Heima er bezt - 01.05.1954, Blaðsíða 16

144
Heima er bezt
Nr. 5
þeim konstum, sem þeim fylgja
í hinum mikla stað, Hamborg.
Munt þú verða fljótur að nema,
og gefast mun þér kostur þess að
staðfestast í borginni, ef þú kýst
það, en ella mun þér innan
handar að koma aftur út til ís-
lands, ef þér yrði það meir að
skapi.“
Ingjaldur þagði langa hríð, en
sagði síðan:
„Vel er þetta boðið og höfðing-
lega, og væri það ekki stórmann-
lega gert að neita slíkum kosti.
Mun ég því fara í haust með
þýzkum, þó að ég hafi raunar
ætlað mér að ljúka sem fyrst
smíði sexæringsins.“
„Kaupa mun ég af þér efni-
viðinn fullu verði, ef þú kýst
það,“ mælti Teitur bóndi, „og
síðan freista að selja hann, því
að nú er mér ekki vant báta að
sinni, en eins fús er ég til að
varðveita hann handa þér, unz
þú annað tveggja kemur og tek-
ur við honum eða óskar þess, að
ég fargi honum og ráðstafi and-
virðinu, svo sem þú kynnir fyr-
ir mig að leggja.“
„Það vil ég, að þú geymir
hans,“ mælti Ingjaldur og v,ar
nærfellt hrærður í máli. „Hefur
þú nú og áður sýnt mér frábæra
velvild, og fer það mót vonum
mínum og vilja, ef þig þarf
nokkru sinni að iðra þess.“
„Vel mælir þú og drengilega,
Ingjaldur,“ sagði Teitur.
Skildu þeir að þessu, og fór
Ingjaldur heim að Lambamúla.
Reri hann um hríð til hrogn-
kelsa með föður sínum og gekk
að fé þess á milli, en á önd-
verðri eggtíð tók hann að stunda
róðra af Skagamölum sem for-
maður á hinum nýja báti Teits
bónda. Aflaði hann meira en
Teitur og komst til jafns við afla-
kóng þeirra Dýrfirðinga, Þórð í
Alviðru.
Eftir lokin kom Ingjaldur að
máli við Teit og kvaðst ekki
nenna að fara svo af landi burt,
að hann hefði ekki lokið smíði
sexæringsins. Teitur þagði
stundarkorn og var allþungbú-
inn, en síðan sagði hann ljúfur
í máli:
„Þú skalt gera sem þér sýn-
ist, og mun ég jafnt geyma báts-
ins sem viðanna. Þér skulu og
heimil öll mín tól og tæki.“
„Vel ferst þér enn sem fyrr,“
mælti Igjaldur. „Flytja mun ég
viðuna inn í Seljavík og vinna
þar að smíðunum. Þá get ég
hlaupið til og hjálpað föður min-
um við heyskapinn, þegar mest
liggur við.“
„Þetta er vel til fundið og son-
arlega,“ sagði Teitur og var
mjög reifur. „Skal ég ljá þér
bát og menn til að flytja hvað-
eina inn eftir.“
Ingjaldur þakkaði honum vel,
og skildu þeir með kærleikum,
þá er Ingjaldur hélt á brott með
viðuna og smíðatólin.
Tveim dögum eftir Lafranz-
messu lauk Ingjaldur við bátinn,
og mæltu það allir, að fleyta sú
væri mikið skip og hýrlegt. Nú
var Ingjaldur búinn til utanfar-
ar, og beið hann þess heima á
Lambamúla, að Hamborgarinn,
sem komið hafði um Jónsmessu-
leytið til fundar og viðskipta við
Teit bónda, kæmi við á leið sinni
frá Norðurlandi suður með
fjörðunum. Lagði Ingjaldur síð-
an frá landi á skipi Jóns Ham-
borgara þrem nóttum fyrir höf-
uðdag. Bar ferð hans svo bráð-
an að, að honum gafst ekki tóm
til að kveðja kvenþjóðina á
Fjallaskaga. Skipið kom inn á
Skagapollinn skömmu fyrir mið-
nætti, og var þá þegar sent eft-
ir Ingjaldi. Sigldi skipið svo af
stað með birtingu.
Skömmu eftir að Ingjaldur var
farinn af landi brott, fæddi Ólöf
húesfreyja sveinbarn. Það var
mikið og fagurt, og hlógu við því
augu Teits bónda Ormssonar.
Mæltu það og allir, að sveinninn
væri að öllu það vænlegasta
kornabarn, sem þeir hefðu aug-
um litið.
Þorfinna gamla, sem lengst
sinnar ævi hafði verið hjú á
Fjallaskaga og orðin var gleym-
in á allt hið nýrra og utan við
veröldina annað kastið, mælti við
Teit, þegar hún var að skoða
sveininn:
„Þarna hefur þér með skapar-
ans hjálp tekizt að smíða þinn
bezta og fegursta grip, Teitur
Ormsson!"
„Víst mun þú satt mæla,
gamla mín,“ svaraði Teitur, „og
skal ég gefa þér hrút veturgaml-
an og láta súrsa fyrir þig kjöt-
ið.“
„Ha?“ hváði sú gamla. „Vetur-
gamlan hrút? Ó, drottinn og
heilagur Pétur postuli blessi þig
og barnkornið, þó að lítt tjói nú
orðið að gefa vesaling mínum
hrútakjöt. O, ho, — lítið var, en
lokið er, maður guðs og lifandi!“
Teitur hló að kerlingu og laut
ofan að Ólöfu húsfreyju og hugð-
ist kyssa. En hann brá við skjótt
og greip um eyrað. Lagaði úr því
blóðið, litaði á honum fingur-
gómana og draup ofan á hvítan
línserk sængurkonunnar.
„Mjög gerist þú nú kerski-
glöð, húsfreyja,“ sagði hann og
hló við. Hann leit á blóðið á
barmi Ólafar og mælti síðan og
var nú hvass á svip og í augum:
„Vel var, að ekki draup blóðið
á höfuð sveininum. Hann skal
enginn verða óeirðamaður, og
ekki skal hann heitinn Ormur,
heldur Búi. Kýs ég honum til
handa festu og farsæla vitsmuni
hagsýns búandmanns, en ekki
slægð og fjárkyngi slangans.“
Ólöf húsfreyja skaut til hans
tárvotum sjónum og sneri sér
síðan til veggjar í rekkjunni.
Ólöfu og sveininum heilsaðist
báðum vel. Ólöf sinnti honum af
miklu ástríki, en samt tók hún
við matmóðurstörfum af Guð-
borgu og hafði um leið stjórn
alla á tóvinnu j,afnt karla sem
kvenna. Hún hafði ávallt verið
fámál, en þó hlý og notaleg í
viðmóti hverjum og einum, en
nú gerði hún sér mikinn manna-
mun. Þorfinnu gömlu og mun-
aðarlausum smalapilti var hún
hlýleg og sýndi þeim mikla og
nákvæma umönnun, en við aðra
vandalausa var hún allkaldyrt,
ef eitthvað bar út af um vinnu-
semi eða verkshátt, og við Guð-
borgu var hún ævinlega stygg og
oft meinleg. Bónda sínum sýndi
hún fulla tillitssemi og kurteisi,
en tók atlotum hans fálega.
Hann lét sem hann yrði þess
ekki var og reyndist nú betri og
glaðværari húsbóndi en nokkru
sinni fyrr. Hann sinnti mikið
syni sínum, augnfór hann bros-
andi, þegar hann hvíldi sofandi
í bóli sínu, og hampaði honum,
þá er hann vakti. Sveinninn hló
og skríkti, og Teitur bóndi söng
vísu þessa, sem hann hafði sam-
an sett:
Framh. næata blaði.