Æskan - 01.08.1932, Síða 7

ÆSKAN
71
Pað var komið langt fram í nóvembermánuð.
Veturinn var kominn með kulda og stormi. Heima
hjá ungfrú Ruud voru híbýlin komin í vetrarbún-
ing. Þykk, dökk gluggatjöld voru fyrir gluggunum
og stór ábreiða á gólfinu. Karen var iðin og dug-
leg að læra. Með hverjum deginum sem leið, þótti
henni vænna og vænna um hina nýju mömmu
sina. Samt var hún alltaf hálf einurðarlítil og
óframfærin í framkomu. Hún hafði mætt svo
mörgu misjöínu á sinni stuttu lifsleið. Ungfrú
Ruud beið — og vonaðist eftir, að sér mundi tak-
ast að gera Karenu glaða, barnslega og eðlilega,
eins og þau börn eru, sem hafa alizt upp á góð-
um heimilum. En hún vissi, að þetta mundi taka
sinn tíma. Pað tjáði ekki að vera óþolinmóður.
Kristín gamla hafði mesta dálæti á Karenu, eins
og hún væri dótturdóttir hennar. Einhverju sinni
sagði Lára í gamni:
»Pað er skrítið, Kristín. Þú varst miklu strang-
ari við mig, þegar eg var barn, heldur en þú ert
við Karenu. En það er lika sagt, að ömmurnar
hafi barnabörn sín i meira eftirlæti en sín eigin
börn«.
»Hvaða bull er að tarna, Lára. Mér þótti alveg
eins vænt um þig, þegar þú varst lítil. Pú ert að
eins búin að gleyma þvi«, svaraði Kristín, afundin.
Kristín sagði alltaf »mamma þin«, er hún talaði
um Láru við Karenu. Og þegar fram liðu stundir,
sagði Karen einnig »mamma«, í hugsunarleysi.
Hún varð ógn sneypuleg, þegar hún gerði það i
fyrsta skipti. En þá sagði ungfrú Ruud, að hún
gæti ekki gert sér meiri gleði en að kalla sig
mömmu. Og eftir það gerði Karen það oftar og
oftar, unz hún var hætt að veita því eftirtekt og
sagði æfinlega »mamma«, þegar hún talaði viði
ungfrú Ruud, eða um hana. Einu sinni spurði
Lára hana, hvort hún hefði ekki átt einhverja vin-
stúlku í gamla skólanum, sem hana langaði til að
hitta aftur. Karen sagði henni þá frá Grétu Berg.
Kom þeim saman um, að Karen skyldi fara á fund
Grétu og bjóða henni heim til sín.
Frú Berg varð orðlaus af undrun, er hún sá
Karenu. Hún hafði ekkert skilið í hvarfi hennar
og bjóst helzt við, að hún væri dáin. Nú kom húrt
þarna allt í einu bráðlifandi, sælleg og vel til fara.
»Sæl og blessuð, Karen! Hvar í ósköpunum
hefir þú verið, og hvað hefir komið fyrir þig?«
hrópaði hún svo hátt, að Gréta heyrði það inn í
slofuna og kom hlaupandi fram.
Það urðu mestu fagnaðarfundir.
Karen sagði frá þvi, sem á daga hennar hafði
drifið, og síðan fór Gréta heim með henni. Þær
léku sér að brúðum Karenar. Hún hafði fengið
litla brúðu og aðra stóra, með löngum svörtum
fléttum. Hún gat lokað augunum bg var mesta
gersemi.
Þegar Gréta kom heim um kvöldið, þurfti hún
heldur en ekki að leysa frá skjóðunni. Hún hafði
verið svo hissa á þvi, hve allt var fallegt og skraut-
legt heima hjá Karenu — og hve vel henni leið í
alla staði.
Frú Berg hlustaði á allt þetta, steinhissa, og um
kvöldið fór hún að hitta nágrannakonur sínar og
segja þeim frá, hve lánsöm Karen litla, hennar
Vitlausu-Olgu, hefði verið. Framh.
®®®®«>®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®»®®®®®®®®®®®®®®®®®
Barna-kvöldvers.
Nu lætur sólin aftur auga sitt,
og eg mun líka bráöum loka mínu.
En, Guð, þú lætur aldrei aftur þitt,
eg óhult hvíli því í skjóli þínu.
O, viltu, drottinn, vernda og geyma mig
og vaka hjá mér englum þinum lofa,
svo mig eg óhætt megi reiða á þig,
er mamma’ og pabbi og aliir fara að sofa.
Ó, virztu hjá oss vaka enn í nótt
°g vernda oss, í faðmi þínum geyma.
Og nú eg sofna sætt og blítt og rótt;
í svefni lát mig eitthvað fallegt dreyma.
S. B.
Til Islands.
Fagra ættjðrðin mín,
Fegar ylgeisli skin
á þitt ilmandi blómskrúð,um vorsælatíð,
hversu frítt er þér hjá,
og hve fagurt að sjá
þína fossa og dali og grundir og lilið.
Upp í háfjallareit
unir hjörðin á beit,
Fegar hlýjasti vorblærinn kyssir hvert
blóm.
Og í Ijúfustum frið,
björtu Iindina við,
syngja Ijóðin sín fuglar með þiðasta róm
Eg vil una hjá þér,
þar til æfi min þver,
við þitt indæla skaul, þína snæþöktu
grund,
og þó vetrar sé hart,
þá er vorið svo bjart,
og það veitir mér gleði og ylríka stund.
M. Ii.
OOOoeoooooooooo oo oooooooooooooOO
o o
° S Ii R í T L U R °
Faðirinn: Eg hlýt að refsa þér,
sonur minn. Iíennari þinn segir, að
þú sért mesti óknyttastrákurinn í
skólanum.
Sonurinn: Svo! Og þó segir hann
alltaf við mig, að það sé eins og þú
sért lifandi kominn, þegar þú varst á
minum aldri, þar sem eg sé.
°0000000»J»»0000 O •