Heima er bezt - 01.02.1954, Qupperneq 25

Nr. 2
Heima er bezt
57
illskulega í karli. „Það verða
aflabrögð eða hitt þó heldur á
manni í dag.“
Svo hnykkti hann á árunum.
„Róðu strákur!“
Eftir hálftíma blóðspreng,
komum við að fyrstu baujunni.
„Það sýður á henni,“ tautaði
karl ofurlítið skapvægari. „Það
er norðurfallsdragningur enn-
þá.“ Síðan lagði hann upp árar,
rak álkuna út í þokuna, þefaði
eins og hundur af þúfu. „Við er-
um hérna í útkantinum. Láttu
pjásuna róa, strákur.“
Ekki höfðum við lagt nema
hálfa lóð, þegar baujukransinn
mætti okkur.
Þær vögguðu sér stríðnislega í
kvikunni, hoppuðu og skoppuðu.
„Það er sosum viðbúið," hvein
ilskulega í karli. „Skerðu í sund-
ur og hnýttu stjóra við.“
Hann starði á mig með nær því
manndrápssvip meðan ég fram-
kvæmdi verkið, viðbúinn að
hella sér yfir mig, ef eitthvað
færi aflaga.
En til allrar hamingju, leysti
ég það óaðfinnanlega af hendi,
að minnsta kosti sagði hann
ekkert ljótt. Hann skimaði
hvasseygur út í mugguna, gretti
sig herfilega og sagði argur:
„Fjárans tuðran sú tarna, betur
hún væri komin suður í dýpi!“
Fékk sér síðan landssjóðslauf,
stakk upp í sig, bruddi og spjó
góða stund slægðarlega íhugull
á svipinn. „Sérðu nokkra
kænu?“ spurði hann og leit
hvasst til mín.
Ég glápti út í þokuna, hlustaði
og þefaði eins og ég hafði séð
hann gera.
„Ég sé engan bát,“ sagði ég.
„Legðu þá að tuðrunni,“ sagði
hann og klöngraðist frammí.
Þá varð mér ljóst, hvað hann
ætlaðist fyrir.
„Hvað ætlarðu að gera?“
spurði ég kvíðinn. „Þetta er ekki
okkar bauja.“
„Steinhaltu kjafti og gerðu
eins og ég segi þér!“ hvæsti
hann.
Ég þorði ekki annað en að
hlýða.
Hann hrammsaði til sín belg-
inn, þumaði inn nokkra faðma
og gerði fast um stefnið." Róðu
nú eins og djöfullinn hafi gefið
þér máttinn til.“
En það var hægara sagt en
gert, að róa móti strekkingsfalli
og það með botnfasta lóð í eftir-
dragí. Hvernig sem ég spyrnti,
beit á jaxlinn og bölvaði, vannst
ekkert á.
„Það tommar ekki hjá þér,“
hvein í karlinum. „Þú ert liðó-
nýtur.“
Þá var það að ég hleypti í mig
illsku og næstum öskraði:
„Reyndu þá að hjálpa mér,
bölvaður vindhaninn þinn!“
Hann því næst hrökk í kút,
góndi forviða á mig, grallara-
laus yfir þessum ofstopa, settist
síðan undir árar steinþegjandi.
Við drógum dræsuna suður í
dýpi, bömbuðum síðan til baka
og lögðum þessar þrjár lóðir,
sem eftir voru í bátnum.
Ekkert rót kom á þokuna. Hún
þjappaðist að okkur eins og
dimmur, hreyfanlegur veggur.
En nú fór að heyrast ára-
skvamp, snýtur og mannamál.
„Við skulum fara að kíkja
undir,“ sagði karlinn, „það er
ekki eftir neinu að bíða. Við
drögum fyrri lögnina. Hann ætti
að vera skriðinn á.“ Hann hólk-
aði sig í brókina og setti upp
róna vettlinga. „Hún ætti ekki
að vera langt undan, tuðran
okkar.“ Hann tók fram áttavit-
ann, néri móðu af glerinu. „Vest-
ur. Það ætti að vera eitthvað
nærri sanni.“
Síðan settumst við undir árar,
tókum sprettróður. Allt um-
hverfis okkur voru baujur, leti-
lega flatmagandi eins og heima-
sætur í sólbaði.
„Það er dottið úr fallinu,"
sagði karlinn, lagði inn árar og
skimaði hvasseygur eftir bauj-
unni. „Þetta er undarlegur
skratti. Við vorum á milli þeirra
þessa!“ sagði hann og benti á
tvo kálfsbelgi, annan rauðan,
hinn bláan. „Það hlýtur að hafa
rekið,“ kraflaði niður í austur-
rúmið, leit síðan upp og á mig,
grimmdarlegur eins og reitt
fress. „Helvítis bjöllusauðurinn!
Þú hefur valið léttustu stjór-
ana.“
Ég bjóst nú við öllu illu.
En í sama bili glórði í bát,
sem kom dragandi á móti okk-
ur. Þar stóð á hverju járni,
spegilfagur, spriklandi stútung-
ur og ein og ein ýsubranda.
Við dömluðum til þeirra. „Fá
ann?“ spurði karlinn.
„Það er reitingur.“
„Þetta er meira en reitingur.
Þið fáið í kænuna. Það er ann-
að af okkur að segja, vældi
eymdarlega í karli.“
„Ekki held ég þú þurfir að
kvarta, þó þér bregðist róður.
Þú ert langhæztur í Víkinni,“
sagði hinn, bylti inn aulaþorski,
graðýsu á eftir.
„Ekki er hún dónaleg þessi.
Þær verða smærri, sem við fá-
um.“
Mér datt ekki annað í hug, en
karlsauðurinn færi að gráta,
svo aumur var hann. Hann þreif
af sér húfuna, þó sér um enni
og augu. „Þið hafið víst ekki
rekist á bauju frá okkur. Ég finn
hvergi fyrri lögnina.“
„Nei, Brandur minn.“ Þögn.
Svo allt að því illgirnislega glott-
andi: „Varstu ekk; sunnar? Við
þóttust sjá þig þarna suður í
þokubrúninni. Varstu þá ekki að
leggja?"
Það var eins og karlinum væri
rekinn rokna löðrungur. Hann
varð blásvartur í framan, brýrn-
ar sigu og lúkurnar krepptust
líkt og í krampa.
Það var komið rót á þokuna.
Hún trosnaði í sundur eins og
tröllauknar hendur væru að
verki. Lófastór heiðríkjublettur,
kom í ljós, fagurblár eins og lind
í fjarska. Svo sást sólin, ekki
stærri en túkall, en víkkaði síð-
an hring sinn unz allt varð skín-
andi bjart.
Svo kom landið, stúrið á svip-
inn eins og krakki, sem staðið
hefur verið að því að fela sig
mitt í önn dagsins.
Við rérum eins og óðir væru
suður alla ála, en þar náðum við
lóðinni, sem var á hröðu reki
undan fallinu, drógum hana
steindauða
Karlinn var þögull og fár,
þjösnaði henni inn vonzkulegur
á svipinn.
Síðan böðlaðist hann aftur í
skut, þreif áttavitann og þveitti
honum langt út á sjó. „Farðu til
fjandans." Svo sneri hann sér
að mér ofurlítið hægari.
„Svona eru svikin á öllu nú til
dags.“
Svo bömbuðum við norður á
Glöggvuna aftur, drógum lóð-
irnar og fengum á þær í skut-
inn.
Framh. á bls. 61.