Heima er bezt - 01.02.1954, Síða 26

58
Heima er bezt
Nr. 2
Hann sér hvernig hún hrekkur við. Náfölnar.
Flýgur upp af stólnum. Og þarna stendur hún og
starir á hann. Eldurinn undir plötunni skíðlogar.
Brauðið bakast, brennur---------
Loks reikar hún að vatnsfötunni og fær sér að
drekka. Hún þurrkar sér um munninn og er lengi
að því. Svo hnígur hún niður á bekk við gluggann.
Hann horfir stöðugt á hana. Sjoiklega. Eins og villt
dýr.
— En — en Geirmundur
— Þú — þú hefur víst ekki búizt við mér svona
snemma!
Þá tekur hún eftir, að brauðið er farið að brenna
og snýr sér að eldinum, tekur brauðið af. Hún
gefur sér nægan tíma, þarf að jafna sig, er óvenju-
lega lengi að hreinsa járnplötuna.
— Þú hefur nægan félagsskap, þegar þú ert al-
ein heima! segir hann hörkulega. Svo stendur hann
upp og gengur út í ganginn. Þar finnur hann trog-
ið með maðkabeitunni, og hún sér hvar hann geng-
ur niður að vatninu.
-------Það varð löng bið. Flatbrauðið lá í stafla á
borðinu og fyllti stofuna með hlýjum ilmi. Jens og
Ingólfur voru farnir. Potturinn var fullur af soðn-
um fiski og beið Geirmundar. En hann lét ekki sjá
sig.
Og hún gekk óróleg um húsið og kveið því sem
koma átti.
Jens hafði boðist til þess að fara niður að vatn-
inu og tala við hann, en hún vissi, að það myndi
enga þýðingu hafa. Geirmundur myndi róa burt.
Hann var nú einu sinni þannig gerður. Hann blind-
aðist, þegar hann varð afbrýðisamur. En við því
var ekkert að gera. Hún þekkti þetta svo allt of vel
frá þeim tíma, er þau voru trúlofuð. Og hann vissi
það sjálfur, en gat ekkert að því gert.
Það var ósegjanleg kvöl fyrir hana, þegar hann
kom æðandi og ímyndaði sér að hann hefði heyrt
eitthvað um hana og piltana í nágrenninu. Þá grét
hann af vonsku. Þessi afbrýðissemi var honum kvöl.
En í þetta skipti myndi keyra úr öllu hófi. Hún
fann það á sér. Hún gekk aftur út að glugganum.
En enginn sást ennþá á stígnum. Hún skildi ekkert
í þessu.
Að síðustu orkaði hún ekki að bíða svona leng-
ur. Hún batt á sig klútinn og gekk niður að vatn-
inu. Hún stansaði í öðru hverju spori og skyggnd-
ist út yfir vatnið. En enginn bátur var sjáanlegur.
Þá fór hún að hlaupa.
Þarna sat hann! í,bátnum. Og báturinn var á
þurru landi. Hann hafði ekki einu sinni ýtt á flot.
Hann sat þarna með olnbogana á hnjánum og
horfði í gaupnir sér. Henni fannst hún geta séð
á bakinu á honum hvað hann leið.
— Maturinn er tilbúinn, sagði hún hæglátlega,
þegar hún kom til hans.
Hann hreyfði sig ekki.
Hún stóð kyrr við stefnið á bátnum. Úti á vatn-
inu flugu endur og teygðu hálsana. Vatnsflöturinn
gáraðist af ofurlitlum andvara frá vængjaslætti
þeirra. Það var dauðakyrrð. Ekkert hljóð.
— Eigum við að leggja net? spurði hún.
Hann sat stöðugt hreyfingarlaus.
Þá gekk hún hægt til hans og tók í handlegginn
á honum. — Geirmundur, þú þarft ekki að láta
svona! Hún bjóst við að hann liti á sig, en er hann
sat áfram hreyfingarlaus, bætti hún við: — Komdu
nú heim með mér, Geirmundur. Ég skal segja þér
allt! Ég hef engu að leyna þig. Komdu nú, Geir-
mundur!
Hann andvarpaði þungt. — Hvað er að frétta af
vinnumönnum þínum? spurði hann loðmæltur.
— Þú — þú hræddir þá svo að þeir flýðu til
skógar, sagði hún, og svo gat hún ekki stillt sig
um að brosa. Þetta er svo undarlegt.
Þá leit hann loksins upp. — Og þú ert að hlægja
að þessu? í sveitinni er fólk með hæðnislegar hnút-
ur til mín vegna þín og þessa — þessa-----, en þú
hlærð að því.
—Komdu heim og við skulum borða fyrst,
Geirmundur, síðan segi ég þér allt af létta. Það
var, sem bros hennar hefði vakið hann, nú lét
hann undan og fylgdist þegjandi með henni.
Hún hafði aldrei séð hann eins og þetta kvöld.
Hann var líkastur óþekkum krakka. Fyrst var allt
í voða af því að það var búið að stinga upp akurinn.
Það var hans jörð og hann vildi sjálfur yrkja hana.
Hann ýtti matnum þegjandi frá sér. Og það breytti
engu, þótt hún segði honum allt af létta um ó-
kunna manninn og drenginn. Hann tautaði hæðnis-
lega, þegar hún sagði honum frá því, þegar hún
var að örmagnast af hungri og fékk mat og hjúkr-
un í Svartadjúpi. Og eins fór það, er hún sagði
frá rjúpunum. Hann sat kyrr eins og ímynd full-
kominnar vantrúar á orð hennar, og starði inn í
eldinn með hendurnar fyrir andlitinu. Hann sagði
ekki orð.
— Annað hef ég ekki að segja, sagði hún. Ekkert
meira. Og þú verður að trúa mér! Hún sat nálægt
honum, ætlaði að strjúka kinn hans, en hann vék
sér undan.
— Trúa þér? Því skyldir þú vera öðruvísi en allt
annað kvenfólk?
— Veiztu svo nákvæmlega hvernig annað kvenfólk
er?
Hann hnusaði. Menn tala oftast um, hvernig þeir
hafi komizt yfir þessa og þessa stúlku, gabbað þær.
Maður heyrði nóg af þessháttar.
— Hefurðu — hefurðu þá „gabbað“ einhverja?
Eftir að þú kynntist mér? spurði hún.
— Ég? Það hefði ég enga minnstu löngun til.
— Ætti ég þá að vera svo miklu verri?
Hann ók sér. — En það var nú slaður um þig.
— Þú ættir að trúa betur konunni þinni en
sveitaslaðrinu, sagði hún.