Heima er bezt - 01.05.1954, Side 26

154
Heima er bezt
Nr. 5
— En hvers vegna — hvers vegna ertu þá að
sleikja þessháttar óþverra í þig?
— Að heyra til þín! Er kannske ekki óáran, þar
sem þú átt heima?
Ingólfi fannst allt í einu eins og sér yrði hroll-
kalt. Gamli maðurinn var soltinn og átti ekkerf
til að borða annað en birkibörk. Og svo hafði hann
viljandi narrað hann inn í runnann, svo að hann
dytti. Hann stóð upp, sótti matinn og mjólkurflösk-
una og lét það milli handanna á gamla manninum.
— Borðaðu, sagði hann. Þú átt að borða þetta allt.
Öldungurinn starði tómum augum framhjá Ing-
ólfi.
— Nei, nú hef ég aldrei —! stamaði hann for-
viða.
— Borðaðu nú! Þér er það vel unnt.
— Já, en máttu missa það?
Ingólfur beið á meðan öldungurinn var að borða.
Hann fór ekki að eins og Geirþrúður, þegar hún
kom í Svartadjúp og hámaði í sig eins og villt dýr.
Gamli maðurinn borðaði rólega og með andakt.
Hann beit smátt í brauðið og var lengi að tyggja,
eins og til að draga tímann. Og mjólkursopann
sparaði hann líka. Loks fannst drengnum þetta
ganga allt of hægt, það leit út eins og hann ætlaði
að hætta, þó að hann hefði varla borðað helming-
inn. — Borðaðu það allt, þú hefur þörf fyrir það.
— Hm. Það er maginn, sérðu! Eftir langan sult
verður að fara gætilega.
— Geymdu þá leifarnar þangað til seinna, sagði
drengurinn. Taktu það með þér heim. Hann var
svo glaður og stoltur, eins og hann hefði gefið heilt
hreindýr. «
Sá gamli lagðist niður í lyngið. Lá þar og dró and-
ann hægt og starði tómum augunum upp í him-
ininn.
— Kemur þú frá Haugsbænum? spurði hann.
— Ne-ei.
— Jú, þú ert þaðan!
— Ég kem að sunnan, svaraði Ingólfur.
Öldungurinn lá í þönkum. — Nú, þá hefurðu kom-
ið við í Haugsselinu og fengið þar mat. Enginn ann-
ar en Haugskonan getur bakað brauð úr tómu mjöli.
Og enginn á eins gott mjöl og hún. Já, já, matur-
inn er góður og það kemur mér ekki við, hvað-
an hann kemur. Þakka þér fyrir!
Jens, hugsaði Ingólfur. Nú var hann sjálfsagt
að ráfa uppi við Híárfossinn og leitaði að honum,
gæti ekki skilið, hvers vegna hann var horfinn.
Hann leit til sólar, það hlaut að vera kring um há-
degisbilið og leiðin upp Seljadalinn var löng og tor-
sótt. Hann myndi ekki ná þangað fyrr en í kvöld.
Já, ef Jens væri ekki bálvondur núna, þá-----.
— Við verðum víst að komast eitthvað lengra,
sagði sá gamli og staulaðist á fætur. Drengurinn
tók í hönd hans, nú var hann ekki hræddur leng-
ur. Þegar þeir komu að fjalhögginu, fálmaði sá
gamli eftir hrúgunni af brenni. Honum fannst hún
víst vera orðin nógu stór, því að hann byrjaði að
taka af henni í fang sér til þess að bera heim. Nú
gat hann bjargað sér sjálfur, áleit hann. Hann
þekkti stíginn ofan hæðina. Hér hafði hann strit-
að í fjölda mörg ár. O-nei, þetta var alls ekki erf-
itt. Kannske var það dálítið leiðinlegt að þurfa allt-
af að vera að þreifa sig áfram, og fyrir kom það,
að hann villtist upp í skógarhlíðina, svo að hann
hafði enga hugmynd um, hvar hann var. Þá var
ekki annað að gera en að setjast niður og bíða þess,
að hún Guðlaug kæmi undir kvöldið. Hún var í fjós-
inu á stórbýli einu rétt hjá, svo að það dróst oft
lengi að hún kæmi heim.
Guðmundur blindi masaði hæglátlega og góð-
látlega, meðan hann safnaði birkistubbunum í fang
sér, en hann gat ekki tekið þá alla. Nokkrir urðu
að bíða. Ingólfur bauðst til að hjálpa honum, en
minntist í sama bili konunnar — Guðlaugar. Hún
færi víst að spyrja hann spjörunum úr, hver hann
væri og hvaðan hann kæmi. Það var kannske bezt
að skilja núna.
— Já, það væri ljómandi fallegt af þér, ef þú
vildir hjálpa mér, því að hún Guðlaug verður þarna
yfirfrá í allan dag.
— Hvað ætli Jens segði við þessu? hugsaði dreng-
urinn, en samtímis fékk hann annað að hugsa um.
Eitthvað mikið og örlagaríkt fyrir hann. Hann gat
varla komið sér að því að spyrja.
— Ég ætla að búa til stólbök úr þessum grein-
um, tautaði sá gamli. — Þeir blindu verða líka að
lifa. Þeir stauluðust báðir niður stíginn með byrð-
ar sínar.
— Þú — þú — hm — ert sjálfsagt kunnugur
hérna? spurði Ingólfur, þegar þeir námu staðar til
að kasta mæðinni. Hann sá strax, hve heimsku-
leg spurningin var og bætti við: — Ég meina — þú
þekkir allt fólkið i sveitinni hérna?
— Við hvað áttu?
— Hja — nei — jú, er einhver hérna, sem heit-
ir Ingibjörg?
Hin tómu augu öldungsins urðu ofurlítið óróleg,
það var engu líkara en að hann starði upp í him-
ininn til þess að fá svar þaðan. Þetta augnablik
var þýðingarmikið fyrir drenginn. Og hann var
hræddur. Hann átti víst ekki að spyrja svona blátt
áfram — Þú — þú þekkir hana ef til vill ekki, bætti
hann við.
— Látum okkur sjá, sagði Guðmundur. — Hérna
í sveitinni eru fjórtán stúlkur, sem heita Ingi-
björg.--------
X.
Þann sama morgun, sem Haugsbóndinn og vinnu-
maður hans óku frá selinu, stóð Jens fyrir ofan girð-
inguna og horfði á eftir þeim. Hann hafði komið
í hellinn við Híárfossinn um nóttina. Eldurinn var
þá að deyja út og drengurinn var horfinn. Jens kom
auga á örina, varpaði frá sér byrði sinni og fór þeg-
ar á stað í norðurátt, eins og örin benti til. í mýri