Æskan - 15.12.1938, Blaðsíða 17

1938
Jólabók Æskunnar
15
Einu sinni var fátœk kona, sem bjó í gömlu af-
dalakoti. Hún átti einn son, er Þórir hét, og hann
var mesti myndarpiltur.
Það var fremur fátæklegt í kotiuu, en þrifalegt
og þokkalegt. Stór ljósastjaki úr góðu, gönrlu silfri
stóð á kommóðunni. Hann var erfðafé, og eini dýr-
gripurinn, sem til var í kotinu, og Þórir þreyttist
aldrei á að skoða þá gersemi.
Fótur kertastjakans var líkastur skál í lögun, að
neðan til, og inni í skálinni var eins og ofurlítill
hnúður eða hnappur í silfrinu. Þórir liafði lengi at-
hugað þennan hnúð, og lék honum liugur á að vita,
til hvers hann væri. Móðir Þóris sagði, að þetta væri
hara steypugalli, sem komið hefði af tilviljun. En
þessu trúði Þórir ekki almennilega. Hann þóttist
viss um, að hnappurinn liefði eittlivað að þýða.
Einu sinni sem oflar var hann aleinn inni og
liorfði á ljósastjakann. Tók hann sig þá tíl og fór
að fægja hnappinn rækilega með treyjuerminni
sinni.
Og viti menn! Heyrir hann þá eklci yndislegasta
fiðluleik óma í gcgnum herbergið. Aldrei á æfi sinni
hafði hann Iieyrt neitt, er jafnast gæli á við þenna
fiðluleik.
Hann hlustaði dálitla stund, en liélt svo áfram að
fægja hnappinn.
Þá var engu likara en að ljúfasti sumarblær liði
gegnum stofuna, yndislegur ilmur af fjólum og
rósum.
Þórir litli lokaði augunum og andaði að sér þess-
um indæla ilmi.
En þegar liann var húinn að jafna sig eftir undr-
unina, tók hann til að fægja hnappinn á ný. Og nú
var eins og silfurskálin víkkaði og hreikkaði í allar
áttir, þar til liún var orðin svo stór, að hún fyllti
alveg út í stofuna. Þórir sá nú langar leiðir inn í
undarlegan heim, þarna i silfurskálinni. Þar hlilc-
uðu rauðar rósir, hláar fjólur og mjallhvítar liljur.
Inni á milli blómanna, rósanna og liljanna voru
litlir, léttir álfar með silfurskæra, glitrandi vængi.
Þeir svifu þar, dönsuðu og léku sér fram og aftur.
Hvílík sjón!
Þórir starði á þetta, alveg frá sér numinn, en þá
lcom ein álfamærin til hans hjört og brosandi.
„Komdu inn í gullin göng,
gleddu þig' við leik og söng,“
söng hún með silfurskærri röddu.
Og fyrr en varði var Þórir kominn meðal álfanna
og hlómanna. Þar sveif hann, lék sér og dansaði.
og það var svo undur, dæmalaust gaman, gaman.
En þá mundi hann alll í einu eftir mömmu sinni
og gamla kotinu jieirra, og þá varð hann hæði
hnugginn og þegjandalegur.
Allir álfarnir og álfameyjarnar þyrptust i kring-
um liann.
„Hví her þú svo sára sorg
i sólskinslandsins glæstu borg?“
sungu þeir hæði hátt og skært.
Drengurinn gat ekki að sér gert, hann sagði þeim
allt eins og var. Þá steig álfadrottningin fram, með
kórónu á höfði úr skíru gulli. Hún söng:
„I álfheimum þú ert lijá mér,
óskir þrjár vil eg gefa þér.“
Og svo getur þú óskað þér, hvers sem þú vilt bætti
hún við.
„Já,“ sagði Þórir, „þá óska eg þess, að mamma
mín verði alltaf glöð og eigi nógan mat, að við eign-
ust lítinn, fallegan hlómgarð, og að allt, sem eg geri,
verði sjálfum mér og öðrum lil góðs.“
„Ekki skaltu efast. Sjá!
Óskir þínar muntu fá,“
sungu álfarnir.