Heima er bezt - 01.02.1954, Qupperneq 28

60
Heima er bezt
Nr. 2
V.
Ingólfur spurði stundum um mömmu sína. Hann
vildi vita, hve gömul hún væri og hvort hún væri
lík henni Geirþrúði. Ættu þeir ekki bráðum að
senda henni boð? Jens svaraði fáu einu til. — Þér
líður vel hérna hjá mér, var hann vanur að segja
við þessum spurningum drengsins.
— En við getum þó ekki verið hérna alltaf?
— Á meðan það er sumar, líður okkur ágætlega,
áleit Jens. En við sjáum hvað setur, þegar fer að
líða að veturnóttum.
* — Hvað eigum við þá að taka til bragðs?
— Æ, vertu nú ekki að hugsa um það!
Drengurinn lá oft vakandi á nóttinni og var
að hugsá. Hvernig var þessu öllu farið í raun og
veru? Af hverju hafði mamma hans skilið hann
við sig á meðan hann var lítill? Hann hafði spurt
Mali um það, en hún svaraði jafnan út í bláinn,
eins og henni fannst bezt henta. Eitt sinn hafði
hann spurt hana, hvort Jens væri faðir sinn. Mali
svaraði því játandi, en var þó eitthvað svo ein-
kennileg, að hann trúði henni ekki. Eitt sinn spurði
hann Pál, en Páll talaði nú alltaf svo undarlega.
— Þú hefur skapað þig sjálfur, sagði Páll. — Þú
komst eina sumarnóttina fljótandi á borði niður
eftir Kjurudalselfinni. Þetta var svo skemmtilegt,
að hann vildi helzt trúa á það, en það var víst ekki
rétt.
í birtingu einn morguninn vöknuðu þeir við
óvenjulegt hljóð uppi á barminum á Svartadjúpi.
Jens stökk á fætur og þreif byssuna og Ingólfur
nuddaði stírurnar úr augunum og læddist út á eftir
honum. En það var ekkert óvenjulegt að sjá. Þeir
flýttu sér í fötin og klifruðu upp hamravegginn.
Þeir sögðu ekki eitt orð, en Ingólfur sá strax, að
þetta gat verið eitthvað hættulegt. Þegar þeir voru
komnir upp á barminn, skriðu þeir á fjórum fótum
gegnum runnana. Og nú heyrðist hljóðið betur. Og
nú sáu þeir orsökina.
Nautgripahópur var á suðurleið. Svartar, brúnar
og skjöldóttar kýr hver á eftir annarri, eins og
langt, skræpótt band. Geiturnar og kálfarnir hlupu
öðru hverju út úr hópnum. Á eftir lötruðu tveir
smaladrengir. Þegar þeir voru komnir yfir mýr-
ina, beygði bjöllukýrin yfir að Haugsselinu. Hún
þekkti sig hérna, og hinar komu á eftir í hala-
rófu.
— Ekki annað, tautaði Ingólfur.
En Jens áleit þetta nógu slæmt. Hann kom auga
á hest og vagn niðri á Krókásnum. — Nú færðu
kannske að sjá hana mömmu þína, sagði hann lágt.
Ingólfur varð óstyrkur. Öðru hverju heyrði hann
vagnaskröltið. Honum fannst vagninn vera heila
eilífð á leiðinni og hann gat ekki beðið eftir hon-
um. Ennþá var lítið að sjá, því að skógurinn skyggði
á, en þegar hann sá vagninn í svip, virtist honum
sem kvenmaður sæti ofan á hlassinu. Tveir menn
voru á eftir.
— Kannske ætti ég að hlaupa heim og ná í bog-
ann minn? spurði Ingólfur.
— Ætlarðu að skjóta?
— Ne-ei, en þú ert með byssuna. Það er karl-
mannlegra að ég sé líka með skotvopn.
— E f þetta er hún, getum við ekki talað við
hana fyrr en bóndinn og vinnumennirnir eru farn-
ir heim aftur, sagði Jens.
Loks kom hesturinn í ljós fyrir norðan mýrina,
og nú heyrðu þeir, að mennirnir voru að tala sam-
an. En á hlassinu var enginn. Enginn.. Það voru
bara tveir karlmenn. Engin selstúlka.
— Það var gott! sagði Ingólfur. Og nú viður-
kenndi hann, að hann var hræddur við að hitta
ókunnuga manneskju, sem væri þó móðir hans.
Nú beygðu þeir inn á veginn upp að selinu. Ann-
ar mannanna sneri sér við og kallaði. Skerandi
kvenmannsrödd svaraði, og brátt kom dökkklædd
kona í Ijós. Hún var feit, líka hölt.
Ingólfi fannst eins og eitthvað brenndi hann og
hann sundlaði. Loks gat hann ekki legið kyrr leng-
ur; hann læddist afsíðis og fór að gráta. Nei, hann
vildi ekki gráta. Að minnsta kosti ekki á meðan
Jens sá til. Hann varð að taka mömmu sína eins
og hún var. Maður gat hvort sem var ekki valið
sér foreldra sjálfur.
Hann heyrði að Jens kom og fann hönd hans á
öxlinni á sér. — Þetta var ekki mamma þín!
Þá leit hann upp með andlitið baðað í tárum.
Jens var hjá honum. Góði, trygglyndi Jens, eini
vinurinn hans! Hann varð allt i einu ofsaglaður,
tók um hálsinn á Jens og þrýsti honum að sér.
— Strákhvolpurinn! sagði Jens, en það var ylur
í þessu eina orði.
Þannig var hann. Annaðhvort þráði hann stúlku,
sem var einhversstaðar mitt á milli Mali og Geir-
þrúðar, manneskju, sem fullkomnaði það, sem Jens
vantaði, eða líka hann gekk í dauðans angist fyrir
því, að móðir hans væri máske öðruvísi en hann
hafði hugsað sér hana. Og hann sárkveið fyrir að
skilja við Jens. Honum voru ekki ljósar tilfinning-
ar sínar, en vænst af öllum þótti honum um Jens.
Jens var í senn of mikið og of lítið fyrir hann.
Þeir höfðu báðir hlakkað til þess að fólk flytti
í selið. Þá myndu þeir geta fengið nóga mjólk. Því
hafði Jens lofað. Það var bara að mjólka kýrnar
Og ef selstúlkan í ár væri viðkunnanleg, þá----.
Jens hafði oft verið að brjóta heilann um, hver
yrði selstúlka og talaði oft um það. Því að þótt
það yrði ekki mamma Ingólfs, gat það eigi að síð-
ur verið bezta stúlka. Jæja, það var nú spurning.
En nú breyttist allt. Jens taldi, að þeir gætu ekki
haldið lengur til í Svartadjúpi, í fyrsta lagi var
hann ekki öruggur þar lengur, eftir að Geirmund-
ur þekkti aðsetursstað þeirra, og auk þess virt-
ist honum sem Haugsbóndinn og vinnumaður hans
hefðu horft svo rannsakandi í áttina þangað um
leið og þeir óku framhjá. Og það hafði legið byssa
ofan á farangrinum.
Þennan dag tóku þeir saman dót sitt og fluttu
upp í dalinn, þangað sem Híárfossinn steypist fram
af snarbröttum hamraveggnum. Fyrir langa löngu
hefur elfan grafið holur og ganga í fjallið og síð-
an breytt um farveg dálítið norðar. Jens áleit, að
Framhald.