir berfættir. Við kaupum af
þeim eitthvað af ljósmyndum,
sem lýsa landi og lýð. En verðið
er ekki hagstætt, ef kaupandinn
gleypir agnið athugasemdalaust.
Þessir sölumenn eru með ólík-
indum fingrafimir við að inn-
byrða peninga. Og lymskulegir
eru þeir í látbragði, þegar þeir
lauma Amorsmyndum í lófa
væntanlegs viðskiptavinar. Þær
eru í rauðum umbúðum.
Það er ekið upp í útjaðra
borgarinnar. Á gangstéttinni
gengur fólkið framhjá, karlar og
konur, ungir og gamlir. Þarna
fer kona, sem ber stóra körfu á
höfðinu. Þarna er karlmaður
með barn á handleggnum. Það
er reifað í óhrjálegar dulur, lít-
ið og skinhorað. Sameiginleg
eign alls fjöldans virðist vera
fátækt og umkomuleysi.
Og hér mæta ferðamanninum
hefðbundnar kreddur, þar sem
fylgt er gullnum siðareglum
Kóranins, biblíu þeirra múham-
eðstrúarmanna: — konur hjúp-
aðar hvítum blæjum. Andlit
þeirra eru hulin, svo að aðeins
sér í augun.
Stundum sést jafnvel bara
annað augað.
Eitt af góðskáldunum hefur
sagt:
„Fegurð hrífur hugann meira,
ef hjúpuð er,
svo andann gruni ennþá fleira
en augað sér.“
Það mætti þó ætla, að þessgir
konur hefðu hulið um of yndis-
Ieik sinn: gætu því ekki vakið
hrifni karlmanna við fyrstu sýn.
En það er áreiðanlega misskiln-
ingur. Blæjubúin kona mætir
tveimur ungum löndum sínum.
Þeir líta um öxl, horfa á eftir
henni, gefa hvor öðrum oln-
bogaskot, brosa kankvíslega.
Þarna hefur víst farið ein feg-
urðardísin-----í fasi hennar er
fólginn blæjubrími. Og þú mátt
trúa því, vinur minn, að mörg
dökk og tindrandi augu gægjast
út úr blæjunum í Algeirsborg.
IV.
Atlasfjöllin liggja þvert yfir
Algier í tveim beltum frá vestri
til austurs. Norður við ströndina
er Tell-Atlas, skógivaxin og
gróðurrík. — Sahara-Atlas er
sunnan í landinu, sendin og
eyðileg. Milli þeirra er háslétta.
Hún er 800—1200 mtr. yfir sjáv-
armál. Þar eru víða frárennslis-
laus sölt stöðuvötn, sum mjög
stór.
Nú er ferðin hafin út úr höf-
uðborginni. Og við hrífumst þeg-
ar af fegurð náttúrunnar, frjó-
magni moldarinnar, fjölbreyttni
gróðursins. Rómantíkin sindrar
í sólskininu.
Fyrst er ekið í nánd við
ströndina, síðan er sveigt inn að
Atlasfjöllunum. Vegurinn liggur
gegn um klettaþröng. Þar er ár-
farvegur. Áin er vatnslítil, sýni-
lega búin að missa móðinn eftir
vetrarregnið. Hún er kolmóruð,
eða réttara sagt rauðbrún, þykk