Heima er bezt - 01.04.1955, Blaðsíða 9

Nr. 4
Heima er bezt
105
HAMSKIPTI
Smásaga eftir Astrid Stefánsson
Sophus Nicolajsen, gas- og
vatnsleiðslumeistari, var ekkju-
maður. Hann átti heima í þak-
íbúðinni í litlu húsi. Bjó hann
þar ásamt hundinum sínum er
hét Clemenceau. Húsið átti Fihn
danskennari.
Clemenceau var velættaður
hundur, stór, grár og lubbaleg-
ur. Hið mikilfenglega nafn sitt
hafði hann hlotið, að nokkru
leyti vegna hins höfðinglega yf-
irskeggs síns og að öðru vegna
bardagahneigðar sinnar. Ekki
svo að skilja að Clemenceau ■—■
eða Klem, eins og hann var jafn-
an kallaður — væri neinn slags-
málahundur. Langt frá því.
Hann var óvenjulega rólegur í
skapi og hóf aldrei ófrið; en
væri hann beinlínis egndur út í
slagsmál, gekk hann að málinu
með hugrekki ljónsins, lipurleik
tigrisdýrsins og lævísi tóunnar.
Annars var þessi stóri, lubba-
legi hundur sem sagt góðvildin
sjálf. Hann galt vináttu með
vináttu, hvort heldur um menn
eða dýr var að ræða.
Húseigandinn, Fihn dans-
kennari, var svona með sjálfum
sér dálítið smeykur við hunda.
Hann var snotur, grannvaxinn
lítill maður, og, eins og margir
af manngerð hans, var hann
gjarna gefinn fyrir að tala eins
og „reglulegt karlmenni.“ Þessa
karlmennsku sína sýndi hann
með því að nema staðar í hvert
skipti er Clemenceau varð á vegi
hans og strjúka fingurgómunum
yfir bakið á hundinum, — en á
þessu byrjaði hann ekki fyrr en
hann hafði spurst fyrir um, með
fullri gætni, hvort hundurinn
ætti það til að bíta.
Danskennarinn og gas- og
vatnsleiðslumeistarinn lifðu
friðsamlega undir sama þaki og
kom vel saman. Þeir stunduðu
hvor sitt starf, og ef þeir hittust
á tröppunum, skiptust þeir á
nokkrum kurteislegum orðum.
Eins og Ijóst er af þessu, var allt
í himnalagi. Þangað til dag
nokkurn, er örlögin virtust hafa
skipt um skap og urðu ill, ákveð-
in í að gera þeim nokkurn hrekk.
Fihn hafði nýlega sáð radís-
um. Enginn atvinnugarðyrkj u-
maður myndi hafa lagt meiri
alúð og nákvæmni í starf sitt en
danskennarinn við þessa vinnu
sína. Reitimir voru eins og
dregnir eftir snúru, fjarlægðirn-
mældar með tommustokk. — Um
kvöldið sat danskennarinn, dá-
lítið aumur í bakinu eftir þetta
óvanalega erfiði, en hamingju-
samur og hreykinn, og leit yfir
verk sitt fullkomnað. Einmitt í
sömu andrá kom Clemenceau
labbandi heim eftir biðilsferð í
nágrennið. Clemenceau hafði
enga þekkingu á radísum. Aftur
á móti fannst honum — ef til
vill undir áhrifum af hinu ný-
afstaðna stefnumóti og sálar-
legri þvingun af sömu ástæðu —
að hann þyrfti að létta ofurlítið
á sér. Þess vegna óð hann beint
út í radísubeðið, gegndi nauð-
þurftum sínum og tók að róta
upp moldinni með afturfótunm,
eins og hunda er siður.
Fihn danskennari hafi fylgt
hreyfingum hundsins með skelf-
ingu út um gluggann sinn. Hann
var, eins og áður er sagt, enginn
sérstakur kjarkmaður. En nú
fengu sorgin og gremjan yfir
eyðilagða radísubeðinu yfir-
höndina, hann greip stóra bóm-
ullarregnhlíf sem var í gangin-
um, hljóp út og veitti syndaran-
um ráðningu á bakhlutann.
Clemenceau var undrandi og
vissi enga sök hjá sér, og sneri
sér nú gegn árásaraðilanum.
Þegar danskennarinn sá hunds-
kjaftinn með froðu í munnvik-
unum, henti hann regnhlífinni
frá sér og flýði inn í húsið utan
við sig af skelfingu, með Klem
öskuvondan á hælum sér. Hund-
inum tókst að rífa stykki úr
sunnudagsbuxum húseigandans
rétt áður en dyrnar skullu í lás
að baki honum.
Sophus gamli Nicolajsen stóð í
eldhúsinu sínu og var að búa til
síðdegiskaffið sitt, þegar hann
heyrði neyðaróp húseigandans
og ákaft gelt í hundinum. Hann
hljóp niður til þess að sjá hvað
um var að vera, en þegar hann
sá hvorki mann né hund, tók
hann í dyr húseigandans til þess
að sjá hvort þær væru læstar.
— Lokið dyrunum, í öllum
bænum lokið dyrunum! var sagt
inni í stofunni með skjálfandi
rödd og þegar hann gekk inn
fyrir, kom danskennarinn á
móti honum afskræmdur af
angist og æsingi.
— Ég geri yðar ábyrgan, á-
byr-gan, stamaði hann.
—■ Verið þér nú rólegur og
skýrið mér frá því, sem hefur
komið fyrir , sagði Nicolajsen
hæglátlega.
— Það verður að skjóta þetta
hundkvikindi! Skjóta hann
strax! hrópaði Fihn í ákafa.
— Hvað — segið þér? Á að
skjóta Klem? Talið skýrara,
maður!
Fihn kom nú með málsinnlegg
sitt: Kvikindið hafði eyðilagt
nýsáð radísubeð fyrir honum,
og þegar hann ætlaði að reka
það burt, hefði það ráðizt á
hann eins og ólmt villidýr og
rifið klæði hans. Það var hrein-
asta undur, að hann hafði
sloppið lifandi frá þessu.
— Þér áttuð ekki að berja
Clemenceau, sagði gamli maður-
inn rólega. Hann hefur aldrei
verið barinn.
En húseigandinn setti fram
úrslitakosti: Það varð að drepa
hundinn áður en þrír dagar voru
liðnir. Að öðrum kosti yrði lög-
reglunni tilkynnt þetta og íbúð-
inni væri sagt upp án fyrirvara.
Nicolajsen gamli svaf ekki
mikið þessa nótt. Hann lá og