Heima er bezt - 01.12.1994, Blaðsíða 10

„M-a-m-m-a, m-ö-m-m-u.“
Jón ríður hæggangi aftur til hesta
sinna. Farandfólk er ekki langt kom-
ið áleiðis að hinsta hvíldarstaðnum
en stansar aðeins og lítur til baka til
þeirra Jóns. Heldur síðan áfram, erf-
iðum, álútum gangi.
Jón leggur barnið niður við götuna
og vefur í loðgæruþófa af lausahestin-
um. Tekur kút með súrmjólk, blandar
vatni í pela barnsins og gefur því að
sjúga. Eftir nokkur sog virðist barnið
fá nóg og fellur í mók. „Kannski
maður sé of seinn,“ hugsar Jón.
Hann færir aftasta hestinn fram,
hagræðir ullarbölum á klyfjunum og
leggur lfkið þvert yfir báðar klyfjarn-
ar. Bindur það við klyfberann, hugar
að lestinni.
Hann hugsar málið. Að fara sömu
leið til baka er illur kostur. Einskis
matarkyns er að vænta á kotbæjun-
um á leið hans og hann væri með
lestina. Allt of hægfara. Bamið
mundi ekki lifa það af. Fara austur af
mundi tefja fyrsta sprettinn. Hann
gæti andskotakornið ekki riðið fram-
hjá þessu aðframkomna horsældar
samtogi. Yrði að taka einhverja á
bak. Þó hann kæmi því áleiðis, hver
veit nema úr leystist á prestssetrinu. I
það minnsta losnaði hann við líkið.
Kannski hann gæti skilið lestina eftir
á Fjalli, hjá Guðmundi. Honum væri
fulltreystandi. Hann tekur síðari
kostinn.
Þegar hann kemur fram á förufólk-
ið tekur hann tvo menn, sem virðast
mest magnstola og leggur á bak hest-
unum langvegis milli hliðarklakk-
anna með lappirnar lafandi fyrir aft-
an klyfjarnar og handleggina hang-
andi niður með bógum.
Jón notaði ekki miðklakka til þess
að auðveldara væri að „bæta ofan í
milli“ einu og öðru sem til félli.
Lestina batt hann með ólum í klyf-
berabogana, en notaði aldrei tagl-
bönd. Hinir tveir vergangsmenn lötra
meðfram og halda sér í baggana.
Þetta smámjakast austur á brún,
framhjá Arnarstapa, seli og beitar-
húsum, hvar nokkur vinnuhjú hýrast
við kost, sem ekki er til skiptanna.
Loks kemst þessi lemstraða halarófa
í bæjarhlaðið á Víðimýri.
Hordreginn vinnumaður staulast til
dyra við hundgána, segir fátt, en Jón
kynnir sig og biður að tala við prest.
Hann er sóttur, þeir heilsast og Jón
kynnir sig.
„Ja, kunnur er mér maðurinn,“
segir séra Sigurður, þunnleitt, tin-
andi, hokið og tötralegt gamalmenni
og af misjöfnu. „En hvað er hér á
seyði, maður minn? Ertu í líkfylgd,
eða hvað?“
„Það má segja, að nokkru. Þó er
hér fernt ódautt enn, á þó skammt í
skaflinn. Einn lognaðist út af á hest-
inum, milli klyfja, hérna á skarðs-
brúninni. Og svo ungbarn þetta, sem
ég tók af brottgenginni móður og
hefi gefið sýrublöndu. En það þarfn-
ast mjólkur, sem skyndilegast.“
„Að því er virðist,“ segir prestur...
„Fata, þvottar og skipta,“ segir
prestsfrú, sem þar ber að í þessu.
Hún tekur barnið og ber til bæjar.
„Við biðjum oss legstaðar hér í
helgri mold,“ segir formælandi föru-
fólks, „við skulum sjálf grafa.“
„Ekki mun þess þurfa, Guðs vol-
uðu vesalingar,“ segir prestur. „En
hér er enginn matur til. Við sjóðum
söl og grös og búin að éta upp
obbann af fénaðinum. Og svo það
elsta geldfé. Húð og hár með. Sumir
sjóða og naga reiðing. Náðum tveim
hröfnum í gær og settum í soðningu,
með sölvum og njóla. Og frúin bætti
soðið með blóðbergi, sem vissulega
veitti ekki af. Má bjóða ykkur dreytil
af því seyði. En skinnbók er hér ein,
sú einasta eftir í landinu, eg held,
óseld til Kaupinhafnar og óétin og
stendur ekki til boða. Enda vel falin.
En eg get sparað ykkur hnefafylli af
méli, vel möðkuðu, en mun nægja í
fjögur hlóðabrauð.“
„Ekki vil eg mat,“ segir ein föru-
kona, „það tefur bara fyrir himnaför-
inni. Þegar þangað kemur þurfum
við ekki mat, en verðum alltaf södd
og mettuð sælu.“
„Amen,“ segja hinir voluðu í kór.
„Og Jón bóndi ætlaðr að halda líf-
inu í násprota þessum, upp á Guðs
skuld, skilst mér.“
„Já, séra Sigurður. Eg er með þrjú
tökubörn fyrir og okkur vegnar vel,
402 Heima er best