Heima er bezt - 01.02.1954, Side 23

Nr. 2
Heima er bezt
55
Ég hafði með mér kú, sem ég
hafði keypt um veturinn. í
Winnipeg leigði ég mér húsnæði
og fór að stunda alla þá vinnu,
sem ég gat náð í.
Drengurinn okkar dó í ágúst-
mánuði þetta sumar. Hafði hann
fengið barnaveiki. Gekk þá þessi
faraldur í borginni og dóu mörg
börn úr henni. 10. júní þetta
sama sumar eignuðumst við
dóttur. Þrátt fyrir allt, leið okk-
ur vel í Winnipeg. Ég stundaði
alls konar vinnu og var sjaldan
atvinnulaus. Á vetrum, er lítið
var að gera, hjó ég brenni fyrir
fólk.
Kvöld eitt um sumarið var ég
að leita að kúnni minni. Til þess
að stytta mér leið fór ég yfir
nokkrar girðingar og einn kál-
garð. Þetta var skammt fyrir ut-
an borgina. Þegar ég var að fara
yfir kálgarðinn, var sigað á mig
varðhundi. Hann gerði sig lík-
legan til að ráðast á mig, ef ég
hreyfði mig, og varð ég því að
nema staðar. Húsbóndi hunds-
ins kom nú fram á sjónarsviðið.
Hann var ákaflega reiður og
skammaðist. Ég skildi fátt af því
sem hann sagði eða létst ekki
skilja, og talaði við hann ís-
lenzku, sem hann skildi auðvit-
að ekkert í. Þannig stóðum við
nokkra stund. Hann var hinn
versti og hótaði mér öllu illu. Var
hann þó í vandræðum, þar sem
hvorugur okkar skildi, hvað hinn
var að segja. Sagðist hann víst
verða að loka mig inni í nótt og
fara með mig á lögreglustöðina
daginn eftir. Leitzt mér ekki alls
kostar vel á það. Ég bablaði því
á ensku, að ég ætlaði að fara
heim. Spurði hann þá hvar ég
ætti heima. Sagði ég honum
götunafnið, en rangt húsnúmer.
Leyfði hann mér þá að fara leið-
ar minnar og kvaðst mundi
senda lögregluna til mín daginn
eftir. Það lézt ég ekki skilja og
hristi höfuðið. Honum fannst
kynlegt að ég skyldi ekki skilja
þetta. Lét hann mig skrifa nafn
strætisins og húsnúmerið. Þegar
ég var búinn að því, sagði hann
mér að fara heim, en ég stóð
kyrr og hreyfði mig ekki. Varð
hann þá alveg æfur og skipaði
mér að fara með miklu handa-
pati. Svo fór hann og kallaði á
hund sinn. Ég fór mína leið, en
ekki beint til þess að villa
honum sýn. Daginn eftir fór ég
til vinnu eins og vant var, en
þegar ég kom heim um kvöldið
var mér sagt, að lögreglan hefði
leitað að mér í hverju húsi við
götuna. Þeir voru alls staðar að
leita að Harry, en það nafn gaf
ég upp við ókunna manninn.
Nokkrum dögum seinna mætti
ég manninum. Ég var á reiðhjóli.
Hann þekkti mig óðara og kall-
aði á mig um að nema staðar og
tala við sig. Hundurinn var ekki
með honum. Ég kallaði til hans,
þakkaði honum fyrir síðast,
kvaddi og fór mína leið. Síðan sá
ég hann aldrei.
X.
Þegar hér er komið, var ég far-
inn að gera mér vonir um betri
tíma, þar sem ég var nú farinn
að bjarga mér í málinu og hafði
þar af leiðandi betri tök á að út-
vega mér sæmilega vinnu. Vet-
urinn 1904 keypti ég mér lóð
undir hús í borginni og nýjan
skúr. Var í honum eitt allstórt
herbergi. Ég byggði við hann tvö
minni herbergi. Enskur maður,
sem ég vann hjá, aðstoðaði mig
við að ná í efni til byggingarinn-
ar, sem ég vann að í frístundum
mínum. Ég vann við húsasmíði
hjá þessum enska manni. Okkur
leið nú vel og gerðum okkur
miklar vonir um framtíðina. Ég
var langt kominn með að setja
húsið í stand í lok júní. Þá syrti
að óvænt og hastarlega og erfið-
asta tímabil ævi minnar nálgað-
ist. Fyrsta dag júlímánaðar eign-
uðumst við dreng. Gekk það allt
vel, en viku síðar veiktist kona
mín snögglega og var orðin liðið
lík eftir þrjár stundir. Tveir
læknar voru viðstaddir, en gátu
enga björg veitt. Kváðu þeir
banameinið hafa verið blóðeitr-
un. Ég sat við banabeðinn. Fimm
mínútum áður en konan mín gaf
upp öndina, talaði hún við mig
með fullu ráði og mælti: „Grát
þú ekki yfir mér, vinur minn, því
að mér verður veitt góð móttaka.
Ég sé hóp af fólki sem er að
sækja mig. Það er syngjandi og
í hvítum klæðum. Mundu börn-
in okkar og vertu sæll“. Svo gaf
hún upp öndina. Unga barnið
var strax tekið af óviðkomandi
hjónum, en litlu stúlkunni minni
kom ég fyrir í næsta húsi, hjá
íslendingum, fyrst um sinn.
Drengurinn litli dó í september
um haustið (9.) rúmlega þriggja
mánaða. Hann var aldrei frísk-
ur. — Það er dýrt að fæðast og
deyja í Ameríku, og ofan á sorg-
ina bætist, að ég varð algerlega
efnalaus. Við lá að húsið yrði
tekið af mér upp í skuldir. Varð
ég að veðsetja það til þess að
bjarga mér. Ég var einn í hús-
inu í hálfan mánuð. Þá gat ég
leigt það ungum íslenzkum hjón-
um. Buðust þau til að taka telp-
una mína. Gæti það komið upp
í húsaleiguna. Þetta varð að
samningum, en þó giltu samn-
ingarnir ekki nema þrjá mánuði
í byrjun. Telpan svaf hjá mér á
nóttunni, en konan hafði um-
sjón með henni á daginn. Hjón
þessi áttu hund, sem þau höfðu
mjög mikið dálæti á. Þegar hús-
freyjan þurfti að fara úr húsinu
að degi til, lokaði hún telpuna
og hundinn inni. Ég ræddi um
það við hjónin, að mér líkaði illa
að hafa hundinn alltaf með
barninu. Þau vöndu hundinn á
að liggja í rúmunum og alls stað-
ar í húsinu. Varð þetta svo óþol-
andi að lokum, að ég sá mér ekki
annað fært en að lóga hundin-
um. Þau syrgðu hann mikið og
grunuðu mig um að hafa stútað
honum. Þegar þessir þrír mán-
uðir voru liðnir, var ég búinn að
koma telpunni fyrir hjá hjónum
sem voru nýkomin frá Islandi.
Hjón þessi áttu þrjú nærri upp-
komin börn. Maðurinn var smá-
skammtalæknir. Hjónin voru
nokkuð við aldur, eða um fimmt-
ugt að ég hygg. Undu þau sér illa
í Winnipeg og fluttu því sama
haustið til Nýja íslands. Keyptu
þau þar lítið hús og fylgdi þvi
land.
Nú var mér áríðandi að koma
húsi mínu í verð til þess að kom-
ast úr skuldum, því að ég vildi
umfram allt forðast, að það yrði
tekið af mér. Neyddist ég því til
að selja það talsvert undir sann-
virði, svo ekki yrði gengið að því.
Á þann hátt slapp ég úr fjár-
hagsöngþveitinu. Um næstu ára-
mót var ég skuldlaus, en líka al-
gerlega eignalaus. Eins og oft
vill verða, þegar maður lendir í
miklum örðugleikum, kemur oft
fyrir að maður leitar sér augna-
bliks líknar hjá Bakkusi. Þó sá
ég brátt, að ekki tjóaði að láta
þann höfðingja ráða. Gekk ég