Heima er bezt - 01.05.1954, Blaðsíða 17

Nr. 5
Heima er bezt
145
I föðurgaröi fyrrum -
Þula eftir Guðrúnu Auðunsdóttur
Skáldkonan frú G u 8 r ú n A uð -
unsdóttir vakti fyrst á sér at-
hygli á kvöldvöku Eyfellings, er séra
Sigurður Einarsson undirbjó og tekin
var austur í Holti með þeim
starfskröftum sem séra Sigurður
hafði fundið í sveit sinni. Marga
hefur fýst að vita síðan nokkur
deili á henni, því að Ijóð þau, er
hún las á kvöldvökunni voru með
sérlega hugruemum blœ, og urðu
minnisstœð. Guðrún er feedd og upp-
alin í Vestur-Eyjafjallahreppi, dóttir
Auðuns kaupmanns og bónda í Dal-
seli, en sjálf er hún nú húsfreyja á
sögufrcegum bce, Stóru Mörk undir
Eyjafjöllum, og sinnir umsvifamiklu
og erilsömu starfi sveitahúsfreyj-
unnar, án þess að vanrcekja skáld-
skaparíþrótt sína og andleg hugða-
mál.
„H eima er b e z t “ hefur þá
ánœgju að flytja að þessu sinni gull-
fallega þulu, sem frú Guðrún hefur
kveðið um ceskuheimili sitt, en gceti
jafnframt verið talað fyrir munn
fjölmargra landsins barna, sem eiga
Guðrún Auðunsdóttir
þess að minnast úr móður- og föð-
urgarði, sem gerði þeim það að cevi-
langri fagnaðarjátningu, að „heima
er bezt“.
í föðurgarði fyrrum var
furðu margt til unaðar,
gesti oft að garði bar
með gamanmál á vörum,
stóð þá sízt á svörum.
Húsbóndinn oft hnittinn var,
hrutu af munni kviðlingar,
gengið er títt um gœttir þar
sem glatt er innan veggja,
sá er háttur seggja.
Teflt var oft á tœpa braut,
tók við auðn, ef vegur þraut.
Margur bezta beina hlaut
á bænum milli sanda,
greitt var úr gestsins vanda.
Engum fannst þá œvin löng
við orgelspil og kvœðasöng.
Birtan skein um glugga’ og göng
glatt var þá á hjalla,
vor um veröld alla.
Systur fjórar sátu i rann
svo var gjöful hamingjan,
ein við sauma, önnur spann
eða vefinn barði,
var á meðan varði.
Brœður níu’ á bœnum þeim
bornir voru ’ í þennan heim.
Þrír eru horfnir Guðs í geim
góðum englum likir,
réttlætið þar ríkir.
Við lækjarsytru og litla tjörn
lékum ung og saklaus börn.
Skaparinn hélt um hópinn
ef hált var þar á steini,
hlifði við hryggð og meini.
Móðurhöndin mjúk og hlý
máði af augum raunaský,
sýndi kœrleik öllu í,
óðalsprýðin góða,
greind með glaðvœrð hljóða.
vann í hljóði að góðverkum
vann í hljóði’ að góðverkum
stillt og sett i sorgunum
sönn og mild í dómi,
geymd frá öllu grómi.
Sinnti jafnt um göngugest,
glœsimennið, þjón og prest,
öllum góð, en börnum bezt,
brekin þeirra skildi,
benti í blíðri mildi. —
grafa skurð og byggja brú,
bera hey á jötu,
girða og laga götu.
Glæða eld og baka brauð,
bera’ á völl og rýja sauð,
œskan sú var ekki snauð
af innstu hjartans gleði,
„lán var meðan léði“.
Oft var kátt um aftanstund,
ungum fákum hleypt um grund
taumar léku létt í mund,
leiftraði þá á steinum
undan hófahreinum.
Hleypt var siðan heim i hlað,
hvorki sinnt um brot né vað,
— mamma vakti, mamma bað,
við munum henni ei gleyma,
$em hlúði að okkur heima. —
Allt er breytt, sem áður var,
er svo tímans þráður snar,
grúfa ml hjá garði þar
gráir þokuskuggar,
heimurinn fáa huggar.
En máske gerir skýjaskil
svo skefli ei um vegg og þil,
og sólin aftur sendi yl
sinn um land og œginn,
svo birti um gamla bœinn.
Systkin tíu sá’ um bú:
vörn sauma flik og mjólka kú,