Æskan - 15.12.1938, Blaðsíða 12

10
Jólabók Æskunnar
1938
„Nú já, það er þessi aðgöngumiði, þykist eg vita.
Kaupmaðurinn bað mig að segja, að enginn væri
eftir. Þeir seldust allir, strax í morgun.“
„Er þá alls enginn til,“ sagði eg titrandi. „Getur
— liann ekld--------?“ Eg fann að mér lá við gráti.
„Þú heyrir, hvað eg segi,“ sagði stúlkan, gremju-
lega. „Það er ekkert við því að gera.“ Svo hélt hún
áfram að skrifa á ritvélina og virti mig ekki lengur
viðtals. ,
Eg koinst út á götuna í liálfgerðri lciðslu. Mér var
þungt fyrir brjósti, því að eg reyndi að berjast við
grátinn og byrgja liann niðri, en tárin runnu samt
niður kinnarnar. Eg fékkst ekki um það, mér var
sama um allt.
Eg lenti inni i skcmmtigarði bæjarins, og þar
settist eg á bekk og grét yfir vonbrigðunum.
Alll i einu hrökk eg við. Einhver klappaði á herð-
ar mér. Eg leit upp og sá, að maður sat á bekknum
við hlið mér. Hann var í dökkri regnkápu með
hnan, barðastóran hatt á höfði.
„Hvað er að?“ spurði hann vingjarnlega.
Eg færði mig örlítið fjær og fór að þurrlca mér
um augun, snöktandi.
Hvað gat hann svo sem gert? Og hvað var hann
að spyrja? Allir miðar voru uppseldir og enginn
handa mér.
„Get eg ckkert gert til þcss að hjálpa?“ hélt
hann áfram, blíðlega. „Reyndu nú að hætta að gráta,
við skulum tala dálitið saman.“
Eg rétti úr mér, en bláu, góðlegu augun hans
horfðu alltaf spyrjandi á mig.
„Er — einhver dáinn?“ hvislaði hann.
Eg gat ekki varist brosi, mitt í allri sorginni, og
svo hristi eg höfuðið.
Hann var næsta skoplegur, þessi vinur minn. Höf-
uðið var alltof stórt í samanburði við búkinn og
herðarnar alllof mjóar — og þar að auki skakkar.
Og svo hallaði hann undir flatt eins og særður fugls-
ungi.
„Kæra barn,“ sagði hann hjartanlega. „Þetta er
alltof mikil sorg á þínum aldri. Reyndu nú að segja
mér, hvað að þér amar. Hver vcit nema að það létti
ofurlitið, og að eg geti eitthvað lijálpað þér?“
Og síðan sagði eg honum upp alla sögu, sagði
honum, hve mikið mig langaði til þcss að læra að
leika á fiðlu, og hve lieitt eg hefði þráð að hlusta á
Fratelli. Og liann sat og hlustaði og studdi hönd
undir kinn. Þegar eg þagnaði, rétti hann úr sér,
setti hattinn aflur á lmakka og klappaði á liönd
mína.
„Hvílík heppni! Eg liefi einmitt miða, sem eg
veit ekki, hvað eg á að gera við.“
Og viti menn! Út úr vasabókinni sinni tekur
hann rauðan miða og réttir mér brosandi.
„Líttu á,“ sagði hann, „jíetta er gott sæli í fremstu
röð. Taktu við miðanum, eg þarf ekki á honum að
halda.
Eg blóðroðnaði og stamaði. . f
„En ætlið — þér — ekki að — að fara?“
„Jú,“ svaraði liann og liló. „Eg verð á öðrum stað.
Við sjáust ef til vill.“ Hann slóð upp og lyfti hatt-
inum og eg hneigði mig.
„Ástarþakkir“ sagði eg feimnislega.
Hann flýtli sér burtu. Mér fannst hann einna lik-
astur vængbrotnum fugli, þar sem liann haltraði af
stað, og nú sé eg, að hann var ofurlítið liallur.
Við hliðið leit liann til mín og veifaði hattinum.
Eg hneigði mig aftur, en slóð krafkyrr eins og
gróin við jörðina.
Klukkan liálfátta var eg komin i sparifötin og
sest í sæti mitt á fremsta bekk í söngsalnum. Reint
framundan mér var upphækkaður pallur, og stóð
þar gríðarstór flygill, en veggurinn á bak við var
skreyttur sænskum og ítölskum fánum.
Eg hafði komið með þeini fyrstu, en nú fóru á-
heyrendurnir að slreyma inn. Eg varð að standa upp
og hncigja mig, hvað eftir annað, því að margir
komu, sem þekktu foreldra mína, meira að segja
sjálfur dómarinn sat í sama heldc og eg.
Eg beið þess með óþreyju, að fiðluleilcarinn kæmi
og horfði sífellt til dyranna. Nú varð allt hljótt.
Hann kom inn úr dyrunum, gekk rösldega upp á
pallinn og settist við hljóðfærið. Hann bar höfuðið
hátt, og fötin voru eins og steypt utan um bein-
vaxinn líkamann. Eg ætlaði alveg að gleypa hann
með augunum. Hann sat grafkyrr með hendurnar
á nótunum, og þá —--------
Það var líkast því, að straumkviða fyllti salinn.
Menn klöppuðu, hrópuðu og stöppuðu. Eg leit upp
alveg liissa. Einkennilegur maður með alltof stórt
höfuð á skökkum, grönnum herðum, slaulaðist upp
á pallinn. Hann hneigði sig fyrir áhorfendum. Þetta
var hann vinur minn frá skemmtigarðinum. Það
var liann sjálfur, fiðlusnillingurinn Fralelli. Svona
leit hann út.
Eg get ekki gert mér grein fyrir, hvort eg varð
fyrir vonbrigðum eða ekki. Eg hafði víst engan
tíma lil þcss, því að hann byrjaði þegar að leika, og
þeim leik reyni eg ekki að lýsa. Allir, sem lieyrt bafa
til snillinga, vita livernig maður eins og svífur burt
og gleymir tíma og rúmi. Þegar fiðlutónarnir dóu
út, sá eg ekki lengur liinn veikburða líkama hans.
Það gerði víst enginn. Það var eins og ljómi léki
um hann, og eg leit ekki einu sinni til unga, fríða