Heima er bezt - 01.12.1994, Blaðsíða 11

eftir ástæðum, þótt ekki sé offitan.“
„Já, liann hefur bamalánið, sá
hvinnski Jón Bjarnason, held eg,“
segir prestur upphátt við sjálfan sig
og lítur til himins. „Þau dafna hjá
honum þegar þau veslast upp hjá öðr-
um. Sumum rænir hann, ja, hún var
víst þurrmjólka og langt gengin móð-
irin, og sum hirðir hann nær hungur-
morða af förnum vegi... Það virðist
sem Guðsblessun fylgi þér í sumu,
Jón Bjarnason,“ segir prestur og lítur
á Jón, augsýnilega óvar þess að hafa
talað upphátt. „En það er áreiðanlega
einhver annar sem kemur þér úr klíp-
unni í þinum mörgu þjófnaðarmálum,
hver sum hljóta sönn að vera.“
„Þeir gætu verið samhentir, haldið
þér ekki, prestur?"
„Þeir virðast báðir hafa sitt hald í
þér, Jón. En hvor fær bróðurpartinn
þegar þú verður rifinn úr þjófsroðinu
á þeim mikla ströffunardegi, skal lát-
ið ósagt.“
„Mitt glaparoð er ekki of gott
handa djöfsa, prestur, en enginn veit
sína ævina fyrr en öll er. Kannski eg
verði ríkur af hvinnskunni og geti
keypt mér syndaaflausn.“
„Þú ert sjálfum þér líkur, Jón
Bjamason, ferð með skop á helgum
stað, frammi fyrir dauðans gapandi
gröfum þessa fólks.“
„Upprisunnar biðstöðum, væri
réttara, prestur minn,“ segir gamla
konan, sem ekki vildi mat.
„Má ekki bjóða þér í nefið, séra
Sigurður, og kannski brjóstglætu á
eptir?“
„Jú, mange takk, minn svarti sauð-
ur.“
Jón biðst grafstaðar fyrir ungu
konuna, sem förufólk segir heita Sig-
þrúði. Hefði hún mælt eitt orði í
dauðanum, Víðimýri. Þau öll verið á
leið hingað til að deyja og væru í
þessari sveit upprunnin.
Einnig biður hann prest vitna barn-
töku sína. Kvaðst sjálfur ætla að
fóstra barnið með konu sinni, Snjó-
laugu Jónsdóttur, nú búsettri ásamt
sér, á Heiði í Gönguskörðum.
Prestur varð vel við bón Jóns, og
kveðst skjalfesta það.
„Þakka innilega, séra Sigurður. En
hvernig náðuð þið í tvo hrafna? Það
hefur ekki verið leikur.“
„Ja, það var það nú raunar, Jón.
Brandur náði músinni í eldhúsinu og
var að leika sér að henni þegar Díli
kom að og reif hana frá Brandi. Palli
heyrði ólætin og náði músarrifrildinu
af Díla...“
Prestur lítur til heimins, grábláum,
innsæjum augum, ljómandi ánægju-
bros yfir allt andlitið og þylur frá-
sögnina af vaxandi áhuga og skjálfta.
Alvara stundarinnar virðist algerlega
gleymd.
„Það er eins og hann séra minn sé
kominn langleiðina til himna sjálf-
ur,“ hugsar Jón. „Hann hefur gleymt
stað og stund.“
„...Og hann Palli minn setti upp
gildruna með músinni í og við biðum
átekta...“ og prestur nýr saman hönd-
unum... „Um nóttina kom hrafn í
gildruna með óhemju gargi en Palli
litli var ekki seinn á sér, upp úr rúm-
inu, út og sneri krúnk úr hálsliðnum.
Undir morgun kom annar krummi í
hræ og snöru og fór sömu leið. Solla
gamla plokkaði kvikindin en eg varð
að lesa yfir þeim fyrst svo hrafna-
drápið yrði okkur ekki til frekari
ógæfu. Einkum með því þeir voru
tveir.“
„Það lifir lengi í gömlum glóðum,“
skýtur Jón inn í söguna.
„Guð varðveiti okkur, Jón minn!
Oðinn, sá gamli Heljar kundur. er
enn með oss og allt hans hyski.
Biddu fyrir þér. Og þeir voru soðnir
með njóla og grösum og frúin bætti
blóðbergi út í, sem vissulega veitti
ekki af. Svo seytlum við þetta nú...“
Jón ræskir sig nokkrum sinnum og
förumenn stynja, en það hefur engin
áhrif á frásagnargleði prests.
„Það er eins og maður fái enga
ofsalega matarlyst af þessu veiði- og
eldabralli ykkar, prestur góður,“ seg-
ir Jón.
Dóttir prests kemur út og segir:
„Pápi minn, skyldum við ekki
reyna að finna vesalingunum eitl-
hvað og geyma veiðisöguna í bili?“
„Jú, jú. Var eg þá að því aptur? Æi.
Dísa mín, það snýsl allt í hring í
kollinum á mér! Já, hvar vorum við?
Náðu í bókina mína, Dísuskinn, og
reynum að bókfæra nöfn þessara
guðsgemlinga áður en þeir deyja
nafnlausir hérna á hlaðinu. Krítaðu
það fyrsl á spjaldið, svo færum við
það í bókina inni.“
„Já, pápi minn.“
„Og mundu að segja: 1 guðsnafni
aðbornir örvasa menn fjórir og ein
kona, öll nær hordauð; ein kona og
einn ntaður afgengin til Herrans og
eitt barn á brjósti þeirrar dauðu af-
gangandi, hvert Jón kristsbóndi á
Heiði Bjarnason, vill uppala, ef lifir,
með sinni frómri ektafrú Snjálaugu
Jónsdóttur... e-e. Áttu í nefið Jón?“
„Ætl’ekki, séra minn. Það er nú
það eina sem kaupmenn hafa, utan
brennivíns.“
„Mange takk, mætur karl, Jón
Bjarnason. Og megir þú sleppa úr
embættisins höndum með Guðs... ja,
þú þarft víst ekki hans hjálpar með.
Mér skilst að þú eigir inni slíka um-
hyggju hjá tröllkonu einni ofan af ör-
æfum, ef ekki öðrum aðila líka?
Hva? Er það satt? Var vel til slíkrar
hugulsemi unnið af þinni hálfu,
Jón?“
„Það er best að trúa ekki öllu, séra
Sigurður. Hún er ganglétt, Gróusag-
an. Ku vera mér hafi sigið í brjóst
undir klöpp í þokunni upp undir
Kaldadal, þegar tvo vegfarendur bar
að. Eg gaf þeim glætu og þeir tóku
að segja sögur um glímur útilegu-
manna við tröllastelpur í þokunni og
þetta hafi svo æxlast eitthvað áleiðis
til byggða og ofan í byggð. En það
var bara klöpp, sem eg hallaði mér
að, prestur minn.“
„Já, þarna vestanhallt við ein-
hverja nýstárlega þúst á Suðurfjöll-
unum, mætti mér segja. Allir finna
þeir eitthvað nýtt. Má vera, en sagan
er jafngóð fyrir því, Jón minn, og
felur í sér gott hjartalag og löngun
fólks til að eiga sér hollvætti í öllu á-
lagi yfirvalda. En Jón, heyrðu mig
góði,“ segir prestur pukurslega, hálf-
hvíslandi: „Þú étur ekki hrossakjöt, er
mér sagt, sem er mjög kristilegt. En
Heima er best 403