Heima er bezt - 01.04.1997, Page 28

Guðmundur Sæmundsson:
Með Norrænu
til Færeyja 1986
Háar, sœbrattar eyjar og fjöll
rísa úr hafi árla morguns, 20.
júní. Landslagið minnir á Is-
land, veðrátta og gróðurfar
einnig, svipur lands og sjávar
allt einnar veru.
Það er fallegur morgunn þeg-
ar Norrœna sigldi inn Djúpin,
einn hinna sérkennilegu fær-
eysku fjarða, sem skilur á
milli Austureyjar og Karlseyj-
ar. Þótti farþegum mikið til
koma er skipið leið framhjá
snarbröttum hömrum og lygn-
um vogum á víxl, þar sem litl-
ar húsaþyrpingar endurspegl-
uðust á sjávarfletinum undir
rísandi sól.
því ég var barn að aldri
^ hafa Færeyjar verið í huga
mér eins konar ævintýraland, vafið
dulrænum blæ, sem á stöku stað
grillir í gegnum, svo að veruleikinn
sjálfur kemur í ljós.
Þegar ég var að alast upp norður í
Haganesvík á heimsstyrjaldarárunum
síðari, dvaldi færeyskur maður á
heimili mínu um skeið. Hann talaði
íslenskuna með útlendingslegum
hreim og það eitt að umgangast út-
lent fólk getur hæglega ýtt undir
ímyndunarafl ungra barna.
Um margra ára skeið, allt fram um
miðja þessa öld, voru skútuveiðar
Færeyinga við ísland gildur þáttur í
færeysku atvinnulífi. Ég man enn
þessar færeysku skútur úti fyrir
Norðurlandi að sumarlagi og stund-
um lögðust þær inn á Haganesvík.
Þær fluttu með sér andblæ ævintýris-
ins og hinnar víðu veraldar að ein-
hverju leyti. Ég skoðaði þær í krók
og kring, gægðist niður í lestarnar,
handijatlaði stýrishjólið, þáði kex hjá
kokknum og hlustaði á lúkarssögur
sjómannanna. Þeir sögðu frá dögum
og nóttum í óveðri, þegar þeir voru
kallaðir á þilfar til að bjarga seglum
meðan ólgandi sjórinn freyddi um
skipið. Þessar frásagnir hljómuðu
ekki alltaf freistandi þegar hlutskipt-
ið var erfiði, kuldi og vosbúð. En
samt vissi ég að þetta beið margra
færeyskra pilta strax og þeir voru
komnir yfir fermingu. Þeim var það
raunar í blóð borið.
Lengi verður mér minnisstæður 17.
nóvember árið 1949, því þá um nótt-
ina hafði færeysk áhöfn af „Havfrug-
vinni“ frá Vestmanna bjargast á land
í heimabyggð minni, en þegar birti af
degi sá ég skipið sjálft veltast um í
brimgarðinum, mikið brotið. Nokkru
síðar var það horfið.
Mörg ár líða, ég fæ tækifæri til að
sigla gegnum Skopunarfjörð og
koma við morgunstund í Þórshöfn á
leið til annars lands. I annað skipti
var ég um borð í íslensku flutninga-
skipi, sem leitaði vars undir slútandi
björgum Stóru-Dímun, meðan þil-
farsfarmur var lagfærður eftir vont
veður austur í hafi. Ég man enn
bændafólkið á þessari hrikalegu og
afskekktu eyju, þar sem það stóð í
Norræna og Smyrill á siglingu við
Fœreyjar. Smyrill sigldi milli
Seyðisjjarðar, Fœreyja og víðar að
sumarlagi 1975-1982 ogfrá árinu
1983 hefur Norrœna verið í þessum
ferðum.
148 Heima er bezt