Alþýðublaðið - 28.03.1923, Blaðsíða 3

AL&YÐUBLAÐIÐ
$
Hvers vegna
ei; „Smára^-smjörlikið Uetra
en alt annað smjnrlíkl tíl
Tiðblts og Ibokunar?
Vegna Jcss, að ]>að er gcrt
úr fyrsta floklis jurtafeiti. —
Húsfreyjur! Hæmið sjálfar uín
gæðin.
Skakan lítur þannig út:
viðbót við það, sem fytir er, og
því minni sem meira væri af
hlutafénu lagt til innaniands, —
segjum, að erlenda féð yrði i—3
millj. króna. Menn hafa séð, hvað
munaði um síðasta erlenda lán
íslandsbanka. Fyrir þessa upp-
hæð, sem sjálfsagt væri einnig
hægt að láta hina bankana lána
erlerdis, eru ekki gefandi *fríð-
uniö,
að Mjólkur/élag Reykjavíkur sendir
yður daglega heim mjólk, rjóma
skyr og smjör, yður að koslnað-
arlausu. — Pantið í síma 3 387.
Uudirritaður innkallar skuldir,
skrifar stefnur og samninga, af-
ritar skjöl o. fl. Pétur Jakobsson
Nönnugötu 5 B.
Spanskar nætur
fást í
Baakastræti 7»
indi eins og sparisjóðsréttindi og
skattfrelsi, enda ætti þessi fyrir-
hugaði banki að geta starfað án
þeirra.
Þáð er einnig vert að leggja
áherzlu á það atriði, að hvergi
í heimi hafa aimennir verzlunar-
bankar nein fríðindi at þessu
tægi. Seðfabankarnir, þjóðbank-
arnir einir fá þau. Einkabank-
Vanllle
og möndluhúðingar til
páskanna í Pósthússtræti g.
Fiinti liver pakki geiBns?.
Hjálparstiið Hjákrunarfélags-
ins »Líknar< er opin:
Mánudaga . . . kl. 11 —12 f. h.
I>riðjudagá ... — 5—6 e. --
Miðvikudaga . . — 3—4 e. --
Föstudaga ... — 5—6 «• —
Laugardaga . . — 3—4 e. -
arnir verða að sæíta sig við
venjuleg landslög. Við getum
heldur ekki vorkent þessum
nýja i>fyrirhugaða< erlenda banka
það hlutskifti.
Héðinn Valdimarsson.
Næturlæknir í nótt Halidór
Hansen Miðstræti io. Sfmi 256.
Gustay Wied: Baróninn.
Pegar við vorum komnir út fyrir bæinn og
áttum skamt eitt ófarið til að ná heim til bar-
ónsins, sé ég, að til móts við okkur kemur á
veginum hávaxinn og tígulegur fríðleiks kvenmað-
ur og ýtir barnavagni á undan sér.
Ég sá, að baróninn fölnaði og var meir en lítið
ákafuv að komast fram hiá henni sem allra fyrst.
En stúlkan gerði sér lítið fyrir, snóri vagninum
þveit í veg fyrir okkur, horfði framan í mig- og
ssgði:
„fegar þér, ungi maður! eruð búnir að tala við
hann (baróninn), væri vel til fallið, að þór gengjuð
um í gula húsinu þaina fýrir handm. Ég skal þá
sýna yður eina hlið á þessum gamla óþokka og
kvennaveiðara, — hlið, sem yður er ókunn."
Að svo mæltu hélt húnl eiðar sinnar með barna-
vagninn.
„Guð minn góður!* vaið mér að orði. „Hver er
húh, þessi kvenmaður? ITún er tæplega með róttu
ráðil*
Baróninn dró mig inn með sér í snarkasti og
tvílæsti íofstofudyrunum á eftir okkur.
íbúðin var tvö herbergi og húsgögnin ósainstætt
samtÍDÍngsrus], keypt á uppboðuin eða lijá hús-
gagnaprangara.
„Svona er nú búslóðin niín. . . . Éegar Júlía dó,
komu þeir og rifu alt frá mér, — alt!“ sagði hann.
Ég gat ekki neitað mór um að sýna honum
samúðárvott, Og sennilegast i fyrsta og síðast sinn
■P
í lífl sínu sagði hann mér leyndarmál það, er í
hjúskaparsögu hans fólst.
Hann hafði, eins og áður er á vikið, verið í vist
báróns v. Rosens á Munkhólmi. Tink'a, frændstúlka
hans, sem þá var herbergisþerna barónsfrúarinnar,
hafði útvegað honum stöðuna.
Barónsfrúin var þá mesta fríðleiks kona. Og alt
heimilisfólkið á Munkhólmi var henni hlynt, því
að maður hennar var óíyrirlitinn miseindismaður,
drykkfeldur kvennamaður, og misþyrmdi hinni uugu
konu sinni á ýmsa vegu.
Sörensen hafði aldrei komið til hugar, að það,
sern skeði, mundi geta skeð.
Eina nótt, árið eftir að hann kom í þjónustu
barónsins, bar svo við, er hann var genginn ,til
herbergis síns og lagstur til svefns í rekkju sinni,
að baróninn fer akandi burt án þess, að aðrir
vissu, hvert, ferðinni var heitið, eða hvenær hann
kæmi heim aftur.
En þegar Franz Sörensen varir sízt, vaknav
hann við það, að einhver nálgast rekkjuna og
leggur hönd á herðar honum. Hann sezt upp og
býst við, að þar só kominn bgróninn. En við nán-
ari athugun sér hann, að það er kvenmaður, sem
stendur Irjá honum við rekkjuna. Og hann hélt,
að það væri Tinka, sem til hans væri komin, enda
bár það ekki ósjaldan við, að hún gerði það, þegar
barónsfrúin var komin til rólegheita. Hann hóf nú
hendur á loft, tók yfir um hana, dró hana til sín
upp í rekkjuna, . . » en verður þess þá ;var, að