Æskan - 01.06.1948, Síða 9

ÆSKAN
ÆSKAN
Pési rófulausi.
16. kafli. Sá hlær hæst, sem síðast hlær.
Næsta morgun hittust þau öll við sorptunnuna
Pési og Strútur, Krummi, Kjói og Frissi og Fríða.
„Munið þið nú að látast vera beztu vinir hans,“
áminnti Strútur félaga sína, áður en Pési kom. „Eklc-
ert ykkar má mjálma hið minnsta um, að við ætl-
um að leika á hann.“
„Yið megum þó klóra honum pínulítið, þegar við
komum inn í skóginn, bara ósköp lítið ?“ sögðu
Frissi og Fríða.
„Nehei,“ sagði Strútur. Engin áflog i dag. Þá gæti
hann farið að gruna eitthvað.“
„Og það má ekki,“ sagði Krummi.
„Nei, ekki má það,“ sagði Kjói.
Og svo röltu kisumar allar sex i halarófu gegnum
skóginn og sperrtu stýrin upp í loftið, nema aum-
ingja Pési, sem enga rófu átti.
Uppi í toppnum á tré einu sat íkorni og blaðraði.
Pési leit upp, og íkorninn kallaði niður til lians:
„Nú get ég elcki annað en hlegið! Hefurðu týnt
af þér halanum, greyið?“
lét hann leika lausum hala um jörðina, og svo kom
hann alltaf í búrið á næturnar. Hann stækkaði óð-
um, og gaf ég honum að éta bröndur, sem ég fisk-
aði handa honum, og át hann þær af mikilli græðgi
og oft heilar, ef þær voru ekki mjög stórar. Oft setti
ég þær lifandi ofan i vatnsfat, og þótti honum mjög
gaman að mega fiska þær upp úr.
Brátt fór hann að venjast mér svo, að hann hætti
að narta mig i fingurna. Nokkru eftir að hann kom,
var það einn daginn um matartímann í góðu veðri,
að ég tólc liann út úr búrinu, lét liann á grasbalann
hjá þvi og lagðist svo endilangur á grundina og ætl-
aði að hvíla mig. Fyrst vappaði liann til og frá, síð-
an kom hann til mín og skreið undir liöndina á mér
og kúrði þar tístandi. Ég var víst rétt að sofna, en
hröklc þá upp við skræk mikinn. Ég sá fljótt hvers
kyns var. Hundurinn hafði komið og farið að nasa
af honum, en unginn brást reiður við og hljóp á móti
liundinum. Ég rak seppa á hurt, og sefaðist þá greyið
og varð rólegur.
Annars var hann livergi smeykur við liundana, og
oft var annar liundurinn að gelta að honum, því að
Þetta þótti Frissa og Fríðu svo fyndið, að þaU
skellihlógu. En Strútur hvessti glyrnurnar á ikorn'
ann og hvæsti.
En hvað Strútur er orðinn góður, hugsaði Pési'
Hann er meira að segja með mér. Þetta verður al'
veg ljómandi skemmtiferð.
„Erum við bráðum komin að vatninu?“ spurði
hann upphátt.
„Bráðum,“ sagði Strútur. „Og það er nú meirí>
vatnið, skal ég segja þér, alveg liyldjúpt.“ Og hanfl
gaut hornauga til Frissa og Fríðu og kímdi út í anH'
að kjaftvikið, en þau gátu varla stillt sig um a$
skella upp úr.
Innan skamms komu þau út úr skóginum, o(!
þau sáu út yfir Löginn, bjartan og blikandi í sól'
skininu.
p
„Nú skulum við ganga þarna út á bryggjuna,
sagði Strútur. „Þaðan sést síldin bezt.“
„Já, þaðan er bezt að sjá síldina,“ sagði Krumrni
„Langbezt að sjá síldina þaðan,“ át Kjói eftir.
Pési var svo ákafur að fá að sjá síldina, að haní
liljóp út á bryggjuna á undan öllum hinum. Strútuí
drap tittlinga til Krumma, og hann drap tittlinga ti'
Frissa og Frissi til Fríðu, og í því að Pési ætlaði a*
segja, að liann sæi enga síld, hrundu þau honuU1
fram af bryggjunni.
Þau bjuggust við að heyra voðalegt boms og sjí’
Pésa sökkva á kaf í vatnið, en livernig fór? Bitaend*
®tóð út undan bryggjunni, og Pési gat náð í hann í
*Uinu og læst i hann klónum, og þær voru nú
°sviknar, bæði bognar og hvassar. Og svo gat hann
Sveiflað sér upp á staurinn.
uppi á bryggjunni sátu óvinirnir, hissa og
s^eyptir. En
svo fengu þeir annað umhugsunarefni.
vdr grimmir hundar komu þjótandi og gjamm-
^di fram bryggjuna, og áður en kattahópurinn gat
rðað sér, voru þeir komnir jdir liann.
Það var ekki um annað að gera en demba sér i
vatnið!
j ^8 þarna busluðu þeir allir og hringsóluðu á
'altasundi. Hundarnir stóðu á bryggjuhausnum og
,)óndu kjaftana allt hvað af tók. En ekki stukku þeir
11 ' á eftir köttunum.
^ési tiplaði i rólegheitum eftir bryggj ustaurunum
til lands. En hvað haldið þið hann hafi séð liggja
Vatnsbakkann ? Hattinn af pahba Erlu, sem
Sl°rrnurinn tók daginn áður. Þarna liafði liann lent,
°8 Var heldur kollhúfulegur.
Það er verst, að ég get ekki tekið hann með
Jllár, liugsaði Pési. Og svo rölti liann áleiðis heim i
8cgmirn skóginn, án þess hundarnir sæju, og innan
<amms var hann kominn heim heilu og höldnu.
“rátt gáfust hundarnir upp á að stríða lcöttunum
°8 héldu á brott. Þá busluðu þeir í land, hundvotir
skjálfandi og snautuðu hver heim til sín.
^emmtiferðin fékk annan endi en þeir ætluðust
‘ En þetta var þeim mátulegt.
honum fannst þetta skrípi svo skritið, en ekki þor?
hann að bíta hann.
Bæjarlækurinn rennur rétt hjá bænum. Ég stíÉ
aði hann, og þar gat unginn baðað sig. Svo voru þ^
lika bröndur, sem hann hafði ósköp gaman af a‘
eltast við. Þegar farið var á sjó, gaf ég honum ával'
minnstu fiskana, en þegar enginn fiskur var tí*
veiddi ég lianda honum bröndur.
Þannig leið sumarið. Hann varð fleygur og fór &
íljúga á sjó fram til þess að skoða sig um, en alHv
kom liann aftur á meðan ég gat gefið honum. En e'
leið á liaustið og mig fór oft að vanta eittlivað f,
að gefa honum, tók að liða lengra og lengra á nú^
þess að hann kom. Loks hætti hann alveg að kofl^
heim. Og þá er sagan lika á enda. Kannske finfl5
ykkur, að ég hafi verið óttalega vondur, að tak
ungann frá foreldrum sínum. Það getur vel verá
en mig langaði svo mikið til að reyna, hvernig upl’
eldið gengi. Hraunbj'
mmm
kafli. Pési og jólatréð.
Eaustið leið og veturinn, og jólin fóru i hönd.
lál GS^ Var venÍuleÉ>a noltlíUð horubrattur, en á Þor-
k ,isiuessu varð liann alvarlega smeykur. Hann
arði þarna i ró og næði i eftirlætisstólnum sínum,
j., aði með sprettum, sleikti sig þessi í milli og var
j'0lUandi ánægður með tilveruna. Allt í einu heyrði
iuy11 ‘S^l nl1 °8 skrjáf og samtal frammi í anddvr-
»Nújá, það er víst Óli og Erla að koma heim. Það
|. alltaf svoddan gauragangur í þeim, þegar þau
'°Uia,“ hugsaði hann með sér. Og svo lá hann í
á 1 Undum í bóli sínu og sletti tungubleðlinum aftur
þv. ySginn eins langt og hann gat, nokkrum sinnum,
1 að annað hafði hann ekki að gera i svipinn.
U eftir andartak sá liann eitthvað alveg ógurlega
|,, arlcgt og hræðilegt. Stóreflis grenitré, grænt og
-ið, kom labhandi inn á gólfið. Ekki geklc það
Prclt, eins og grenitrén eru vön að standa i skóg-
111 > heldur fór toppurinn á undan, og Pési
sa a
Óeqíln fwítu.
’egun
Þau eru fá oráin seglskipin, sem flytja varning heims-
álfa á milli. Myndin hér að ofan, er af seglskipinu
„Pamir" og var tekin á leiá þess frá Nýja Sjálandi
til London nýlega. Fjöruti'u og sex ár voru þá liáin
sláan seglskip hafái tekiá farm í Nýja Sjálandi til
London. Skipiá var 79 dagá á fyrrgreindri leiá, og
var 11 dögum skemur en búist hafái veriá viá.
tvær lappir undir þvi að framan og tvær að aftan.
„Það er bezt að reyna að gera þessu óféti bilt við,“
hugsaði Pési með sér. Og svo stóð hann upp í stóln-
um skaut upp kryppu og hvæsti af öllum kröftum.
En grcnitrénu brá ekki liið minnsta. Það hélt áfram,
og Pési sá ekki annað ráð vænna en að forða sér inn
undir skáp. Þar húkti hann svo með hjarlslætti og
gægðist fram undan til þess að sjá, hvað næst gerð-
ist. „Ef það kæmi nú liérna og ræki toppinn undir
skápinn og beint í mig,“ liugsaði Pési, ..Það væri
víst ekkert notalegt að fá allar þessar ótætis nálar i
skrokkinn.“
60
61