Æskan - 01.01.1932, Blaðsíða 7

Æ S K A N
SIGRUN LITLA
EFTIR S. OKKENHAUG
MARQRÉT ]ÓNSDÓTTI R ÞVDDl
Einu sinni var litil stúlka, er Sigrún hét. Hún
var hálfgerður krypplingur og þar að auki hölt
frá fæðingu. En hún hafði ekki svo niikið af þessu
að segja meðan hún var lítil. Hún var jafn blið
og broshýr og önnur börn, eða ef til vill ofurlíttð
bliðlyndari en tlest önnur.
Þegar Sigrún stækkaði, fór hún samt smátt og smátt
að verða þess vör, að hún var ólík öðrum börnum.
Hún hugsaði um það og furðaði sig
á þvi. Oft kom það fyrir, að hún
gat ekki fylgzt með leiksystkinum
sínum. Þau hlupu í brott frá henni,
en hún stóð eftir grátandi.
Sigrún velti þessu fyrir sér fram
og aftur. Loks fór hún á fund móður
sinnar og spurði ógn sakleysislega:
»Heyrðu mammal Hversvegna er
annar fóturinn minn svona stuttur?
Heldur þú, að guð hafi ekki átt tvo
fætur handa mér, jafn-langa?
Mamma hennar var önnum lcafin
og svaraði engu i fyrstu. En svo
brosti hún til hennar og sagði:
»t*að getur vel verið, Rúna min, en það er erfitt
að vita slíkt«.
»Já, en heyrðu! Hann þurfti nú ekki annað
en að segja, að fæturnir ættu að vera jafnlangir
og þá.-------
Móðir hennar gat engu svarað. Hún varð al-
varleg á svip og hugsandi. Loks settist hún niður,
tók Sigrúnu á kné sér og sagði:
»Eg veit það ekki, elsku Rúna mín, hvernig á
þvi stendur, að guð gaf þér þenna stutta fót, en
vera má, að þú skiljir það seinna, er þú hefir lif-
að lengur. Stundum hefir mér dottið í hug, að
fóturinn þinn sé svona lítill af því að hjarta þitt
er svo stórt. Og stundum hefi eg hugsað, að þú
værir svona, til þess að eg fengi að hafa þig sem
oftast hjá mér. Hin börnin hlaupa út i buskann,
og mamma yrði oft ein, ef Rúna litla væri ekki
hjá henni«.
Sigrún hjúfraði sig upp að móður sinni og
hvislaði:
»Það er þá líklega til þess að eg sé litla stúlk-
an þin«.
Og Sigrún varð mjög hænd að móður sinni.
Oft var hún ein timnnum saman, en henni
þótti samt gaman að leika sér við önnur börn, ef
þau ólmuðust ekki alltof mikið.
Sigrún var góð i sér og kenndi sárt í brjósti um
alla þá, sem áttu bágt, bæði menn og málleysingja.
Einu sinni að vorlagi var komið heim með ný-
fætt lamb, sem misst hafði mömmu sína. Sigrún
tók lambið að sér, gaf því að sjúga úr bolla með
fjöðurstaf og var ákaflga natin að halda í því líf-
inu. Lambið stækkaði og varð um tíma bezta
leiksystkini hennar.
Brátt varð Sigrún ekki aðeins til hjálpar og
huggunar fyrir móður sína. Þegar einhver á heim-
ilinu þurfti að láta gera fyrir sig handarvik, þá varð
það að vana að leita til Sigrúnar. Hún var æfinlega
boðin og búin til þess að hjálpa eftir
því sem hún gat.
Oftast var Sigrún glöð og ánægð.
Hún var alveg hætt að hugsa um
stutta fótinn sinn. Að minnsta kosti
minntist hún aldrei á það. En stund-
um stóð hún álengdar og starði á, er
hin börnin léku sér, hoppuðu og
hlupu og voru frá á fæti sem
fuglar.
Það leið og beið. Sigrún lifði
sinu eigin lifi i hugsunum og
draumum. Hún bjó sér til mörg
æfintýr og langar og viðburða-
rikar sögur. Hún þóttist vera orðin
stór og sterk og geta sigrað alla örðugleika.
Bylgjurnar, sem brotnuðu við ströndina, vind-
blærinn, sem þaut í skóginum, blóm vallarins og
stjörnur himinsins, bláu fjöllin tígulegu og litli
tæri bæjarlækurinn, allt voru þetta vinir hennar,
sem hún talaði við og skildi.
Þannig óx Sigrún upp. Hún var nú orðin svo
stór, að hún átti að fara að ganga til prestsins.
I barnaskólanum var hún jafnan með dugleg-
ustu börnunum, því að henni þótti mjög gaman
að lesa og læra.
Kennarinn hafði miklar mætur á henni, og skóla-
systkini hennar báru virðingu fyrir henni, af því
að hún var betur að sér en flest þeirra.
Þetta gerði Sigrúnu gott og hjálpaði henni til
þess að gleyma því, að hún var vansköpuð.
En siðasta vorið, sem hún var í skóla, kom nýr
drengur í bekkinn hennar. Drengur þessi hét ótt-
ar. Hann var bæði kátur og kærulaus, hálfgerður
pörupiltur. Þegar hann sá, hvernig Sigrún haltr-
aði, fór hann að hlæja og flissa.
»Nei, sjáið þið, hún vaggar eins og gæs«, sagði
hann. Og svo fór hann að herma eftir henni.